Never a dull moment

De Eventbranche zal het vak opnieuw moeten uitvinden.

Tekst: Jan Jacobs Tekstbureau

In Amerika en Canada wordt regelmatig de economische waarde van meetings, congressen en events onderzocht. Dat levert concrete cijfers op over de economische bestedingen en arbeidsplaatsen. In de VS en Canada kan men daardoor aantonen dat meetings, congressen en events belangrijk zijn voor het tot stand komen van zakelijke relaties en voor het creëren van nieuwe business. Een interessant en veelzeggend cijfer uit zo’n onderzoek: elke geïnvesteerde dollar in meetings en events leidt tot zeven dollar omzetgroei.

In Nederland ontbreken dergelijke onderzoekscijfers. Dat lijkt een gemiste kans. Hoe minder een branche zijn economische waarde kan aantonen, hoe gevoeliger zo’n branche lijkt voor de economische conjunctuur. Hoe kan de MICE branche in Nederland zijn economische relevantie aantonen? Wat kunnen we hier in Nederland leren van onze vakbroeders aan de andere kant van de Atlantische Oceaan? En wie dient het voortouw te nemen?

De marktvraag is veranderd

Volgens ROI specialist Rob Captijn, Strategy Director/Partner van BENG! Amsterdam en New York en schrijver van diverse boeken over relatie- en eventmanagement, heeft de Nederlandse MICE branche nog te weinig in de gaten dat de wereld fundamenteel is veranderd. Rob Captijn: “Opdrachtgevers schakelden eventbureaus altijd in voor hun kerncompetentie ‘organiseren’ en een vleugje creativiteit. \

Organisatiekracht was het exclusieve domein van de eventbranche. Maar sinds er jaarlijks 250 studenten met een HBO-opleiding eventmanagement het bedrijfsleven instromen, is die exclusiviteit weggevallen en is de kernwaarde “organisatie” een commodity geworden. Eventbureaus hebben deze ontwikkeling niet gepareerd d.m.v. specialisatie, maar hebben hun traditionele nering steeds goedkoper aangeboden. Daarmee zijn zij ten slachtoffer gevallen aan het fundamentele marktprincipe dat als je je niet op waarde kunt onderscheiden, je dat alleen op prijs kan.

Contentcreatie, ROI, digitale media

Rob Captijn: “De branche zal een fundamentele verandering door moeten maken, op zoek moeten gaan naar kernwaarden die vandaag en morgen waardevol zijn. En daarvoor zijn er tegenwoordig mooiere kansen dan ooit. Contentcreatie bijvoorbeeld. Redactie en activatie, hybride (social)media integratie en resultaatsoptimalisatie. Return on investment gaat namelijk aanzienlijk verder dan het meten van de resultaten van events, het draait vooral om het creëren van resultaten via events. Of echte creativiteit. Conceptspecialisten die recht doen aan het merk en alle zintuigen optimaal prikkelen om een gedragsverandering bij gasten te provoceren. De eventbranche zal hoe dan ook het vak opnieuw moeten uitvinden. En die verantwoordelijkheid ligt niet alleen aan bureauzijde.

Berlijnse Muur

Ik ben er van overtuigd, dat iedereen in dit vak het liefste hemelbestormende events wil afleveren. Ook eventmanagers in het bedrijfsleven willen dat liever dan budgettair mindervalide verlengstuk van hun inkoopafdeling te zijn, vervolgt Rob Captijn. “Waarom wordt er dan zo slecht samengewerkt en lijkt het vaak alsof er een soort van Berlijnse Muur tussen bureaus en opdrachtgevers staat? Net zoals de social media wereld dat met stormachtig succes heeft gedaan, zullen wij gezamenlijk aan CFO’s en marketeers moeten bewijzen dat events méér zijn dan een kostenpost.

De branche heeft altijd verzuimd zijn harde economische waarde voor het voetlicht te krijgen bij degenen in het bedrijfsleven die zijn handtekening zet onder een opdrachtbevestiging. Bureaus én corporate eventmanagers zijn beide onderdeel van dat probleem en zullen dus ook beide onderdeel van de oplossing moeten zijn. We lopen hier echt achter. Als ik in de VS met een corporate aan tafel zit, hoef ik de principes van ROI niet uit te leggen. Daar wordt je uitgenodigd als specialist die het resultaat komt helpen maximeren’

De eventmanager 3.0

“Ook het event onderwijs zal zich aan moeten passen op de wereld van vandaag,” gaat Rob Captijn verder. “De HBO studenten eventmanagement die ik veelvuldig spreek komen van school met een te naïef concept van ons vak.  Door opleidingen te concentreren rond waarde creatie, kweek je een generatie eventmanagers, die hun  CFO of marketingdirecteur proactief kunnen adviseren hoe ze het maximale rendement voor hun investering kunnen kopen”.

Kwaliteit van de spelers is te laag

Ook Ben Gosman (JBG Event Consultancy en schrijver van boeken als ‘Relatieversterkende Evenementen’ en Cavemen never do business’) heeft een duidelijk oordeel: “Dat de branche zijn economische relevantie onvoldoende aantoont heeft te maken met de kwaliteit van de spelers. Spelers in deze branche zijn hotello’s, afgestudeerden aan de Sportacademie en voormalige artiesten. Gelukkig hebben we vanaf halverwege de jaren negentig het onderwijs verrijkt met eventmanagement, en dat begint nu langzaam zijn vruchten af te werpen, maar we hebben nog een lange weg te gaan. Temeer omdat zowel in de branche als het bedrijfsleven het korte termijn denken de boventoon voert.

Een CEO in het bedrijfsleven zou vooral met strategie bezig moeten zijn, maar heeft
tegenwoordig ook een sterke focus op de kwartaalcijfers. Iets soortgelijks zie je in de eventbranche. Bestuurders van brancheverenigingen worden niet gekozen vanwege hun lange termijnvisie, maar vanwege de leuke dingen die ze op korte termijn voor elkaar kunnen boksen. SITE-leden kunnen bijvoorbeeld meer rendement uit hun lidmaatschap halen door gebruik te maken van de onderzoekscijfers van SITE Worldwide. Oplossingen voor de impasse in de branche zijn meer focus op return on investment, educatie, strategie en onderzoek. Wat dat betreft is het jammer dat branchevereniging IDEA een paar jaar geleden de leerstoel eventmarketing, die zich bezig hield met wetenschappelijk onderzoek, niet heeft kunnen behouden.”

Wel waarde, maar minder budget

“De waarde van het medium event wordt tegenwoordig wel degelijk goed ingeschat, alleen is het een kostbaar medium. Het aantal events is gelijk aan een aantal jaren geleden, alleen liggen de bestedingen per event lager,” stelt Leon Kruitwagen, directeur van het Genootschap voor Eventmanagers, het Platform Museale Locaties en het Platform Eventfreelancers.

“Dat betekent dat aanbieders toegevoegde waarde moeten bieden door focus op inhoud, return on investment, interactiviteit en creatieve ideeën. Maar de waarde van een fysieke bijeenkomst als zeer krachtig medium om een boodschap over een bedrijf of product voor het voetlicht te brengen, is in de afgelopen jaren echt wel doorgedrongen bij het bedrijfsleven.”  

Blijft over de vraag wanneer er in Nederland een onderzoek komt naar de economische bestedingen van de MICE markt. Enkele kengetallen van een dergelijk onderzoek uit Canada: 673.400 congressen en meetings, 69,8 miljoen deelnemers, 17,2 miljard euro in bestedingen, goed voor 552.300 fulltime banen en 10,2 miljard euro belasting inkomsten voor de Canadese overheid per jaar. Cijfers waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen.

ROI van je evenement. Waarde creatie is geen rocket science!

Gisteren gebeurde het wéér. Ik was op bezoek bij een bedrijf dat binnenkort haar medewerkers bijeen brengt om met hen de visie voor de komende jaren te delen. Ze waren al een dag naar de hei geweest om die bijeenkomst vorm te geven en oh ja… het budget was minimaal.

De directeur zou zijn “state of the Union” afleveren, de “zaal” kon interacteren via een Twitter fountain en de borrel werd ingeleid met een leuke “samen-doe-activiteit”, voor de benodigde team spirit.

Om binnen het gestelde budget te blijven, was op de hei besloten dat collega Piet zelf de filmpjes zou draaien en collega Jannie zelf… Afijn, you catch my drift. En of ik nog iets aan het meten van de ROI kon bijdragen.

Nu doe ik niets liever, maar heb zo langzamerhand een dwarslesie van telkens te moeten uitleggen dat je ROI eerst moet creëren, voordat je het kunt meten.

Was er op de hei bijvoorbeeld ook gesproken over wat de medewerkers de dag nà het event anders zouden moeten doen? Over de urgentie (want zonder urgentie geen morgenochtend)?

Over hoe de ambitie van het bedrijf thans tussen de oren van die medewerkers zat? Welke argumenten de eventuele kloof tussen de twee succesvol konden overbruggen? Hoe de medewerkers met succes te activeren zouden zijn? En gemeten in wat dan wel?

Was daar ook nagedacht over het optimaal benutten van de unieke dynamiek van het medium, waarin je 5 zintuigen te gelijk kunt neuromarketen?

Nope! Zoals te vaak ging het op de hei vooral over populaire containerbegrippen als “interactie” en “sociale media” en daarmee in feite over middelen in plaats van doelgerichtheid en resultaat. Als een architect die alleen kreten slaakt als “betonmortelwagen” en “twee-bij-drietje” in plaats van te focussen op het gebruiksgenot van zijn creatie.

In de twee uur die volgden hebben we het hei scenario beetgepakt en in lijn  gebracht. En dan is het altijd weer mooi om te zien, dat de vragen die er ècht toe doen, in belangrijkste mate uit parate kennis beantwoordt kunnen worden, zodat mijn kunstje in die gevallen vaak niet méér is dan de betrokkenen op het goede spoor te zetten en te helpen met strategische rationalisatie. Zeg maar: het toevoegen van het “waarom”  aan het “wat” en het “hoe” , om vervolgens op die logica te acteren. En als dat muntje landt zie je zo’n projectteam opveren en stijgt het beoogde evenement significant in waarde.

Is dat rocket science? Welnee! Wat vooral helpt is logisch nadenken en begrijpen wat de echt relevante ingrediënten van ROI creatie zijn. Wat niet helpt is dat opleidingen en vakmedia nog steeds oorverdovend liggen te slapen als het gaat om de essentie van ROI creatie.

Als ik zie wat voor resultaten bedrijven met een paar uurtjes consultancy bereiken, vraag ik me echt verbijsterd af wanneer die kennis uit 1959 nu eindelijk eens mainstream wordt in onze industrie. Zo sta ik zelf -overigens nog steeds met de grootst mogelijke passie- nu al 23 jaar aan dit comateuze paard te sjorren (en vertel in essentie niets anders dan in 1989).

Maar gelukkig is er hoop uit onverwachte hoek. Het Evoluon heeft het gratis eBook  “ROI van je evenement” uitgegeven. Geschreven door Ruud Janssen (TNOC) en Elling Hamso (European ROI Institute), met vanaf pagina 23 een uiterst praktische "speciale bijdrage" van ondergetekende.

Doe jezelf een plezier en download het via iTunes of lees de PDF versie hier. En als je meer wilt weten bereik je me via [email protected], of via het expert panel van bengnl.com.

Eerste gebruikservaringen UPC Horizon

Geïntroduceerd als multimediaplatform, voor UPC klanten die zowel TV, telefoon als internet afnemen. Horizon doet twee dingen. Het brengt TV naar je computer, smartphone en tablet en het speelt foto’s, video’s en muziek van diezelfde apparaten af op je TV.

Voor het eerste hoef je Horizon overigens niet in huis te halen, omdat je op je computer via de site- en op je Apple telefoon of tablet, via de app (android zeikt zoals gebruikelijk weer een paar maanden na), gewoon met je “my UPC gebruikersgegevens” kunt inloggen. Horizon belooft een adembenemende ervaring. Ik heb Horizon nu ruim een week in huis en mijn adem is inmiddels inderdaad meermalen gestokt.

Bestelling.
Om te beginnen moet je bij de bestelling van Horizon erg opletten. Het kastje laat zich namelijk in 2 varianten gebruiken. Ter vervanging van je huidige TV ontvanger, telefoon en internet modem, of als apparaat in je BESTAANDE netwerk.

