Deze week openen hier op Ibiza de grote discotheken. De Pacha, Amnesia en Privilege. Dat betekent ondermeer dat de proppers weer onder hun tegels vandaan kruipen, om de vakantievierende bleekneusjes naar het lokaal van hun broodheer te lokken en dat er iedere avond rond een uur of half twaalf een promotieparade langs de terrassen van Ibiza Stad trekt.
De mooiste meisjes en vrolijke jongemannen in alle fases van de verbouwing naar het andere geslacht, vormen bonte stoeten als preview van wat er zich achter de deuren van al die danspaleizen afspeelt.
Voor al dat moois moet je overigens wel tot twee uur opblijven voordat het uberhaupt begint en dien je toch al gauw zo'n 60 euro uit te trekken voor entree en een drankje. En als je geen zin hebt om een uur in de rij te staan, dan is de Maître D aan de zijingang, gaarne bereid om je naar een VIP tafeltje te begeleiden, dat je de jouwe mag noemen voor een fles Champagne à € 250 euro (we hebben het hier dan over een obscuur spuitwijntje waarvan de druivenstokken nèt dicht genoeg bij Reims groeiden om het Champagne te mogen noemen). Maar dan heb je ook wat! Topentertainment met platendraaiers als meneer Tiësto of Sven Väth en hitsig paalkronkelende gratenpakhuisjes in de categorie: "look but don't touch".
Onder aan de entertainment voedselketen is het echter sappelen. Zo heb ik het vermoeden dat er in Engeland een impressariaat is, dat -net als vroeger door de VOC met matrozen werd gedaan- derde rangs entertainers onder tafel zuipt en bewusteloos naar Ibiza verscheept. Als die dan bijkomen blijken ze een contract getekend te hebben dat bepaalt dat ze avond aan avond in hotels moeten optreden alvorens ze hun paspoort terug krijgen. Vandaar de vraag: "Wie kent deze man?"
Hij zingt vals, in een exorbitante walm van galm. Hij gebruikt orkestbandjes die met zulke scheve koppen doorgekopieerd zijn dat de muziek permanent uit fase lijkt te staan. Voorts speelt hij gitaar en is er in Engeland niemand die hem mist. Maar ook kan niet worden uitgesloten, dat zijn familie en bekenden hun mond houden omdat ze blij zijn dat ze 'm daar kwijt zijn.
Zo zijn we ook al een 130 kilo zware travestiet tegengekomen, in veuls te weinig spandex gehuld, die puffend en hijgend een ode tracht te brengen aan Cher en zijn show beeïndigt met Shirly Bassy's "this is my life". Of het nu zijn lijflied is sinds hij uit de kast kwam, of een aanklacht over het leven dat hij thans leidt is onbekend, maar ik ben blij dat het "his life" is en niet het mijne.
De bedompte hotelbarretjes, waar het handje vol all inclusives gewoon door klaverjast terwijl deze podiumkunstenaars zich in het zweet staan te werken, zouden eens bezocht moeten worden door Amnesty International of het Rode Kruis, want volgens mij is hier een mensonterend schandaal gaande. Een mensensmokkel van ongekende omvang. Want ik kan me niet voorstellen dat je jezelf, geheel van talent verstoken, uit vrije wil, zo verloochent.
Terwijl ik dit schrijf, waaien er van over de baai, flarden van Neal Diamonds "Hello". Begeleid door het Riha 1 vinger systeem Orchestra Minus One, hoor ik een trieste man, consequent ongeveer een halve toon naast de muziek, er uit persen wat er in zit. Ik denk dat ik een daad ga stellen. Ik stap zo het betreffende hotel binnen en ga vragen hoeveel het kost om deze sloeber een warme hap en een avond vrij te geven.
heb je mij niet herkend de laatste keer dat je binnen was. ik had een blauw rokje aan met strookjes roze kant.
Geplaatst door: rijjan | 26-6-06 om 9:53