Het leuke van een klant in Maastricht is dat je zo af en toe een alibi hebt om lekker een weekend te spenderen op het leukste plein van Nederland: Het Onze Lieve Vrouwe Plein. Aan dat leukste plein ligt één van de leukste hotels van het land: Hotel Derlon. Dat ze zichzelf "designhotel" noemen vind ik persoonlijk nogal meevallen. Of ze moeten de gifgele belichting van de bar bedoelen of de stoelen die er mooier uitzien dan dat ze zitten. Maar Derlon is zóóó lekker!
Een prima valet service voor je auto, uiterst comfortable kamers, een ontbijtzaal in een oude Romeinse opgraving, een top terras voor de deur en medewerkers die niet alleen goed zijn, maar bovendien enorm aardig.
Dat we er doorgaans niet verder komen dan borrelhappen op het terras, komt doordat het culi-aanbod in Maastricht overstelpend is. Met onder andere Toine Hermsen en Beluga op struikelafstand en de grootste concentratie leuke, hippe en inspirerende knaaghuizen per vierkante kilometer, is de keuken van Derlon simpelweg geen competitie, hoewel hun proeverijenconcept meer verdient.
Wij kwamen terecht in de Harbour Club in het Jachthaventje nabij het Bassin. Bij lekker weer op het terras, maar in ons geval binnen in een loungy bakstenen gewelf met open haarden. Het werd een gezellige avond met oud collega Nord, een uitstekende salade met gemarineerde zalm, een (iets te lang) gepocheerd eitje en groene asperges, gevolgd door een als tournados verkochte (maar prima binnen te houden) kalfsbiefstukje met truffeljus. Lekker aardbeitje en een vieze koffie toe (in ons jargon: koffie met een alcoholische toevoeging).
Zaterdags na het ontbijt lag de stad aan onze voeten. Het weer was boven verwachting prachtig. Ongetwijfeld door het traditionele kaarsje dat we altijd opsteken in de Mariakapel op het plein. Alom de mooiste, leukste en lekkerste winkeltjes en terrassen. De kwaliteit en diversiteit van het aanbod doet de "nationale norm": de PC Hooft, verbleken tot een armetierig provinciestraatje. En guess what? Terwijl de attitude van de gemiddelde verkoper in de PC niet doet vermoeden, dat je z'n kwartaalsalaris aan een pak staat uit te geven, is men in de schattige straatjes van Maastricht nog oprecht vriendelijk en blij met je klandizie.
Na een vermoeiende slalom langs winkels, heerlijke bakkertjes, traîtteurs en terrassen zijn we 's avonds vroeg gecrashed, dromend van prachtige kleding, geurende pasteien, vleeswaren met een ziel, handwerkbonbons en vlaai. De volgende dag wachtte ons een dagje België. Rond 13.00 uur werd Brussel geënterd voor de lunch, tegen 17.30 werd Antwerpen ingenomen voor de borrel op het alleraardigste handschoenenplein (of wat daar fonetisch op lijkt...) en het traditionele Vlaamse frietje met èchte (zure Belgische) mayo.
Want wie België zegt, zegt nog altijd: patattepatat, patattepatat patat! Goede vriend Herman van Gelderen, ex RTL nieuws en Netwerk en thans voorlichter van Minister Bot en ik, kunnen Belgie niet doorklieven zonder frietje met. Jarenlang misbruikten we daarvoor het eerste frietkot over de grens: de Snack Express. Maar sinds ze ook daar gezwicht zijn voor de industriële pieper en de Hollandse fabrieksmayo met suiker hebben we avondenlang gepiekerd over een goed ambachtelijk alternatief dat het "doorreis gemiddelde" niet te ver omlaag haalt. Wij zijn daar nog niet uit. Dus als u suggesties heeft, graag!
Maar als je dan toch alle tijd van de wereld hebt en in Antwerpen rondkuiert, dan is de (hoe kan het ook anders) Frites d'Anvers nabij de Groote Markt een smulspot van jawelste.
En als je dan weer met vette bek terug naar Nederland rijdt, de A2 weer rukken en trekken is door al die sukkels die ook zo nodig links moeten rijden (zo raar, in België rijdt iedere weg perfect door...), het eeuwig verse brood bij de bakker weer klef in de etalage ligt en de ham je bij de slager vierkant en waterig aanstaart, dan rest de verbijstering over hoezeer de levenskwaliteit op nog geen 200 kilometer afstand zoveel beter is.
Nog één tip qua Derlon. Niet rechtstreeks boeken, maar via bookings.com. Scheelt merkwaardiger-wijs kapitalen!
Ik hoor je nou een interview hebben met collega Jan over de bitterbal voorbij en dergelijke...
Leuk stuk man. Maastricht heerlijk!
Geplaatst door: Henk-Jan Winkeldermaat | 15-8-06 om 16:54