Hoewel ik toch loud and clear aangaf voor het laatste te opteren, versleutelde de UPC verkoper mijn abonnementsaanpassing tot de eerste variant, zodat mijn bestaande Fiberpower 120 modem, op het moment dat ik Horzon wakker maakte, werd uitgeschakeld en ik vervolgens 4 dagen en te veel frustrerende gesprekken met de klantenservice verder, nog steeds zonder internet en telefoon zat.

Niet alleen ken ik inmiddels de hele collectie wachtmuziek van UPC van buiten, maar tevens blijft het fascinerend dat één medewerker belooft om even naar “de afdeling hiernaast” te lopen en het met een “kwartiertje” geregeld zal zijn, terwijl de ander glashard beweert dat “India” er minimaal 72 uur over doet om het euvel te verhelpen. Gek wordt je van ze….

Installatie.
Het goede nieuws is dat het aansluiten en wakker maken van de Horizon tamelijk eenvoudig is. Wel uiterst onhandig voor gebruikers met een wat gecompliceerdere mediaconfiguratie in huis, is dat het kastje geen COAX uitgang heeft. Dat impliceert dat je met een splittertje aan de gang moet om het TV signaal naar elders te leiden.

Voorts had het wel handig geweest als het kastje gegevens (b.v. de inlog op je wifi router) zou onthouden. Wie de stroom er af haalt, moet dus zijn netwerkinstellingen opnieuw inkloppen. Tik je wachtwoord e.d. bovendien wel zorgvuldig in, want de karaktergenerator in het installatiemenu kent geen correctiemogelijkheid. Een tikfoutje (en Horizon is nogal trigger happy) betekent dus weer van voor af aan beginnen.

Mocht je nu –zoals ik- een behoorlijk lang wachtwoord hebben, dan zul je voorts merken dat de karakters van het scherm aflopen, waarbij je er maar op moet vertrouwen dat de afstandsbediening, de rest van de benodigde karakters ook goed heeft doorgegeven. Zo niet, wederom terug naar af.

Vervolgens kun je apparaten in je netwerk als iPods, iPads e.d. aansluiten om foto’s, filmpjes en muziek via de Horizon op je TV af te spelen. Wat ze daar in de eerste lijn niet bij vertellen is dat je daarvoor de tamelijk achterlijke app Twonky op je computer en die apparaten moet installeren.

Voor de computer begint het er al mee dat Vipre, mijn beveiligingssoftware, de downloadlink in de aankoopbevestiging van officiële wederverkoper Digital Rver als “known bad URL aanmerkt”, zodat je moet gaan Googlen op de trial versie, die je vervolgens met de licence key tot leven moeten wekken.

De installatie van de mobiele appjes gaan soepel. Zodra je die app fysiek activeert op je mobiele device, herkent de Horizon ‘m keurig (zo niet, dan niet), hoewel van de muziek op mijn iPod alleen de albums en artiesten in beeld verschijnen en niet de playlists. Vervolgens speelt Horizon precies het ene nummer af dat je aanklikt, maar kent geen optie om bijvoorbeeld de hele CD af te spelen.

Ik probeerde ook een klein videootje van dezelfde iPad. Dat bracht me terug naar de goede oude tijd van de 56k modems. Mijn God wat gaat dat traag. Hortend en stotend kwam het niemendalletje binnen en liep vervolgens tot drie keer toe vast, met harde reboots middels stroomonderbreking- en dus weer het nodige herinstallatiewerk tot gevolg.

Interface.
Eerlijk is eerlijk: Horizon ziet er gelikt uit. Maar Jesus, wat een baggerinterface. Je klikt je wezenloos om de meest simpele functies te activeren. Bij iedere zender die je aanklikt wordt de bovenste en onderste 1/3 van het scherm, voor minimaal 5 seconden (instellinkje), dichtgeschoven ten gunste van informatie voor eenieder die er wat aan heeft. Zoals wat er nu op de aangeklikte zender te zien is.

Uiterst irritant is dat de programma-informatie vaak een eigen leven leidt en achterloopt op de realiteit. Tevens had het handiger geweest als je ook had kunnen zien wat er straks op de bewuste zender te zien zou zijn.

Op de tablet en de computer presenteert Horizon een tableau met zenderlogo’s. Voor iemand met mijn motoriek is het op de iPad onmogelijk om zo’n logootje zo zacht aan te raken dat de popup met de actuele *kuch* programma-informatie verschijnt. Dus moet je zender na zender openen om een keuze te kunnen maken.

Op de computer openen die popupjes soepeler als je er met de muis overheen hovert. Ook hier loopt de programma-informatie overigens verre van synchroon met de werkelijkheid. Maar voor je aan hoveren toekomt, moet je eerst door twee andere irritaties.

Ondanks het aanvinken van de “hou me ingelogd” optie moet je iedere keer opnieuw inloggen. Vervolgens dwingt Horizon je dan even irritant als hardnekkig om je (kinderslot) pincode te veranderen. Ik heb dat keer op keer geannuleerd, gewoon dichtgeklikt of de pin om van het gezeik af te zijn opnieuw ingesteld, maar het maakt allemaal niet uit. De dwingende popup blijft zich opdringen.

Wat voorts opvalt is dat een substantieel deel van het gekochte zenderpakket (alles minus de Arabische kanalen en de late night Harde Politiefilms) volgens de site plots niet tot je “rechten” behoort, waardoor de op de computer aanzienlijk minder aanbod hebt dan op TV.

Conclusie.
De claim dat TV mooier, intuïtiever en beter is dan ooit tevoren, is op basis van mijn ervaring tamelijk pretentieus. De TV kwaliteit is vergelijkbaar met mijn oude HD box en kinderziektes zijn er volop. De term “moeiteloos” is in ieder geval niet van toepassing op mijn ervaring. En hoewel het gaaf is om de TV bij je te hebben (in Nederland), is het afspelen van je eigen media op TV een drama.

Dat je fijn kunt Facebooken of YouTuben op je TV zal voor een bepaalde categorie gebruikers een voordeel zijn, maar in huize Captijn niet. Horizon denkt ook met je mee. Het analyseert je kijkgedrag en geeft je vervolgens tips wat er nog meer in die zelfde categorie te buizen valt. Heb die functie al heel snel de nek om gedraaid. To end on a high note: de opnamefunctie van meerdere programma’s tegelijkertijd is best wel weer een stapje voorwaarts.

Mijn advies: ik zou even wachten tot versie 2.0.

Column: WKR regeling evenementen

De gehele evenementenbranche is in paniek. De WKR komt er aan. Deze regelt “onkostenvergoe- dingen en verstrekkingen” aan medewerkers van bedrijven buiten het reguliere salaris en bepaalt –plat gezegd- de condities waaronder deze al dan niet belast zijn. Denk aan zaken als kerstpakketten, fietsen, reiskosten, parkeergeld of evenementen.

De paniek in de industrie wordt gedreven door het spook dat bedrijven geen evenementen voor hun medewerkers zullen organiseren als die niet binnen de vrije ruimte van 1,6% van de totale loonsom passen en dus buitenproportioneel belast worden. Dat zou de deaud van de branche betekenen. “En daar krijgen we allemaal mee te maken” aldus vakpublicaties met opgewonden rode konen.

Even los van de specifieke details van de meet- en regeltechniek van de regeling m.b.t. evenementen, is het fundamenteel bizar dat een event primair als loonkosten of verstrekking wordt gezien.

Waarom zijn wij als industrie zo slecht georganiseerd dat we niet schouder aan schouder in staat zijn om Jan Kees de Jager en zijn ambtenaren rationeel te overtuigen van de strategische en zakelijke waarde van events? We zijn nu met een goedbedoeld Haags bakje op het Ministerie het bos in gestuurd.

De WKR gaat thans uit van de inmiddels zeldzame uitzondering, dat een evenement in basis om “een leuk extraatje voor de mensen” gaat, in plaats van om een instrument met een waardevolle impact op internal branding, HR, motivatie en verkoopstimulering, om er maar eens vier in deze context te noemen.  Yep, daar gaan we weer: kosten versus waarden. De discussie die de essentie van ons vak beheerst, maar ook in dit verband niet volwassen wordt gevoerd.

Idealiter was de huidige WKR regeling evenementen er door een goede lobby nooit gekomen. Het uitgangspunt is aantoonbaar fundamenteel verkeerd en de uitzonderingen maken het tot een ineffectieve gatenkaas. Om te beginnen omdat geen weldenkend bedrijf vandaag de dag nog evenementen organiseert zonder achterliggend zakelijk c.q. strategisch doel. En die zijn in beginsel vrijgesteld.

En zelfs al zou je bij wijze van spreken, consequent ieder jaar een vrachtwagen Jack Daniels, een paar kilo Colombiaanse neusvreugde en een paar touringcars schaars geklede lekkernijen de kantine in jagen met als enige enige boodschap: “come and get it!’, zolang je de gebruikelijkheidstoets doorstaat, is het nog steeds denkbaar dat je die kosten belastingvrij mag opvoeren. Zou in ieder geval een leuk proefprocesje zijn….

Nu ligt er een soort van gedrocht waarin getracht is om business en pleasure te scheiden. Een bijeenkomst in een tent op je eigen parkeerterrein wordt merkwaardigerwijs minder als “beloning of verstrekking” ingeschaald dan hetzelfde programma in een evenementenlocatie buiten het eigen bedrijfsterrein. Een drankje kan er onder voorwaarden wel door de beugel, maar een hapje weer niet, tenzij, vermits…. Mijn god, hou toch op met dat gekruidenier!

Los van het feit dat weer een leger accountants en ambtenaren hun ganzenveer kunnen slijpen, is het een regeling geworden met aan de ene kant uitzonderingen waar je in rugcrawl doorheen kunt zwemmen en die aan de andere kant  een negatieve incentive biedt aan panikerende werkgevers om het medium in te zetten, of zelfs een “strategische legitimatie”, om het event überhaupt maar uit het toch al krappe budget te schrappen. En als daarmee dan een hele industrie richting het randje wordt geduwd, zoals doomscenario’s suggereren… tja, dan heb je als overheid uiteindelijk helemaal drie keer niks.

Er staat geen CPB op mijn voorhoofd, maar mijn water zegt dat de overheid de bijdrage van onze industrie aan haar acute miljardenzucht, sneller en effectiever zou kunnen incasseren via een “werkwaarde regeling”.

Medewerkers die middels evenementen e.d. goed gefocust en gemotiveerd worden, stuwen het bedrijfsresultaat van hun werkgever –en daarmee de hele Nederlandse bedrijvigheid- immers veel effectiever op ten bate van hogere inkomsten uit omzetbelasting en VPB, dan de netto bijdrage aan de schatkist –if any- die uiteindelijk uit deze werkkostenregeling te verwachten vallen.

Los van ineffectief is de regeling ook vreselijk inconsequent. In Europees verband worden momenteel miljarden vrijgemaakt (of is dat tegenwoordig bijgeleend?) om de motor van de economie en de werkgelegenheid weer aan te jagen. Dan moet je vooral als overheid een even simpele als effectieve prikkel daartoe om zeep helpen.

Maar voorlopig is het wat het is. En hebben wij als eventprofessionals de taak om onze opdrachtgevers WKR resistente oplossingen te bieden. En die zijn er legio. Sterker nog: ze zijn bij BENG! uit voorraad leverbaar….

Een Prisoners Dilemma

In heel Europa gaan stemmen op om de event industrie drastisch te hervormen. Zo groeit er een Europese community onder de noemer: “7C Manifesto”. Tijdens de eerste internationale ROI conventie in Luxemburg geïnspireerd door Christian Seidenstücker, de Europese voorman van ISIS. 7 begrippen met een “C”, die de toekomst van ons prachtvak gaan maken of breken: Change, Content, Creativity, Credibility, Connectivity, Cooperation and Cost- effectiveness.

Positieve signalen van internationale eventprofessionals die de verhalen over die kl**eklanten, die k** bureaus waarvan er altijd wel eentje onder de prijs duikt, die leveranciers die steeds meer het bureau lijken te vervangen en dat dubbeltje waarvoor je kunt doodvallen spuugzat zijn en zich weigeren te conformeren aan die slachtbankelijke berusting in het feit dat de wereld is veranderd en dat de economie de boosdoener is. What can you do?

