Het is maar goed dat u hier niet bent. Ik bedoel, hier dicht in de buurt. En eigenlijk bedoel ik, zonder dat u gegeten heeft wat wij hier eten. Op het moment dat ik dit verhaaltje schrijf zit ik te hallucineren van de knoflook. Ik wist niet dat je daar een tikje stoned van kon worden, maar blijkbaar is het mogelijk.
Ik denk dat ik momenteel een teentje of 30 per dag consumeer. In de Alioli, in de Gambas Ajillo, in de Patatas con Ajo. En quess what...? I love it! En word kerngezond bovendien, want knoflook zuivert het bloed. Ik kan u -en zeker als u mijn internist bent die meeleest- melden, dat mijn bloed momenteel zo zuiver is dat je onder een microscoop, mijn bloedlichaampjes met kleine zonnebrilletjes op, de Samba ziet dansen (tenminste dat denk ik in mijn huidige geestverruimde knoflookhigh).
Wat een heerlijk land. Waar we in Nederland ingewikkeld doen met Frans geörienteerde gerechten met reducties van room, op bedjes van, flikkeren ze hier een vis de oven in met knoflook, aardappelschijfjes, paprika, een scheut olijflolie, witte wijn en wat peper, zout en citroen. Alles pruttelt vervolgens in pak 'm beet 20 minuten op 200 graden, tot een homogene smaakbeleving. En wat voor een! Terwijl ik dit schrijf loopt het water alweer in de mond bij de gedachte aan die St Pedro al Horno, die morgenmiddag op mijn favoriete strand van Es Torrent zal worden geconsumeerd.
En dit plaatje wilde ik u ook niet onthouden. Een van mijn afwijkingen is het fotograferen van wat ik op bijzondere plaatsen eet. Ik beschik inmiddels over een voerdatabase van honderden foto's, van even zovele culinaire herinneringen. Hier de Paella op het strand van Cala Vedella van gisterenmiddag.
Nu mag er wat mij betreft van alles door de Paella geknikkerd worden; vlees, vis, schelpdieren of wat dan ook, maar de Arroz, de rijst dient voortreffelijk te zijn. Een beetje de Spaanse variant van de Risotto. Smeuïg, romig en goudgeel van de safraan. Daar gaat veel Paella op nat. Of droog zo u wilt. Deze was spot on. Met grote malse stukken kip, mosselen en inktvis om te zuigen en een langoest die me aankeek met een blik van: "meester, voor uw genot ben ik gestorven".
Waarom wordt er in Nederland niet zo gekookt. Het is zo simpel. Simpele hagelverse ingrediënten, op z'n allersimpelst bereid met hart en ziel. Groenten en fruit die er misschien niet altijd perfect uitzien, maar die gewoon tijd en zon hebben gehad. Heerlijke olijfolie uit eigen achtertuin in plaats van hartvervetters als roomboter en Croma. En knoflook, veel knoflook. Rauw, gebakken of heel langzaam tot een zoete pappillenstreler gecaramelliseerd in de oven. Ach, waarom passen er geen acht maaltijden in een dag...
Helemaal mee eens. Alleen last van knoflookscheten!!!!
Geplaatst door: rodolfo | 24-12-07 om 20:56
Rsi Robert, ingezetene van Bali Indonesia. 69 jaar en vroeger culi-freak. Vriend buurman schilder Theo Zantman ging bijna ten onder aan een knoflookvergiftiging ter zuivering van zijn bloed; hij zond mij deze link.
Verrassend boeiend! dus later meer.
Robert
Geplaatst door: Robert W.F.Uhlenbeck | 28-3-10 om 7:03