Of het nu de opening van het nieuwe pand was of een jubileum, is door een wolk van Altzheimer omgeven, maar ergens in de jaren 90 heb ik de Hoge School voor de Kunsten in Amsterdam geholpen met een evenement. Koningin erbij, de crème de la crème van de podiumkunsten in de zaal, een speciale voorstelling onder bezielende regie van mijn vriend Ruut Weissman, kortom: een enorm spektakel. Dat evenement heeft mijn leven niet veranderd. Wat er na afloop in de bar gebeurde echter wel.
Tussen het podiumtalent van morgen, jongens en meisjes met grote dromen over hun toekomst en hoe ze het verschil zouden gaan maken, schuifelde een wat shabby geklede man met warrig haar naar de piano in de bar. Terwijl iedereen luidkeels nagloeide van het welslagen van het feest, begon hij zacht te spelen en voor zich uit te neurieën. Ingetogen, zich schijnbaar niet bewust van het gekrakeel om hem heen.
Wat er toen gebeurde sneed me dwars door mijn ziel. Het tafreeltje leek op wat the Mark & Clark band ooit bezong in "The worn down piano". Gesprekken vielen één voor één stil. Als betoverd richtten de aanwezigen hun aandacht op het pianospel en de schorre, onvaste stem van de man met z'n morsige lange regenjas en gebreide sjaal. Een glas rode wijn op de klep en de ogen geknepen tegen de rook van de sigaret in zijn mondhoek.
Daar zat ie: Ramses Shaffy. In al zijn persoonlijke miserie, zo puur, zo kwetsbaar, maar tegelijkertijd zo bovenaards fantastisch. Neurieën werd zingen. Zingen werd Shaffyaans uithalen. Het is stil in Amsterdam, Sammy, Doorgaan. Iedereen daar aanwezig realiseerde zich op dat moment dat zij met al hun dromen van een geweldige bühnecarrière, nooit, maar dan ook nooit zouden kunnen tippen aan deze van God gegeven geweldenaar. Schijnbaar zonder enige moeite -en zeker zonder ook maar een spoor van middelpuntsdrang- kreeg Shaffy alle ogen nat en een hele generatie podiumkunstenaars in aanbidding. Ik had -en heb sindsdien- nooit meer zo'n ervaring gehad.
Vanavond heb ik de nieuwe 8-DC box "Laat mijn liedjes nu maar zwerven" doorgeluisterd, met Shaffy's complete oeuvre opnieuw gemasterd en voor het nageslacht bewaard. Zodoende kwam deze annecdote terug en kreeg ik weer even het kippenvel op de armen en de tranen in de ogen.
Ik heb Kiki links naast me op tafel in het 'wippertje' en ga weer eens een lekker potje ontroeren. Op Laat me. Dat begin. Kippevel. Ik krijg nu al tranen in mijn ogen als ik er aan denk.
Geplaatst door: Henk-Jan Winkeldermaat | 4-6-06 om 9:40
Net gekocht! Lach zing dans en bewonder..... Do I need to say more...
Geplaatst door: Marleen Heidinga | 5-6-06 om 22:31