Mijn stelling is: SAMEN een heleboel! Dat de economie wellicht als katalysator mag worden aangemerkt is evident, maar de feitelijke oorzaak voor de huidige marktverhoudingen is een andere: de hele waardeketen in ons vak staat compleet uit het lood.

De Waardeketen.
Die begint bij de CFO van een onderneming die vandaag de dag een solide, rationele reden moet hebben om de handtekening te zetten onder de “investering” in een evenementenbudget. Marketeers en event managers moeten hem/haar van die reden overtuigen. Het is zowel aan opleiders, als de event industrie, om daarvoor de argumenten én de bewijslast aan te dragen.

In de maand waarin zowel het bericht kwam dat een prominente eventmanager, door haar werkgever, wegens overcompleet aan de dijk is gezet en een 3-voudig Gouden Giraffe winnaar is omgewaaid omdat die zijn enorme toegevoegde waarde niet meer kon verkopen, is de vraag meer dan relevant: waarom slagen we er maar niet in om de ROI (lees: harde waarde) van ons medium aan te tonen?  

Het enige medium dat alle zintuigen fysiek ter beschikking heeft om bij doelgroepen van “nee”, “ja” te maken. Om hen relevant en fysiek te binden aan merken, aan werkgevers, aan producten en aan communities.  Misschien wel het sociaalste aller social media, die uiteindelijk toch ergens fysiek “aan land” moeten komen. Het medium als een multi-zintuiglijke supermarkt. Waarin mensen worden verleid om aan de kassa te komen met een karretje dat net even voller is dan dat ze vooraf hadden bedacht.  Nauwkeurig inzetbaar. Met prognosticeerbaar, bestuurbaar en keihard resultaat.

Hoewel de mechanieken daarvan reeds in 1956 (wanneer?? NEGENTIENZESENVIJFTIG!!) zijn gepubliceerd, wordt daaraan in die inmiddels belachelijke hoeveelheid tot glimmens toe opgepoetste Event Management opleidingen, nauwelijks tot geen aandacht besteed. Van HBO tot ROC: alle managen ze het (organisatie) proces en niet het resultaat. En de buitengewoon zinvolle cursussen van Elling Hamso’s European ROI Institute, worden in Nederland slechts bedroevend mondjesmaat door  eventprofessionals gevolgd.

De eerste columns over de vraag of evenementen nu een kostenpost zijn of een zinnige investering van bedrijven in hard rendement, dateren uit het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw. De ironie is, dat ons krachtige medium ruim 20 jaar later, nog steeds bij het eerste zuchtje economische tegenwind, door de gemiddelde CFO als eerste uit de begroting wordt geschrapt. Wie zijn waarde niet kan aantonen, krijgt geen geld. En geef ze eens ongelijk!

In plaats van SAMEN, met de hele keten, de harde waarde van ons prachtmedium te optimaliseren –zoals dat bijvoorbeeld in de VS gebeurt-  dwingen we elkaar vandaag de dag, om steeds meer voor steeds minder te leveren. We vervangen inmiddels zelfs gespecialiseerde waardeleveranciers als –ik noem maar wat- de professionele fotograaf voor de vriend van de juffrouw van de kantine, die ook een leuke camera heeft.

“Cutting corners” is de oplossing niet. De waardevolle ambachten om zeep helpen waarop onze industrie is groot geworden, evenmin. Procesverantwoordelijken mogen dan menen –of als opportunistische onderhandelingstechniek stellen- dat een vliegtuig met één vleugel ook wel zal vliegen, maar iedere weldenkende resultaatdenker weet dat een dergelijk vliegtuig alleen maar omlaag kan spiralen. En dat is precies waar onze industrie harder dan ooit voor moet waken.

De oplossing

Één ding is zeker: het is hoog tijd dat we oude conventies overboord zetten en dat we de waardeketen opnieuw laden. We moeten eindelijk eens gaan uitdragen dat de bijdrage van ons medium aan (het doel) brand experience, customer loyalty, internal branding of sales promotion –om er maar eens vier te noemen- veel substantiëler is dan louter aan (het middel) een beetje creativiteit en een vlekkeloze organisatie. Die traditionele sleutel tot de relatie tussen opdrachtgevers en leveranciers is al lang niet meer onderscheidend en binnen het overstelpende aanbod, als commodity, aan prijsval onderhevig. En dat maakt ons aller werk er niet zinvoller op, laat staan leuker.

Want zeg nu zelf: waarmee ga je als eventmanager liever naar je baas? “We hebben zonder al te veel kleerscheuren weer een kunstje voor weinig geflikt” of “kijk eens baas, ik heb 9.000 verwarmingsketels voor je verkocht”. Of als bureau: “wij zijn heus waar heel goed in organiseren en dat doen we nu voor nog minder” of “wat is het je waard als ik je help om je doelen naar maximaal snoeihard resultaat te brengen”.

Hoe leuk en zinnig we ons prachtvak maken heeft niets met de economie te maken, maar met onze eigen instelling en keuze. Maar dan moeten we af van het prisoners dilemma, waarin iedereen steeds krampachtiger voor zichzelf de uitgang uit het cachot probeert te vinden. Het dilemma is namelijk dat we dat alleen SAMEN kunnen.

SAMEN zijn we verantwoordelijk voor de gezonde toekomst van onze industrie en iedereen die daarin zijn inspiratie en transpiratie steekt. De tijd om onze façades en ego’s te laten varen en alleen aan ons eigen belang te denken is nu. Kruip bij elkaar. Klanten en bureaus. Sluit je aan bij het 7C Manifesto of kom met je eigen initiatief. Misschien is het wel tijd voor een nationaal  debat om met elkaar –niemand uitgezonderd- tot die nieuwe waardeketen te komen. Ik wil me daar vol voor inzetten. Jij ook? Reageren kan hieronder…

Alliance Summer Tasting 2011

 
Een vast uitstapje is de jaarlijkse Summer Tasting die de Alliance Gastronomique in mijn achtertuin, bij Strand Zuid, organiseert.  Lekker bijlullen met restaurateurs en chefs van bevriende knaaghuizen en snoepen van de amuses die ze daar in grote hoeveelheden staan uit te venten. 

Vanmorgen hebben we met stijf samengeknepen billen aan buienradar gekluisterd gezeten. Af en toe een schuin oog werpend op de haakse regen die maar van geen ophouden wist.  In de zon is Strand Zuid heerlijk, maar onder deze condities trekt het vocht alleen al bij de gedachte aan die natte dampende houten keet richting klokkenspel. 

 
“Zullen we wel” won het uiteindelijk van “zullen we niet”, want de Summer Tasting is een sympathiek evenement. Het is leuk en inspirerend om begenadigde kokkies buiten hun geconditioneerde biotoop aan het werk te zien en zeg nu zelf: als zij dit hondenweer voor hun klanten willen doorstaan, dan moet je op z’n minst solidair zijn. 

 
Bij aankomst bleken er meer op die gedachte gekomen te zijn. Hockey en  golf waren natuurlijk afgelast, dus had zich voor de deur een rij van jewelste gevormd. We deden er twintig minuten over om binnen te komen. Die rij wurmde zich vervolgens als een rups door de nauwe overkapte doorgangen van het evenement, zodat we uiteindelijk meer ruggen en koppen, dan voedsel of bekenden hebben gezien. 

 
Wat opviel was het hoge percentage twintigers. Dat is goed, want als de Alliance de jeugd heeft, dan heeft ze toekomst.  Je kunt bovendien niet vroeg genoeg aan de ontwikkeling van je palet gaan werken, dus applaudisseer ik voor alle studenten die hun zakgeld aan goed voer besteden in plaats van aan schraal bier en geestverruimende kruidensigaretjes.  

Mannen van de wereld in een van pa geleend colbert. Onwennig rukkend aan een van hem achterover gedrukte Monte Cristo VSOP Turbo 2, alsof er fellatio bedreven werd met een opgerolde zaterdag Telegraaf. 

 
Wat voorts opviel was de trend om zoveel mogelijk smaken en texturen in één hapje te combineren. Dat dwingt je er toe om zo’n amuse in één keer in het ruim te kiepen, om te doorwrochten wat de maker met zijn creatie bedoelt. En daar ging het dit jaar mis. 

Nogal wat amuses waren op papier indrukwekkender dan in de mond. Zelfs in een getraind exemplaar smaken 4 bereidingen van komkommer als microgarnituur bij een frummeltje hoofdingrediënt als…. nou ja, komkommer.

Knap gemaakt, maar toch een beetje effectloos culinair gegillesdelatourette. Over vrijwel de hele linie zou aandacht voor een iets hogere smaak meer voor de mondbeleving gedaan hebben. Voor ons deden de wat "simpelere" amuses het gewoon het beste. De heerlijke kalfswang van de Hamert bijvoorbeeld, of de Echoput, waar we toch echt weer eens heen moeten als de rest net zo lekker is als hun bonbon van duif.

 
Waar bij vorige edities niet aan een schuimpje van het een of het ander te ontkomen was, leek het verplichte ingrediënt dit jaar: een “sorbetje van”. En als je zo’n hapje dan in één keer inbrengt, gieren de vullingen al ijskoud uit je kiezen voordat de smaken van de creatie tot hun recht kunnen komen. Zonde. 

 
Wat ik echter als belangrijkste aandachtpuntje voor de organisatie zie, is het gegeven dat je als non-alcoholist niet echt lol hebt op de Summer Tasting. Terwijl Moët bij de ingang al met de bubbels klaar staat onder de toepasselijke *kuch* slogan “Proef de Zomer” en diverse wijnkopers hun assortiment te proef aanbieden, moest ik het ook dit jaar weer doen met de geheel vrije keuze uit Spa rood of Spa blauw.  

Waar zijn de fruitpersers? Waar is meneer Fever-Tree, wiens goddelijke organische Tonic op de kaart van menig sterrenrestaurant prijkt? Waar is desnoods Coca Cola met een genereuze voorraad Light ?

 
We waren wat eerder thuis dan gewoonlijk, dit jaar. Dit was niet helemaal onze editie. Te veel mensen in een te nauwe contour. En vooral te veel mensen die zich gedroegen, alsof ze tijdens de dwaze dagen van de Bijenkorf met z’n allen aan dezelfde onderbroek stonden te rukken. 

Morgen de gala première van El Bulli The Movie in Tuschinski. Met 5 Bulli “taste-a-likes” door Nederlandse Topchefs en de film natuurlijk. Hoop dat het er daar wat rustiger aan toe gaat. Anders wordt het toch een voortreffelijk vlaams frietje aan de overkant en zien we de film wel een keer op DVD.

De Waan

 
Ik zag eens een adembenemend experiment van econoom Rick van der Ploeg. Hij zette een glas ranja met twee rietjes op tafel en vroeg steeds 2 willekeurige personen om de beurt een slok te nemen tot het glas leeg is. Naar mate de hoeveelheid limonade slonk, bleek werkelijk iedereen snellere én gulziger slokken te gaan nemen.

Aan dat experiment denk ik tegenwoordig regelmatig als ik naar de wereld staar. We hebben zo lang, zo onverantwoordelijk  fanatiek aan het rietje gezogen dat we weten wat er nu te wachten staat. Wat mij fascineert is dat we de waan blijven voeden dat we best nog wel kunnen blijven drinken.

De verlaging van de kredietwaardigheid van de Verenigde Staten door Standards &Poor’s komt als zo’n enorme “shock”, dat de hele wereld op deze zondag met zijn vingers in z’n oren zit hoe de beurzen morgen zullen reageren (behalve onze premier. Die staat gewoon gezellig uit z’n kredietplafonnetje te gaan op Lowlands). Hoezo shock? Het glas is daar al sinds 2000 leeg.

“Waarom nemen we S&P zo serieus?” twitterde Diederik Samsom  -zelfbenoemd “rode architect” en één van onze meest bekwááááme politici (vrij naar Wim Kan)-  “Ze zaten ernaast met de hypotheken, Lehman, en IJsland. Ze zitten er nu ook 2 biljoen naast met de VS-schuld”.

