Wat is dit toch een heerlijk land. We zijn nu pas 3 dagen op Ibiza en nu kriebelt het bloed alweer om de boel in Nederland in de fik te steken en hier te gaan wonen.
Prachtig weer, het lekkerste voer van de wereld, oprecht aardige mensen, superplus voor 1 eurootje en Marlboro’s voor € 2,75...
Oh ja, en dan kunnen we ook al officieel, Robbies zomerhit 2006 bekendmaken: “La madre de todos exitos de verano”: Het bloedstollend mooie Demasiado Corazon van de oude heer W. de Ville (op mijn CD “Willy de Ville Live”, gevolgd door het zo mogelijk even fraaie Spanish stroll). In een berookte en bezwete ros-maar-los-clubversie uit 1993 met grootheid Tito Fuentes op percussie. Zon er op, dak er af en de stereo op 10. Ja, de oude Willy maakt me super gelukkig als ik hier oorverdovend door de “campo” rij.
Op de een of andere manier hebben mijn vakanties altijd een soundtrack. Muziek die de elementen en indrukken samenlijmt tot een gelukzalige flow die aanhoudt tot het moment van vertrek.
Zo hoort bijvoorbeeld Peter Frampton’s “Comes Alive” bij het Spaanse vaste land. De mooiste gitaarsolo aller tijden in “Do you feel like we do”, loopt qua lengte en gevoel precies synchroon met het ritje van 14 minuut 32 van Rosas met z’n fijne restaurant el Bulli naar het pittoreske witgepleisterde kustgehucht Cadaques, waar maestro Dali zijn leven sleet.
Ik weet niet of u dat herkent, maar af en toe kunnen de omstandigheden zo volmaakt zijn, dat je als het ware even buiten jezelf treedt en je jezelf realiseert dat je een ongelofelijke bofkont bent. Dat is het moment waarop die golf van volmaakt geluk over je heen spoelt. Als mensen mij vragen: “wanneer ben je gelukkig?” Dan is het simpele antwoord: “daar met Peter” of: “hier, met Willy”.
Het eerste momentje in de categorie heb ik alweer achter de kiezen. Met “te veel hart” van Willy als katalysator, de scherpe afterburn van een lunch met Gamba’s Ajillo een ensalada verde en een knappendvers stokbroodje met alioli op de huig en een duikje in het vooruitzicht. En dan is het pas dag 3…
Reacties