Da’s nu precies wat ik met waan bedoel: het valt wel mee, de boodschapper heeft z’n huiswerk slecht gemaakt. Nee droplul, het glas is gewoon leeg en de poep is supersonisch op weg naar de ventilator. Net als bij Lehman, Icesave, in onze Europese knoflookstaten, Japan en daarmee in de rest van de wereld. De keuze lijkt slechts een oorverdovende of een gewone harde landing.

Is dat erg? Nou ja, een onverdoofde wortelkanaalbehandeling is leuker. Maar als we dit varkentje dan toch globaal moeten wassen, dan kunnen we onze energie net zo goed investeren in een nieuw glas ranja met een andere verdelingsmethode.

Ik ben geen econoom, maar dat hoef je met een beetje gezond verstand ook niet te zijn om als uitgangspunt te nemen dat er in een duurzaam systeem geen plaats is voor krachtenvelden –politiek en economisch- die hun persoonlijke en maatschappelijke prioriteiten in de verkeerde volgorde zetten.

Na Paradisesuite en Kromme Watergang: verliefd op Zeeland

 
Vlak, zilt en zunig waren mijn associaties bij die delta aan de andere kant van de Rotterdam, met z’n eenbaans duinwegen waarop de de bejaardste chauffeur het tempo bepaalt. Heel eerlijk dacht ik als Randstedelijk bleekneusje alleen maar aan Zeeland als er weer iets dreigt onder te lopen, of er juist iets onder lopen moet.

Na dit spontane weekend in Veere e.o. moet ik deemoedig toegeven dat dit kortzichtige stereotiep geenszins recht doet aan die pracht van een provincie met zijn aardige, gulle bewoners en hun adembenemende levenskwaliteit.

Al Googlend troffen we misschien wel de gaafste accommodatie waar ik ooit (en dan bedoel ik ooit) geslapen heb. Boven bakkerij annex restaurant Bliek, Zeeuwse boluskampioen extraordinaire en begenadigd pofferbakker, op de markt in Veere.

De “Paradise Suite” bleek een design appartement van 2 verdiepingen met Jacuzzi op het dakterras, een kloeke keuken, woonkamer, slaapkamer, badzaal, HD flatscreens en High end audio waar je maar keek, een belachelijk rijk gevulde koelkast en… een parkeervergunning voor de auto en 2 vintage scooters voor deur. Het koste een paar centen, maar voor deze ervaring geldt zondermeer het Zeeuwse principe: “maar geen cent te veel hoor..!” 
 
 
 
 
 
Annemiek, de uitbaatster van de suite, weet hoe ze het haar gasten naar de zin moet maken. Lekker flesje? Lekker flesje! Iets speciaals in de koelkast? Iets speciaals in de koelkast!  In de suite eten? Klop, klop daar stonden de onderburen met dampende bladen voor de deur van de geheime binnendoorgang vanuit het restaurant.

 
Ontbijtje op de kamer? Zeg maar hoe laat. Bubbels? Eieren gekookt, gebakken, gescrambled? Chocolaatje, koekje, lekker pruimpje van eigen boom…? Voor Annemiek was niets te veel en tot onze verrassing bleek het merendeel van deze services zelfs in de prijs begrepen te zijn.

 
Zaterdag zijn we er op de scooters op uit getrokken. Zo’n brommert was voor mij ook alweer een jaar of 30 geleden, maar  pappa kan het nog steeds zonder handjes. Op naar Middelburg dus. Prachtige stad, verkeerde dag. Het bleek zaterdag “city of Dance” te zijn. Een volstrekt zinloos evenement, waarbij de historische markt was omgetoverd tot dance valley met de locale DJ en de enige travo uit het dorp, die rond een uur of een ’s middags, volledig uit hun techno boterbabbelaartje stonden te gaan ten overstaan van pak ‘m beet 500 verbijsterde bejaarden die zich in dit bleke zonnetje toch juist zo verheugd hadden op een kopje koffie met een bolus.

 
Één ding moet je die Zeeuwen nageven. Als je in Amsterdam een degelijk volume produceert, dan straat er binnen 5 minuten een ambtenaar aan een stekker te trekken. Maar in Middelburg trilden de glazen op een kilometer afstand nog uit de kast. Respect!

’s Avonds stond er een ritje Zeeuws Vlaanderen op het programma. Nu zijn er in ieder geval 2 redenen om vanuit Veere in een uur, via de 6.6km lange Zeelandtunnel, naar het  grensgebied met België te rijden: Sergio Herman’s Oud Sluis en ons reisdoel: Blanche en Edwin Vinke’s Kromme Watergang in Slijkplaat (Google Navigate: bedoelde u heiplaat, kleiplaat, zijstraat, zijnaad, rijgdraad).

 
De filosofie van deze Chef van het Jaar en zijn echtgenote bestaat uit 2 simpele woorden:  “zilte klei”. Koken met producten die uit de direct omgeven lucht, zee en grond komen. En dat doen ze bij de Kromme Watergang op een werkelijk van God gegeven wijze. Zeeland op een bord: puur, elegant en buitengewoon smaakvol.

Oester, Oosterscheldekreeft, Koningspoon, tong: eerlijk, verser dan vers en voorzien van prachtige garnituren en hemelse sauzen. Chef Vinke gaat ook helemaal los op de kletskop. Van zeewier bij de amuses tot een chocoladeversie bij het koffiegarnituur. Flinterdun, hyperkrokant en met een ware smaakexplosie tot gevolg.

 
 
 
 
Volgende maand brengt de Kromme Watergang haar nieuwe boek uit. Uiteraard met creaties van Vinke, maar vooral ook met prachtige verhalen van locale oesterkwekers, vissers en veeboeren met verweerde koppen en een adembenemende passie.

 
Toevallig was de eerste druk net van de drukker en mocht ik het in de keuken even inzien. Sterker nog, er ligt er al een voor me klaar zodra het eerste exemplaar officieel is uitgereikt op 31 juli. Dat wordt een waardevolle aanvulling op mijn collectie door internationale topchefs gesigneerde kookboeken, verzameld tijdens even zo vele knaagsessies in hun restaurants. 

 
Na een riant ontbijt in de suite en een absoluut noodzakelijk uitbuikje in de jacuzzi, zijn we op huis aan gegaan. Zeeland heeft ons hart gestolen en het pallet verrijkt. Om met de voormalig gouverneur van California te spreken: “ve vill be back!”.

Open letter to British Airways Executive Club.

 
I got notice that my frequent flyer status was revoked e.g. I have been demoted because “I didn’t quite meet the criteria this year to retain my status”.

First of all: with countries going bust, people dying in the Middle East and the lousy Amsterdam weather, that is the very least of my concerns.

Secondly, If you hadn’t froze like rabbits in the headlights at the first snow, cancelling 4 Club World intercontinental flights in December (becoming unreachable and refusing to refund any inconvenience), I would not have chosen alternative carriers since then (while sitting on nearly half a million BA miles and generally being very satisfied with BA’s core services).

The point of loyalty programs is the retention of customers. You may have come to believe that failing your “annual exam” is an effective loyalty stimulus, but where I come from, retention is about authentically influencing the choice customers have, with benefits that matter.

My needs are very simple: I do not like crowded check in lines, I do appreciate a nice lounge and like to get from A to B smoothly, with streched legs and without hassle. You might want to give the following reality a minute of your thought: For all of those, we the customers, have alternative options of -at least- comparable quality.

Fly safe,

Rob Captijn
Amsterdam

Verzekeraars slopen Spoedeisende hulp

 
<sub>Je hebt van die berichten die bij voorkeur worden gelanceerd als de ene helft van Nederland in het wild water paradijs van Center Parcs dobbert en de andere helft het BBQ carbon van zijn verder nog volstrekt rauwe drumstick staat te krabben.

Nota bene op eerste paasdag werd zo uit de mondhoek gefrummeld dat het aantal centra voor spoedeisende hulp in Nederland met gemak van 105 naar 47 zou kunnen worden teruggebracht, als we er genoegen mee nemen dat de maximale reistijd van de ambulance zou worden opgerekt naar 45 minuten. Dat scheelt de "premiebetaler" namelijk 260 miljoen euro op jaarbasis. Daarmee zou de zorg ook beter worden, want de overgebleven EHBO's zouden zo meer specialisten kunnen aantrekken.</sub>

_{Iedereen die ooit een familielid verloren is aan een inadequate reactie van doktersdiensten of 112, zijn kind een frituurpan van het fornuis heeft zien trekken, of simpelweg een beetje logisch nadenkt ziet de onzinnigheid van die redenatie. Sneller is beter, goedkoper nooit. En hoe gaan die 47 EHBO's de stroom van die 105 verwerken? 's Avonds en in het weekend lopen de wachttijden daar nu al flink op.}

_{Volgens onze excellente rekenmeesters wordt de huidige drukte op de spoedeisende hulp vooral veroorzaakt door "onterechte zelfverwijzers". "Kijk maar wat er gebeurde tijdens de Mexicaanse griep epidemie" is hun argument. Al die mensen hadden gewoon de doktersdienst kunnen bellen".}

<sub>Ja dááág! Eerst een verkoudheidje opkloppen tot een soort van Ebola en het dan raar vinden dat iedereen met een verstopte neus, met de doodsangst in de ogen naar de EHBO racet omdat de doktersdienst adviseert om het nog een dagje aan te kijken?

In dat kader over besparen gesproken: hoe is het ooit afgelopen met die voor 300 miljoen in de haast geproduceerde vaccins? Hebben we daar nu al in een donker Afrikaans land mee opgezadeld of zijn ze inmiddels gewoon stilzwijgend vernietigd?

 
De toenemende rol van verzekeraars maakt me afwisselend bezorgd en boos. Deze iconen van de Zombie economie (zie Society 3.0 van Ronald van de Hoff) brachten ons niet alleen de "kleine lettertjes" en de woekerpolis, maar bepalen ook steeds nadrukkelijker wat goed voor ons is.

De eerste Amerikaanse toestanden -daar is zorg inmiddels geheel financieel gedreven en daardoor onbetaalbaar en voor velen onbereikbaar- zijn inmiddels hier. De hele zorgketen is gulzig en patiënten zijn de bok. Reumapatiënten bijvoorbeeld, hebben veel baat bij TNF Alfablokkers maar die worden te duur geacht. U neemt maar een Sinasprilletje. Tot ziens...

Als we werkelijk willen bezuinigen in de zorg is het heel simpel. Schrap in ieder instituut minmaal 2 management lagen, verlicht de red tape voor zorgverleners en ban de zwendel binnen onze hele zorgketen te vuur en te zwaard uit.

Mijn meisje krijgt bijvoorbeeld binnen haar praktijk steeds meer ouderen die door hun huisarts als diabetici zijn gediagnosticeerd, maar die geen enkele medicatie krijgen. De huisarts krijgt namelijk geld voor iedereen die hij als suikerpatiënt behandelt.

De situatie in verpleeghuizen is inmiddels schrijnend. Terwijl de kantoren van hun directeuren steeds groter en luxer worden, moeten de bewoners het doen met steeds minder aandacht en zorg. Professionals worden massaal vervangen door Stagiaires. 

Ik heb er voorts al 3 apotheken op betrapt dat ze zelf generieke medicijnen uit het buitenland importeren (Italiaanse en Poolse bijsluiters), maar die als premium A merk bij de verzekeraar declareren. In Spanje koop je precies de zelfde medicijnen voor een fractie van de Nederlandse prijs (ook Europa). En zo gaat het door en door.</sub>

_{Nee, wij weten het beste wat goed voor de "premiebetaler" is. De kosten opjagen en het systeem uithollen. Ik noem het een misdaad tegen de menselijkheid.}

 

 

Ik hou niet van raadspelletjes

 
Ik loop al twee weken tamelijk hardnekkig met “The Riddle” van Nick Kershaw in mijn hoofd. Een ongelofelijk jankerig K. nummer uit 1984. De periode waarin de muziek- en filmwereld zich op goblins, kabouters, vliegende honden en ander gebochelte stortten. Zelfs David Bowie deed met volle teugen mee.

Schoudervullingen met een spanwijdte van minimaal 1.50 mtr en kapsels die doen vermoeden dat er zich regelmatig Fukushima’s in de endeldarm van de gemiddelde TopPopper afspeelden, kenmerken die tijd. En K. muziek dus. Zoals The Riddle van Nick from Down Under.

Ik wordt –zelfs in mijn slaap- geplaagd door zijn refreintje: “Near a tree, by a River, there is a hole in the ground”. In eerste instantie denk je dan: “ja, en…? “ Maar vervolgens werd ik boos. Jij lamlul. Ons een beetje laten raden?! Near A tree by A river. Waar dan?!

Ik vraag je niet om de GPS coördinaten, maar: “A tree”? Wat voor tree? Waar staat die tree dan? Ja, by “A river”. Welke f***ing River? Waar stroomt die River? En dan nogerus wat: over wát voor “hole” hebben we het hier eigenlijk? Die heb ik namelijk ook in mijn achtertuin. Een gapend gat? Een hol? Een doorgang naar een andere dimensie? Ik bedoel, je mag je liedje dan “The Riddle” noemen, maar dit is niet leuk meer. Een kleine hint was toch minimaal op z’n plaats geweest.

Die vragen razen dus al twee weken door mijn hoofd. Mijn normale remedie tegen hardnekkige liedjes is keihard “Kleine Jodeljongen” te gaan zingen. Da’s namelijk de hardnekkigste deun of all. Een Type 5 audioshima zeg maar. Maar tegen Kershaw is geen kruid gewassen.

U dient dan ook de uiterste voorzichtigheid te betrachten bij het afspelen van de nu volgende video.

Eventprofessionals moeten in volwassen waarden leren denken.

 
Sinds BENG! Amsterdam ook over een vestiging in New York beschikt, ontkom ik in geen enkel gesprek met Nederlandse eventmanagers, bureaudirecteuren en media aan de vraag, of er verschillen zijn tussen “hier” en “daar”. En ja, die zijn er… Op veler verzoek zet ik ze eens op een rij.

Om te beginnen zijn er natuurlijk de overeenkomsten. In beide economieën heeft het bedrijfsleven het nog steeds lastig, met een evidente focus op kostenbeheersing als gevolg. Aan beide kanten van de vijver kijkt men derhalve even kritisch naar de kosten –en dus de inzet- van evenementen. Maar, zoals ik ervaren heb,vanuit opmerkelijk verschillende perspectieven. 

 
1. kostenpost of rendementgenerator.
Terwijl de ROI modellen toch al minstens 20 jaar oud zijn, ze in de uitstekende  cursussen van het European ROI institute worden gedoceerd of met enig Googlen zelfs als gratis e-book te downloaden zijn én alle strategische meet en regeltechniek al decennia lang voorhanden is, blijven we hier hardnekkig om het hete hangijzer van de concrete return on investment heen draaien. In de Nederlandse eventtrendrapporten komt de creatie van ROI zelfs niet eens in de Top 5 voor.

Opmerkelijk, want anno 2011 begrijpt zelfs een kind, dat als je niet ten minste aannemelijk kunt maken wat een medium oplevert, iedere weldenkende CFO/CMO zijn budgettaire prioriteiten elders zal leggen. Dat heeft niet alleen met de conjunctuur te maken, maar minstens zoveel met het structureel toegenomen accountabilitydenken bij mediakeuze.

In Amerika gaat de discussie al lang niet meer over hoe je het rendement van een evenement meet, noch over hoe je dat rendement proactief kunt genereren. Nee, daar gaat de enige discussie over hoeveel het evenement zal gaan opleveren en wat de beste strategie is om daar te komen. Daarop baseert men niet alleen de relevantie van de investering, maar tevens de bureaukeuze. Juist in economisch mindere tijden geldt daar: “May the most effective man win”, niet de goedkoopste.

 
2. De rol van de eventmanager 3.0
In de VS is de eventmanager –veel hechter dan hier- onderdeel van het beleidsbepalende merk- en marketingteam en levert pro-actief waardevolle input over hoe het medium dat beleid kan versterken. Bijvoorbeeld als relevante bijdrage aan internal branding en motivatie, verkoopondersteuning en customer satisfaction.

De voordelen van die strategische betrokkenheid zijn evident: het verscherpt de specifieke eventdoelstellingen significant, het brengt het totale proces van briefing tot rendementmeting van de “onderbuik” naar de ratio en het versterkt bovendien de integratie met de andere marketing en communicatie-inspanningen van de onderneming, hetgeen de uiteindelijke conversie in klinkend resultaat adembenemend vergroot.

 
3. De bureaurelatie
In essentie berust de relatie tussen bedrijven en evenementenbureaus, sinds pak ‘m beet 1950, op de kernwaarde “organisatie”. En nu zal er altijd een zekere behoefte blijven aan die expertise, maar ik merk aan de “overkant”, dat het afspraakje uit de vorige eeuw niet langer de generieke sleutel tot die relatie is.

“Evenementenorganisatie” is hard op weg een commodity te worden, die zeker niet langer tot het exclusieve domein van het professionele evenementenbureau behoort. Niet alleen beschikt menig eventmanager over een vergelijkbaar organisatietalent als de bureaumedewerker en stromen er bovendien jaarlijks ruim 200 HBO gediplomeerd het bedrijfsleven in, maar  tevens winnen ZZP’ers zo opmerkelijk aan marktaandeel dat ze zich recentelijk zelfs georganiseerd hebben.

Het is dan ook logisch dat opdrachtgevers aan beide kanten van de plas, steeds minder waarde toekennen aan het traditionele organisatiebureau. Die staan daardoor voor een keuze: blijven wij onze traditionele kernwaarde net zo lang (voor steeds minder) verkopen tot we overbodig zijn, of herijken we onze propositie.

In de VS hebben bureaus inmiddels tal van ROI gedreven specialisaties gevonden die door opdrachtgevers wel  uiterst waardevol gevonden worden. Bijvoorbeeld bureaus die het conversiegedreven verband leggen tussen content creatie, redactie en actie. Ik doel op de resultaatgedreven variant van “story telling”, die we bij BENG!, “ Story Selling™” noemen.

Wat opdrachtgevers daarmee feitelijk kopen, is dat de boodschap van het event niet alleen echt gedragveranderend tussen de oren van het gehoor terecht komt, maar dat de gewaardeerde doelgroep ook actief en meetbaar door de “kassa” wordt geleid. In de strategie en vormgeving van het event en de omlijstende (sociale) media, staan alle zintuiglijke prikkels ten dienste van dat proces. Een bureau dat daarin bedreven is, verdient een uitstekende boterham.

Onderwijl devalueert de relatie tussen aanbieders en afnemers van evenementen in Nederland met de dag. Daarin zijn de gesprekken met beide kanten van de markt eensluidend. De ironie is dat zowel de eventmanager als de bureaumedewerker in essentie is aangenomen om waarde te vermeerderen, maar dat ze daar beide momenteel slecht in slagen. 

Het bureau, omdat hun kernpropositie gemeengoed is geworden. En de eventmanager, die budget cuts om z’n oren krijgt omdat die de relevantie en oorverdovende potentie van het medium, intern onvoldoende over het voetlicht krijgt.

Hier ter inspiratie het rapport van het Event Marketing Institute, hoe de Amerikaanse budgetten zich daar in 201tot de marketingmix verhielden.

 
4. Mentaliteit
Opdrachtgevers in de VS kunnen niets met begrippen als: “minder budget maakt creatiever” of: “tja we zijn een jonge branche op weg naar volwassenheid”. Ze hebben er daar een prachtige afkorting voor: BS!

Als je je daar op het jonge branche excuus beroept, krijg je van klanten twee dingen te horen: “Maar events zijn toch niet jonger dan sociale media..?” en: “kom dan maar terug als je eindelijk van je jeugdpuisten afbent.

Dat minder budget creatiever maakt, zegt niets over “beter”. Dat zegt alleen iets over “voor minder”.  “Ik ga toch geen professionele fotograaf inhuren als de neef van de vriend van de kantinemedewerkster ook best wel een geinige camera heeft?” Als dat met creativiteit wordt bedoeld, dan schieten we ons prachtvak zowel qua relevantie, norm, als keten, terug het stenen tijdperk in.

Daarmee creëer je misschien bij de CFO of bij de inkoopafdeling een acht plus, maar vanuit de enorme potentie van het medium, een vette onvoldoende.  Mijn ervaringen in New York hebben me er nog rotsvaster van overtuigd, dat nu het moment is om als branche meetbaar waardevol te zijn.

Niet alleen creëren we daarmee een nieuwe en objectieve common ground tussen klanten en aanbieders, ons vak wordt daarmee ook weer leuk. Want zeg nou zelf: waarmee ga je liever naar je baas? Met “vraag niet hoe, maar ik heb het zonder kleerscheuren binnen budget geflikt” of: “kijk eens baas, ik heb 9.500 verwarmingsketels voor je verkocht”. Inkoppertje lijkt me…

Elegante restverwerking

 
Omdat een vast onderdeel van het zaterdagse snackbuffet een fijne selectie buitenlandse  kazen is, blijft er nog wel eens een puntje of wat over. Hetzelfde geldt voor de Hollandse kazen die hier op brood worden weggehompt of bij de borrel aan blokken gaan. Op de een of andere manier blijft daarvan ook altijd een kontje over.  Een blik in de kaaslade van de koelkast inspireert daarom periodiek tot een stukje elegante restverwerking in de vorm van Robbies dodelijke kaastaart.

Hoewel elegant? Er is niets elegants aan die taart en eigenlijk vloekt hij met ieder principe van de “quiche”. De vulling van mijn taart is namelijk niet gebaseerd op eieren en room, maar op een bechamel. Dat maakt ‘m ook zo heftig.

Voorts is het nadeel van een bechamel, dat die bij verwarming weer gaat lopen. Ik eet mijn taart dus het liefste koud, als alternatief voor kaas bij de borrel, of supplement bij het snackbuffet bijvoorbeeld. Het grote voordeel echter is dat de gemiddelde quiche, qua smaakintensiteit, niet kan tippen aan de mijne, waarin de kaassmaken je hoofd doen exploderen. Op speciaal verzoek van @berendquest hierbij het recept.

Benodigd
Boter
Bloem
Melk (of room als je echt dood wilt)
Peper
Zout
Nootmuskaat
Kazen met ballen, bv. een geit, een blauwader en een jong belegen en extra belegen Hollandse.
Wat je verder lekker lijkt: plakken ham, ui, knoflook, what ever…
Bladerdeeg
Bakpapier
Een lage quichevorm
Gedroogde peulvruchten of speciale keramische Blindbak vulling.

De Bodem
Knip uit het bakpapier 2 cirkels ter grootte van de bodem van het bakblik. Leg er als eerste één in het blik. Beleg vervolgens de bodem en randen van het blik met bladerdeeg. Indien plakjes bladerdeeg worden gebruikt, deze aan elkaar "plakken" met losgeklopt ei en narollen. Prik er vervolgens gaatjes in met een kleine vork. Leg op het bladerdeeg de tweede cirkel bakpapier en stort daarop de gedroogde peulvruchten of van die speciale blindbak korrels. Zet het blik in een tot 220 graden voorverwarmde oven voor pak ‘m beet 12 minuten of tot de randen van de taart er mooi goudbruin en crispy uitzien.

Haal het blik dan uit de oven en verwijder de peulvruchten/korrels en het bakpapier. Zet de “naakte” bodem dan nog 10 minuten terug in de oven totdat deze ook mooi gaar en goudbruin is (beetje losgeklopt ei helpt).

De vulling
Zodra de bodem in de oven gaat maak je de bechamel. Ik heb geen verhoudingen en gewichten voor je, want ik doe maar wat. De onderstaande indicaties zijn derhalve puur instinctief.

Smelt pak ‘m beet 50 gram boter rustig in een pan van ca. 2 liter. Niet bruin laten worden. Voeg daaraan 2 volle eetlepels bloem toe. Maak daarvan met de garde een mooi klontloos zalfje. Laat dat onder permanent roeren flink verwarmen om de smaak van de rauwe bloem kwijt te raken, maar let op:  niet bruin laten worden.

Voeg vervolgens op hoog vuur flinke scheuten melk toe. De eerste paar keer scheuten veroorzaken onder het verhitten en roeren een “deegje”. Op een bepaald moment echter –zo tegen een liter melk- bereik je de permanente consistentie van een pak ‘m beet dikke ragout. Onder permanent roeren door laten koken, maar let er op dat de bodem van de pan niet aankoekt, want dat proef je. Dan de temperatuur temperen.

Vervolgens ruimhartig peper, zout en nootmuskaat toevoegen. En dan de kazen erbij, waarvan je de harde tevoren hebt geraspt en de zachte in stukken hebt gesneden. Qua hoeveelheden gaat ook dat bij mij op het gevoel. Uitgangspunt is dat je haast niet te veel kaas kunt gebruiken. Het is een kwestie van proeven, proeven en nog eens proeven tot je je persoonlijke voorkeursmix van alle ingrediënten hebt gevonden.

De taart
Tot slot kun je nog persoonlijke smaken/ingrediënten  aan de taart toevoegen. Beleg de bodem voordat je de bechamel stort bijvoorbeeld met plakken ham, zacht gegaarde ui of prei, of wat je maar lekker lijkt. Tot slot de taart af laten koelen tot de vulling is opgesteven. Serveren uit het vuistje of met een kleine salade.

Kasteel TerWorm. Waar je met een gerust hart naar toekan.

Na alle mislukte pogingen om naar New York te komen (koffertjes nog steeds niet terug by the way) kregen we op 2e kerstdag bij de Nederlanden een aardig boekje met bijzondere hotels en restaurants in Nederland. Al bladerend, troffen we naast een aantal usual suspects ook tal van juweeltjes, die tot op heden aan de aandacht waren ontsnapt.

En omdat we na onze luchtvaartperikelen toch een week over hadden, raakten we geïnspireerd om er een paar dagen in eigen land op uit te trekken. Het oog viel op kasteel TerWorm in Heerlen. Het van der Valk vlaggenschip, zo lazen we. 

 
Nu weten trouwe lezers dat we nog wel eens ergens komen en dat we de Guide Michelin, de Lekker én de GaultMillau inmiddels van voor tot achteren uit hebben. Maar minder bekend is dat ik minimaal 1 keer per jaar bij de Valk MOET eten. Mijn klassieker: het Russisch Ei. Inmiddels sedert enige jaren tot mijn grote verdriet van de kaart verdrongen door een hors d'oeuvre die het -al was het om nostalgische redenen- toch nog steeds aflegt tegen dat metalen schaaltje met fabriekshuzaar met eieren, schelvislever, garnaaltjes, paling en blikzalm, weg te scheppen met grote hoeveelheden toast en boter.

Wat een adembenemende cultuurschok bleek TerWorm. Prettig geprijsde topkamers voorzien van ieder denkbaar gemak, zeldzaam vriendelijke en geïnteresseerde professionals in iedere functie én buitengewoon aangenaam knaagwerk.

 
Van de ontbijtdames die na één keer onthielden hoe de ochtendkoffie werd geprefereerd tot de werkelijk uitmuntende zwarte brigade in het restaurant, die vanaf de eerste bestelling wisten dat een limoentje in de cola light de voorkeur had boven een schijfje citroen: zelden kwam ik in de laatste jaren zo'n goed gerund "schip" tegen. Menig 4 en 5 sterren hotel kan hier nog een hele flinke punt aan zuigen.

Omdat zo'n beetje de hele Limburgse culinaire royalty de deuren na oud en nieuw had gesloten -antwoordapparaten bij ondermeer van Wolde, Hermsen, Margot Reuten en onze Valkenburgse held Hubert Haenen- hebben we de kaart van TerWorm uitgebreid afgevinkt. En eten bij SVH-meesterkok Andy Brauers bleek geen straf. Hij serveerde ons misschien wel het lekkerste stukje ree van de de afgelopen 10 jaar en een voorbeeldige pasta met gegrilde gamba's (gamba's bakken, mijn kokkietest), perfect op smaak en precies goed van cuisson.

En als er al iets af te dingen is aan de super ervaring in Gerrit's kasteel, al is het minuscuul, dan zijn dat de wat merkwaardige creaties die aan de meer dan uitstekende maaltijden voorafgingen.

 
De amuse van snijboonmousse was al pure culinaire waaghalzerij, maar de mousse van zwezerik met decaf koffie (hûhh??), witlof én roggebrood kruimels is objectief niet amusant. Mousse van orgaanvlees als lever, niertjes, en zwezerik wordt van zichzelf al snel een tikje bitter en als daar dan ook nog koffie én witlof én roggebrood aan worden toegevoegd, dan zijn mijn pappillen echt tot diep in de maaltijd in paniek. Ik denk dan, je staat top te koken, dat heb je niet nodig. Wat wil je met deze lawaaiamuses bewijzen?

Maar los van die triviale kanttekening, zien ze ons zeker terug in TerWorm. In het voorjaar bijvoorbeeld, als het nu dik ondergesneeuwde terras op volle toeren draait. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat het de perfecte locatie is om er een zakelijk of familiair uitje te plannen. 

Als je het gemiddelde neemt van de meest recente beoordeling van Michelin, Millau en Lekker, komt TerWorm op een respectabele 8,25. Ik zeg: volledig verdiend!

 

 

Waarom New York niet lukte.

 
Ok, dus het sneeuwde een beetje toen we afgelopen vrijdag klaar waren om aan te monsteren voor de vlucht van Amsterdam naar New York via Londen. Wat volgde was een avontuur dat door een via Twitter meelezende relatie werd omschreven als een roadmovie waarvan de realiteit bizarder is dan fictie.  

Om half elf kwam het mailtje. Vlucht naar London gecancelled vanwege het weer in Amsterdam. Omdat het zelfs voor een geroutineerde producer met altijd plan B op zak, fysiek onmogelijk is om in 4 uur én alternatief vervoer naar Londen te regelen én er ook te komen, werd met de vrienden van British Airways gebeld om een alternatief arrangement af te spreken.

Zaterdag vanaf Brussel, bleek de enige optie. Treintje en hotel boeken, 2 afspraken in NY afzeggen, tax naar het station, appeltje, eitje... Tot ik de taxicentrale probeerde te bereiken. Deze bleek dichtgesneeuwd. Nu heb ik een goede relatie bij TCA met een 06 nummer. Hij vertelde me dat in plaats van 2.500 taxi's er op dat moment maar 90 door de stad glibberden en dat de centrale 800 ritten achterliep. Plan B was een goede vriend die ons naar Amsterdam CS reed.

 
Daar totale chaos. Nu moet u weten dat de laatste keer dat ik überhaupt een trein van nabij heb gezien, 1987 moet zijn geweest. Je hoort natuurlijk alle verhalen over een kwakkelende NS, maar nu ik enig vergelijkingsmateriaal heb opgedaan in de afgelopen 4 dagen, moet ik mijn petje afnemen voor de medewerkers die op het perron de boel nog enigszins in goede banen trachten te leiden. Zij maakten de 3 1/2 uur op een overvol, koud, nat en naar ranzige lijflucht meurend perron nog enigszins dragelijk.

Zeven uur na vertrek van huis, meldden we ons aan de balie van het De Valk Hotel op Zaventem, met visioenen van een Russisch Ei met schelvislever, mijn favoriete vdV Classic. Nu denk je bij Gerrit en zijn familie niet direct aan sterren of luxe, maar aan deze buitengewoon prettig geprijsde vestiging mankeert werkelijk helemaal niks. Sterker nog, ik heb regelmatig aanzienlijk slechter overnacht. En supervriendelijke mensen bovendien. Helaas bleek de keuken op het late tijdstip dicht, maar men was niets te beroerd om met ons de personeelslasagne te delen. Uitgeslapen en weldoorvoed pakten we de volgende ochtend de gratis hoteltaxi naar de vertrekhal. Nieuwe ronde, nieuwe kansen...

Het was prachtig weer in Brussel, het zonnetje scheen, de luchthaven lag er ordentelijk en georganiseerd bij, de vliegtuigen vertrokken dat het een lieve lust was... Tot we aan de incheckbalie te horen kregen dat alle vluchten naar Heathrow geannuleerd waren. De British Airways crew die achter ons in het rijtje stond greep onmiddellijk naar de mobiel om op de zaak te informeren wat er aan de hand was. In tegenstelling tot de publieke berichten kreeg men daar te horen dat in ieder geval de ochtendvluchten -en dus ook de onze- zouden kunnen landen.

 
Onderwijl trachtte ik BA zelf te bereiken, zowel via het reserveringsnummer als hun Executive Club waar ik als behoorlijk regelmatig klant lid van ben. Bandje.... in gesprek. Bandje... in gesprek. Onze Engelse vrienden bleken bevroren als een konijn in de koplampen. Totaal incommunicado. Op naar de station manager dan maar. Deze putte zich uit in verontschuldigingen voor alle "inconvenience caused", maar bleek in dezelfde koplampen te staren.

Er waren geen alternatieve vluchten beschikbaar, de treinen lagen stil, hij kon ons niet omboeken naar een andere (partner)airline (Charles Groenhuijsen twitterde ironisch genoeg op dat moment dat BA dat wel voor hem had gedaan), er zou geen compensatie komen, noch een arrangement om weer thuis te komen, want weersongesteldheid was in de verkoop- voorwaarden van BA uitgesloten en... oh ja, de koffie was ook op. Zijn enige optie was cancel en refund. Have a great day and piss off...

Dat is typisch zo'n situatie waarin mijn productiehart pas echt warm gaat draaien. Van BA was er dus niets te verwachten en de telefoonnummers bleven in gesprek (overigens zijn ze dat nu, na 4 dagen en meer dan 150 contactpogingen later, nog steeds).

Zo togen we naar de balie van American Airlines en kochten twee nieuwe tickets voor de volgende dag vanaf Parijs. En je weet hoe airlines zijn. Schaars, last minute, dus voor een tarief waarvan het schaamrood me nu nog naar de kaken stroomt. Laten er het er op houden dat ik nog nooit in mijn leven zoveel geld heb uitgegeven voor een kaartje met de luchtbus.

"wat doe je jezelf toch aan" hoor ik u inmiddels denken. @berendquest stuurde me zelfs een tweet met die strekking. Wel A. omdat het een beetje sukkelig is om het openingsfeestje van BENG! New York te missen. B. omdat mijn voordrachtje voor de American event leadership tralala met 950 New Yorkse eventmanagers en media vertegen- woordigers in de zaal toch wel een heel prettig ruggensteuntje voor mijn nieuwe winkeltje zou betekenen. C. omdat er 20 afspraken met potentiële klanten op de rol stonden en D. omdat het mijn natuur is om bij voorradigheid van een plan B nooit, maar dan ook nooit, te wijken voor "kan niet", "mag niet" of gebullshit.

Op dus naar Parijs. Inderdaad bleken alle treinen en vluchten vol. Dus eerst maar terug naar de Valk voor een potje hergroeperen. Bij een kopje koffie werd ik gegrepen door de logica dat als het hotel gratis taxi's naar de luchthaven verstrekte, ze minimaal over goede relaties met het Brusselse taxiwezen zouden moeten beschikken. Dat bleek inderdaad het geval en omdat er bij de Valk op Zaventem louter vriendelijke en behulpzame mensen werken, kwamen we met hun hulp al snel tot overeenstemming met een chauffeur die voor een alleszins redelijk tarief bereid was om die middag zijn en ons leven op de autoroute te wagen.

 
Dat ging eigenlijk vrij aardig tot pak 'm beet Senlis in noord Frankrijk. Omdat daar geen vrachtwagens op zondag mogen rijden, bleek een lawine aan beroepsvervoer de wegen naar Parijs deze zaterdag te blokkeren. Zo erg dat de politie al het vrachtverkeer stil zette, hetgeen verdere files tot gevolg had. Onderwijl begon het met het uur harder te sneeuwen en de chauffeur hartgrondiger te vloeken dat hij zich aan dit avontuur had gewaagd. Maar ja... 's avonds een man, 's morgens een man. Niet zeuren, doorkachelen!

Het Novotel op Charles de Gaulle werd uiteindelijk in goede orde bereikt en na een stevige discussie over de uiteindelijk verlangde ritprijs, doken we head first in bar, resto en bed. Zondagochtend om 8 uur meldden we ons aan de incheckbalie van het afgestampt volle vliegveld. Volgens de borden zouden we op tijd gaan, maar geen hond die het zeker wist.

 
In de AA business class lounge was het eerste bericht dat er vertraging was. Vervolgens, dat het vliegveld tot 12 uur gesloten zou zijn. En verdomd, rond die klok kwam inderdaad het bericht dat we aan boord konden. Om 12.45 meldde de cockpit olijk dat we nog op 2 dingen moesten wachten: onze koffers en de tankauto. Hûhh? Een met passagiers gevuld vliegtuig aftanken? Mag dat tegenwoordig? Al wat wij overigens vervolgens uit ons raampje zagen waren grondmedewerkers die in een heftig sneeuwballengevecht verwikkeld waren.

Om 13.50 meldde Kapitein Iglo dat we er helemaal klaar voor waren en zouden vertrekken, om binnen 5 minuten terug te komen op die mededeling met een even olijk "Hello folks....from the flightdeck....we have been informed that we will be delayed for 2 1/2 hours due to weather conditions. We appologize...etc". Wat? Weather conditions? Je hebt met je getrut gewoon je startplekje verspeeld debiel!

Na ruim 2 uur in de stoel met riemen vast werden we dan eindelijk van de kant geduwd. Aan het taxiën kwam geen einde. Waarom bleek na ongeveer een uur: het vliegtuig moest voor vertrek nog "gede-iced" worden. Nu beschikt ieder vliegtuig standaard over vleugelverwarming, maar hier reden we een platform op met een soort van brandweerwagens met grote spuitkoppen die het hele vliegtuig in een soppige substantie zetten.

 
Na weer een uur gesop waren we precies 15 meter onderweg toen het bericht uit de cockpit kwam dat we nu een "maintenance issue" hadden en terug zouden keren naar de gate. Over de reden bestaan 2 verhalen. Het ene is dat men de antivries substantie per abuis ook in de motoren heeft gespoten en de andere dat onze vakbondpiloten zich realiseerden dat ze niet meer binnen hun toegestane werkuren in New York zouden kunnen aankomen.

Het aardige van onze zitplaats was dat we alle gesprekken tussen flight- en groundcrew woordelijk konden volgen. Er bleek inderdaad iets mis, maar er was een ander vliegtuig beschikbaar en ook een andere crew. Het probleem was alleen dat die crew zich had ingedronken voor hun avondje aan de rol in Parijs. Goede raad was duur en alle passagiers compenseren, nog duurder.

 
Het oeverloze overleg tussen deze professionals was zo fascinerend dat ik er een tweetje aan wilde wagen. Ik stapte even de vliegtuigdeur uit die voor een leg stretch der crew en clientèle was opengezet. Met mijn mobiel maakte ik een fotootje van het overlegje tussen de AA beambten, een stuk of 5 geelgeheste mannen en vrouwen op hun rug gezien.

Dit leidde tot "het incident". Een der stewardessen reageerde furieus vanuit het vliegtuig. Het was streng verboden om foto's te maken. Ik vroeg haar de juridische grond van het verbod toe te lichten. Ze kwam niet verder dan dat een van haar collega's in het gefotografeerde groepje stond. Nu moet u weten dat niemand herkenbaar op de foto stond, slechts ruggen, en bovendien had ik gezien dat de foto vanwege de magere lenskwaliteit en het duister, totaal onscherp was.

Ik liep met de nog steeds naar adem happende stewardess naar de bewuste collega en vroeg haar of ze er bezwaar tegen had dat ik haar had gefotografeerd. Toen ze de totaal mislukte foto zag, schoot ze in de lach en riep vrolijk dat ze daar totaal geen probleem mee had.

Na de hyperventilerende stewardess in verbijstering te hebben achtergelaten, tikte ik de tweet. Een actie die onderbroken werd door de Jim de steward. Een obesiteuze gay van het type dat in het afwerklaantje nooit aanspraak zal hebben.

Blijkbaar aangestoken door zijn inferieur, begon hij meteen te gillen dat het "by Law" verboden is om foto's van crew members te nemen. Ik vroeg hem vriendelijk bij "who's law" dan wel niet? "FAA en US" was het antwoord. Ik legde hem vriendelijk uit dat het niet alleen mijn recht was om iedere foto te nemen die ik wilde, er op de foto slechts onscherpe ruggen van mensen te zien waren, de crew member in kwestie er desgevraagd geen enkel bezwaar tegen had en dat ik de foto "by-the-way" op Frans grondgebied had gemaakt, waar FAA en US geen enkele jurisdictie hebben.

Doof voor welk van de argumenten dan ook eiste hij dat ik niet zou twitteren over wat er met de vlucht aan de hand was en dat ik de foto zou deleten. Anders zou hij mij van boord zetten en door de Franse politie laten arresteren. Ik gaf hem in overweging dat hij vooral moest doen wat hij niet laten kon, maar dat zijn gedreig niet alleen onder het Franse recht, maar ook vanwege het 1st amendmend onder het Amerikaanse, "in court" geen enkele kans van slagen had en dat ik alle consequenties van zijn ongeleide projectiel op hem persoonlijk zou verhalen.

De discussie werd onbevredigend ruw onderbroken door het bericht van de captain dat de vlucht nu officieel geannuleerd was, dat American Airlines voor een overnachting zou zorgdragen en dat we de volgende ochtend om 8 uur in de herkansing zouden gaan met een vers vliegtuig.

 
Een nu al te lang verhaal kort: de twee uur daarna hebben ruim 200 passagiers staan dansen om 2 American Airlines employees met hotelvouchers. Allereerst vanwege de discussies over het feit dat men niet in staat bleek om transport te regelen naar het hotel dat zich -lekker handig- aan de totaal andere kant van Parijs bevond en vervolgens omdat het ontladen van de bagage niet sneller ging dan dat.

Toen uiteindelijk besloten werd om de bagage van wie dat wilde op de luchthaven achter te houden, stonden wij zo ongeveer als eerste op de Taxistandplaats. De ultrakorte nacht werd doorgebracht in het Marriot Rive Gauche en de volgende ochtend -inmiddels maandag- stonden we om 5.30 uur weer aan de incheckbalie.

 
Wat volgde was een herhaling van zetten van de dag er voor: vertraging, aan boord, vertraging, ja nu vertrekken we echt en 1 minuut later: "sorry folks...toch niet". Vanwege het weer was er wederom een long delay. Hoe long kon men niet zeggen. Vanuit onze positie hoorde we dat de AA grondcrew dat wel degelijk wist. We hoorden ze zeggen dat het vliegveld wederom tot 12.00 gesloten was.

Na dit bericht bevestigd te hebben gekregen, besloten we ons te houden aan de "wanneer vinden we het genoeg criteria" die we de avond ervoor afspraken. We pakten onze jassen en handbagage en gaven aan onze grote vriend Jim te kennen dat we van boord gingen. Het enige dat de lul kon zeggen was dat we dan ons geld kwijt zouden zijn. Even later werden we door een grondmedewerker opgehaald die ook zou zorgen dat onze bagage van boord zou worden gehaald.

In de bagageruimte bleek het een uur te gaan duren voordat de koffers daar zouden arriveren. We kregen keurig een kaartje waarmee we snel heen en weer door de douane konden en gingen aan de koffie.

Wat volgde was een droomfinale voor iedere scriptschrijver. Toen we ons op de afgesproken tijd weer meldden in het bagagedepot kregen we te horen dat het vliegtuig zojuist naar New York vertrokken was met onze koffers nog aan boord...

26 december NASCHRIFT
Omdat ik het dramatisch effect van bovenstaand eindje zo prachtig vond, heb ik u nog niet verteld hoe het verder ging. Inmiddels was een soort kosmische gedachte (...en die hebben we zelden) over ons gekomen. We mochten gewoon niet naar New York. 4 dagen loopt je te rossen om het tegen de klippen op voor elkaar te krijgen en je hebt je hielen nog niet gelicht of ehhh...

Goed, terug naar Amsterdam dan maar. Bij een vers kopje koffie en een geurig trottoir Marlborootje met de vriendinnen van Amex gebeld en 2 treinkaartjes met de Thalys van 15.45 laten afritsen. Vervolgens uit pure compensatiedrift de Nederlanden in Vreeland gebled, die zo lief waren om 2e kerstdag nog een tafeltje bij te dekken.

Tevreden met alweer een nieuwe `shooting solution` zoals we onze improvisaties inmiddels naar marinegebruik waren gaan noemen en toch ook wel met een lekker gevoel dat we niet met onze koffers over perrons hoefden te zeulen, was het op naar Gare Du Nord, met voldoende tijd voor een eenvoudige doch voedzame lunch. Zit je dan toch met je klokkenspel in de draaibank....dan in ieder geval maar lekker eten.

Het werd La Metropole. Een stokoud typisch parijs knaaghuis met veel spiegels, koperen lantarenpalen met Parijse bollen en klassiek franse obers met gillet en lange sloof, recht tegenover het station. Moet zeggen... dat van die Bouillabaisse hebben die rare fransen toch wel heel goed begrepen. Heerlijk!  

 
Na een laatste pitstop bij het bakkertje om de hoek (want een frans stokje en wat zuurdesem voor ´s avonds thuis ook fijn) meldden we ons rond 14.00 uur op het station. Gelukkig moest de Thalys van 10.45 ook nog vertrekken. Ook de poort naar het noorden bleek veranderd in een mierenest van gestrande reizigers in alle gradaties tussen gelatenheid, paniek en woede.

Onze timing bleek voor het eerst in 4 dagen perfect. Zie je wel...het is kosmisch! Precies op dat moment bleek men 2 complete treinstellen aan elkaar te koppelen om de hele voorraad passagiers in een keer weg te duwen. Maar gelukkig weet de incompetente mens er desondanks altijd weer een zooitje van te maken. Omdat je voor die trein specifieke plaatsnummers reserveert, kun je op je vingers natellen dat er in een situatie waarin je 3 treinen samenvoegt, 3 man op stoel 34b willen zitten.

De oplossing is simpel. Er is plaats genoeg, ga lekker zitten waar je wilt. De tot adembenemende veldslagen leidende keuze van de geachte conducteurs was echter om de stoel aan de passagier met de oudste rechten, d.w.z. de langst vertraagde trein, toe te wijzen. Dat heeft tot diep in Belgie tot steeds opnieuw oplaaiende veenbrandjes geleid.

 
Maar goed...we reden. En eigenlijk een uur eerder dan gepland. Tot vlak voor Brussel de mededeling kwam dat deze Thalys helaas niet tot Amsterdam zou gaan en dat de geachte clientéle verzocht werden in Brussel op te zouten.

Toen knapte onze kosmische complottheorie. OK fuckers... als jullie niet willen dat we naar New York gaan fine, maar wat nu... mogen we nu ook niet meer naar huis!! Een lang verhaal kort. Kunt u zich voorstellen wat er gebeurt als 2 afgestampte Thalystreinen zich in het eerstvolgende boemeltje naar Amsterdam proberen te persen.... uiteindelijk waren we rond 23.30 uur thuis.

Het laatste nieuws van 26 december is dat onze koffers (u weet wel, waar o.a. je tandenborstels en zo in zitten en je laptop) nog niet zijn aangekomen. Daarom zojuist maar eens gebeld met American Airlines afdeling koffers nabezorgen.

Uiteraard weer geheel buiten hun schuld en verantwoordelijkheid blijkt de uiteindelijke afhandelaar Air France niet in staat om die met het vliegtuig naar Brussel (hûhh!?!) te brengen om ze van daar uit naar Amsterdam te rijden. En inmiddels zijn er zoveel koffers gestrand dat ze allemaal in een depot zijn opgeslagen met de onze vermoedelijk helemaal achterin. We zijn vriendelijk verzocht rekening te houden met 3 weken levertijd.

Op mijn vraag of ze wel eens van DHL of UPS hadden gehoord kwam het antwoord dat je alleen maar van een luchtvaartmaatschappij kunt verwachten. Jawel, maar zo zijn onze procedures niet...

 

Social Media: wat werken ze toch heerlijk.

 
De vlinders in de buik dansen in overdrive. De lancering van BENG!, mijn nieuwe bureau in Amsterdam en New York, is een feit. Felicitaties stromen binnen, de strakke site die Bas Boerman voor mij vormgaf, heeft in de eerste 48 uur louter lovende kritieken en bijna 6.000 pageviews geturft en we zijn bovendien back in touch met de wat meer verwaterde uithoeken van ons netwerkje.

Vroegûh ging je voor een introductie de (vak)pers in, die niet zelden jouw persberichtje klakkeloos copy-pasten, zeker als je daarbij een advertentie afnam. Bestens kreeg je dan de nodige reacties, hingen er een paar journalisten aan de lijn die her en der wat milimeters produceerden en dan heette de operatie "geslaagd".

Nu hadden we dit keer het plan om de site zachtkens vast live te zetten en in het nieuwe jaar echt los te gaan. Maar 2 tweets, één van @basboerman en één van @ondergetekende, schopten dat plannetje overhoop. Een vrachttrein aan sympathieke retweets en warme reacties kwam oorverdovend van links, met bovenstaand gevolg.

En dan zie je hoe traditionele media de strijd aan het verliezen zijn. Zeker de vakbladen van de event industrie in Nederland. Nooit te belazerd om breed uit te wijden over iedere puntenslijper die er in die sector wordt aangeschaft, maar nu.... geen woord. Ja... in België.

Ze volgen mijn tweets, zijn innig geLinkedInt...wat is dat? Gewoon niet opletten? Stinkt de oude man inmiddels uit het giecheltje? Of blijven ze echt steken op het niveau 1990, toen de wereld nog rozekleurig was, de business boomde en men bovenop het nieuws zat van smaakmakers die het vak naar het volgende niveau hielpen.

Is het anno 2010 te eng om uit de voorhoede te berichten terwijl een substantieel deel van de traditionele branche zwaar ademend aan de slangen hangt? Geen golfjes maken want dat zou onze krimpende inkomstenbron helemaal fataal worden? Tijd voor een reality checkje. Wordt vervolgd... 

Ode aan een aimabele vakman.

 
Dit is een ode aan een man, aan wiens wezen het DNA van sociale media lijkt te zijn ontleend. Een bijzonder mens die dagelijks zijn drive en passie, maar ook zijn  twijfel en onzekerheden met de wereld deelt. Een media-omnivoor met vele  talenten; hij schrijft long en short copy, fotografeert, filmt, blogt  en twittert  tamelijk invloedrijk en is ondanks dat toch zo ontwapenend  aimabel  gebleven. Dit is een ode aan Henkjan Winkeldermaat.

Vaak na een middernachtelijke realisatie van het bonte patchwork van projecten in zijn agenda, deelt hij via zijn eigen sociale mediastelsel nog wel eens de  worsteling met zijn existentiële sleutelvraag: "wat ben ik nu eigenlijk".

Eindredacteur?, Journalist?  Ondernemer nieuwe media? Verhalenverteller?   Cameraman-slash-fotograaf? Hij probeert dan te kiezen, maar kan dat niet.

En dat vind ik nou mooi. Ik bewonder zijn gulzigheid om bij ieder type project steigerend te paard te gaan onder een in kapitalen getwitterd: "JOEHOE... WE GAAN KNALLÛHH!!". En dat maakt Punkmedia's Henkjan Winkeldermaat tot een verademing om mee samen te werken. U zou het zelf ook eens moeten doen. Los van het feit dat het één van de aardigste en authentiekste mensen is die ik ken -en een keiharde leergierige werker bovendien- is het is een multitalent, die ongeacht het type opdracht altijd een topprestatie levert.

Prince zong ooit: "when I want sax, I call Candi", doelend op de orale capaciteiten van mejuffrouw Dulfer Jr. Voor mij geldt hetzelfde voor Henkjan: "when it has to be funk, I rely on Punk".

Ik hoop dus dat jij jouw gulzigheid zal kunnen handhaven. Haal er uit wat er in zit mattie! Niet kiezen, blijven knallûhh. Je doet het geweldig!

Een fan.

 

 

Citybox brand: Brandweer was de boosdoener

Zoals trouwe lezers bekend, is nu haast een jaar geleden zo'n beetje mijn hele leven in vlammen opgegaan bij de Citybox brand in Amsterdam Noord: meubilair, schilderijen, mijn zakelijke archieven inclusief honderden masters van videoproducties etc.

Eerder al liet Citybox uit "eigen onderzoek" weten, geenszins aansprakelijk te zijn voor de schade. Vandaag ontving ik van Schadebemiddelaar Krantz & Polak, een kopie van de conclusie van antwoord in een eerste procedure die men tegen Citybox heeft aangespannen. Generieke samenvatting: "it wasn't us en we zijn nergens verantwoordelijk voor". Opvallend is wat hun advocaat Dijkstra Voermans onder 13. noteert. Ladies & Gentlemen of the Press.... We got him!

 

 

Masterchef NL: Slecht gejat

Trouwe lezers kennen mijn voorkeur voor de smakelijke hap en kookprogramma's op TV. Buitenlandse kookprogramma's wel te verstaan, bijvoorbeeld op de Amerikaanse zenders Food Channel, Food Network en Bravo of de Engelse BBC.

Neem een Saturday Kitchen, iedere zaterdagochtend om 11.00 op BBC1, Iron Chef -waarin nu niet eens amateurs, maar -veel interessanter- topchefs elkaar in de haren vliegen- of de meesterwerkjes MasterChef en Topchef die nu met veel bombarie naar Nederland zijn gehaald.

Nee, hier moeten we het doen met aan grootgrutters en kaasboeren verkwanselde niemandalletjes als "wie is de chef" en zo. Of aan het reislustige productieteam van Herman den Blijker, wiens kandidaten op de altijd weer idylische locaties nauwelijks zout van peper kunnen onderscheiden.

Wat mij afpist is dat de Nederlandse omroepen zich aanmatigen te moeten sleutelen aan perfecte "original concepts". Alsof de Nachtwacht er beter van wordt als je er met waterverf een zonnetje bijschildert. De eerste beelden van MasterChef beloven dan ook weinig goeds.

Ze zijn er nu alweer een soort van Idols van aan het maken, met previews van selectierondes en een vagelijk bekend huppelkutje als presentatrice.

Dames en heren producers, kijk in plaats van de Australische-, de banden van MasterChef UK nog eens terug. De kracht van dat programma schuilt in het feit dat er -naast de streng maar rechtvaardige John Torode and Gregg Wallace, van wie Robert Kranenborg en Julius Jaspers van TopChef ook nog het een en ander zouden kunnen leren-  geen kirrend presentatie- dingetje is (slechts een bloedstollende voice-over) en dat de stuntelende kwalificatie van kansloze huisvrouwen en verkantekerende reisbureaumedewerkers zorgvuldig buiten beeld wordt gehouden.

Engelse kandidaten moeten eerst de online MasterChef Academy doorlopen (binnenkort zelfs als app verkrijgbaar), waarin je heftig aan de tand wordt gevoeld over productkennis, keuken hygiene e.d. Vervolgens een uitgebreid applicatie- formulier invullen waarop je tot op de vierkante milimeter moet motiveren wat je drijft.

En als je die vleeskeuring overleeft, moet je nog het hemd van het lijf lullen en koken voordat je tot het programma wordt toegelaten. Wie die eerste aflevering haalt kan zodoende niet alleen wat, maar is ook een gemotiveerde en gedreven Paul Potts in de dop, om maar in talentenjachtsferen te blijven.

Nee, hier waggelt een schat van een Surinaamse moeke -gesteund door een fanschare van familieleden- met een bakje roti de studio binnen, zonder enig begrip van het concept MasterChef. "kanslozen zijn leuker op TV" lijkt de belangrijkste driver, in plaats van het tonen van gepassioneerde gedrevenheid om met de titel op zak, een droom achterna te gaan. 

Die conceptuele potloodventers achter hun Hilversumse bureautjes verkwanselen daarmee niet alleen een adembenemend topconcept, maar tevens de statuur van de prijs.

De Engelse winnaars zijn allemaal goed terechtgekomen. Maar wie dergelijke concepten door het taartvormpje van Idols, Popstars, Holland got talent en al die andere talentenklonen probeert te persen, weet één ding zeker. Van de winnaars wordt nooit meer wat vernomen, behalve dit dan. Maar who gives a f*ck.... this is TV man!  

Restaurantweek 2010: LOL @ Merlet.

Zeg, die restoweek. Is dat niet ehhh...? Ja, inderdaad. Dan kun je voor pak 'm beet 3 tientjes p.p. in alle mogelijke restaurants eten. Tenminste, als je er op tijd bij bent. Nu wil het geval dat ik dankzij mijn vriendinnetjes van de AMEX lifestyle service ruim een week voorsprong krijg op de officiële inschrijving en zelfs dan zijn de meest populaire -vaak Michelin besterde- winkels reeds "volgeboekt". Merkwaardig.

Jaarlijks besteden we de avonden van de restaurantweek periode goed. Vooral aan restaurants waar we simpelweg nooit komen of doorgaans in een boog omheen rijden. Thrillseekers als we zijn, willen we toch alles een keer geprobeerd hebben in het leven.

Deze reis dachten we op de eerste avond een zekerheidje te kopen. Merlet in Schoorl. Een ster op de gevel die er ooit door één van onze favoriete kokkies Wilco Berends -thans patron quisinier van de Nederlanden in Vreeland- nog werd op gekookt.

De kortste recentie die we kunnen geven is dat alles waar de witte brigade van Merlet méér dan de simpelste bereidingswijze op  los liet, simpelweg niet deugde.

On the bright side: een voorbeeldig gegrilled biefstukje en een centimetertje koude kreeft van dito cuisson. De rest: pretentieus, veel te laag op smaak en werkelijk adembenemend bezuiden de realiteit omschreven.

De kaart beloofde een amuse met een tartaar van mossel met een schuim van kerrie en kookvocht, gekookte mossel met mousse van piccalilly en friet met warme mayonaise. Het bord werd evenwel aan tafel gepresenteerd als een "decomposed mosselpannetje". De kerrie bleek non-existent, mousse bleek in realiteit van stropverfconsistentie en de mayo was louter warm doordat daarin alle warmte van de inmiddels koude matchstick fries getrokken was (McD drive true afhalers herkennen dat).

En zo mankeerde er aan iedere gang van het menu van alles. Van de "gelei van Bouillabaise" die niets, maar dan ook niets had meegekregen van de smaak of de textuur van de betreffende vissoep, tot het sorbetijs van kers en olijfolie, waarin de kers het totaal aflegde tegen de bittere olijfolie: simpelweg mager uitgevoerde lawaaiconcepten die werden uitgeserveerd met een lachwekkend soort formele high end horeca lingo. Een bloemlezing:

Bij het overhandigen van het uitgetypte fixed Restaurantweek 3 gangen menuutje: "We mogen u vanavond een mooi voorstel doen". Hûhh... valt er iets te kiezen dan? En Mag...? Van wie? de Chef?

Dat deed me terugdenken aan een vergelijkbare avond in het New Yorkse restaurant Gilt, waar de maître in hiz fwrench accenthe, bordjes kwam brengen met teksten als: "Ze chef sends us....". Alsof we daarvoor deze culinaire god voor pak 'm beet 350 dollar per couvertje op onze blote knieeën mochten danken. Ik heb toen op het punt gestaan om deze man met een belendend brandblusapparaat van zijn voortanden te ontdoen. Zeker toen we er via een werkelijk oorverdovend zoute biefstuk achter kwamen dat his Royal Highness Ze Chef simpelweg niet stond op te letten aan de passe.

"Wilt u beginnen met een aperitiefje?". Nee, liever met koffie en de rekening als het u om het even is. Of deze contaminatie van jewelste: "smaakt alles u naar wens?" Mijn blaas hield het niet meer bij zijn bloedserieuze: "Mag ik de kaaswagen laten voorrijden?" En toen die voor onze neus stond, de onvergetelijke: "Ik kan u zelf de gelegenheid geven om een keuze te maken of kan u daarbij desgewenst ook ondersteunen".

Waar de Restaurantweek is bedoeld om nieuwe klanten te trekken, hebben ze er bij Merlet echt geen reet van begrepen. Als het concept is om vers bloed voor pak 'm beet 3 tientjes ex drank p.p. een culinaire scratch & sniff te geven, twee simpele vragen: Waarom sta ik hier in mijn keuken om middernacht een bruine boterham met kaas te smeren en waarom staar ik naar een bonnetje van 157 euro?