Net als vroeger: tik...jij bent 'm! Nou, en nu ben ik 'm dus. In een onbewaakt ogenblik getagged door de heer HJ Winkeldermaat die op zijn beurt door Hans Mestrum werd verschalkt.
"Taggen" is -naar ik begrijp- een soort virtueel "Diefje met verlos" waarbij je, als je 'm bent, 5 dingen moet opschrijven die niemand van je weet. Vervolgens moet je als een rechtgeaarde kettingbriefscribent andere bloggers "taggen" die dat op hun beurt dan ook weer moeten doen.
Om maar met het eerste van de vijf onderwerpen in huis te vallen: wat niemand van mij weet is dat ik geen vrienden heb. Dus het estafettestokje valt na mij roerloos op de sintelbaan. Tenzij u het uiteraard als lezer zelf uit het gravel vist...
Wat voorts slechts weinigen weten is dat ik ooit misdienaar was. Op de RK lagere school die ik vanaf 1964 te Heemstede bezocht, werden deze gerecruteerd om Monseigneur van Trigt te helpen bij de missen die hij opdroeg in bejaardentehuis St. Jacob in de Hout. Bij wijze van selectie schreef Juf van Deutekom een getal onder de tien achter op het bord. Wie het raadde werd tot het eervolle "ambt" toegelaten. Kleine Robbie zag aan de armbeweging van de juf dat zij een 4 noteerde en kaapte zo de laatst beschikbare plek voor de neusjes van de wat minder visueel ingestelde klasgenootjes weg.
Met mijn ouders gingen we jarenlang op vakantie naar een piepklein plaatsje aan de Costa Brava. Ik was een jaar of 17 en pielde in die tijd nogal met muziek en drive in shows. Zo was ik "manager" van de Broadway Drive In Show en bezorgde DJ c.q. achterbuurman Gaston Starreveld optredens. In dat witgepleisterde Spaanse Madurodammetje draaide ik plaatjes in de locale discotheek Sant Tropez. Op de reguliere playlist prijkten in die tijd hits als "Child in Time" van Deep Purple en testosterongenerator "Je t'aime moi non plus". Ik nam uit Holland cassettetjes mee met de Nederlandse Top 40. Muziek die ongeveer een half jaar voorliep op hun hitlijsten. Geweldig vonden ze dat. Vorig jaar werd ik aangesproken door de uitbater van een sigarenzaak aldaar. Het bleek de oude eigenaar van de reeds lang ter ziele gegane dansgelegenheid. Hij herkende me en zij dat hij nog een foto van mij had uit die tijd. We spraken af om de volgende dag een bakkie te doen. Hij nam de foto mee. In bovenstaande kiek in een kiek "bevroor" ik vervolgens bijna 30 jaar.
Als Tiësto avant la lettre kon het niet anders dan dat je over vrouwelijk schoon niet te klagen had. En dan was het anno 1977 best lastig om een meisje het appartement van je ouders in te smokkelen. Althans bij mijn ouders wèl. Maar geen nood, de dansvloer grensde aan het donkere strand. In die tijd echter werd dat door de Guardia Civil (toen nog de echte, die van Franco) niet echt op prijs gesteld. En zo kon het gebeuren dat we in twee zoeklichten gevangen werden, toen ik daar net na sluitingstijd met een beeldschoon Frans meisje aan het friemelen was. We hoorden 2 platpetten en een kwijlende hond het strand op rennen en zagen nog maar één uitweg: de zee in en kopje onder achter bovenstaande rots. Toen de rook was opgetrokken zwommen we zachtjes terug naar het strand. De fuckers bleken onze kleren te hebben meegenomen, zodat we naakt langs de gevels van het dorp naar huis zijn gekropen.
In de tijd dat ik bij het prille Joop van den Ende TV Producties werkte, werd de studio een keer gehuurd door de Britse productiemaatschappij van een Pepsi Commercial met David Bowie en Tina Turner. En wij werden verzocht om hen alle medewerking te verlenen. Op de eerste draaidag kwam één van die Engelsen naar me toe en vroeg me of ik heel snel een computeranimatie van een vrouwfiguur kon produceren. Nu moet u weten dat dergelijke animaties in die tijd niet verder gingen dan een groen monochroom draadmodel. Ik vertelde hem dat dat niet één, twee, drie op te hoesten was, maar dat er een film bestond, waarin een dergelijk shot zat: "Weird science", waarin 2 pubers de ideale vrouw (Kelly LeBrock) uit hun Atari 64 toveren. Even viel er een witje. "Weird Schience???" "Pubers die de ideale vrouw uit een computer toveren???" Maar dat is onze commercial! De man dacht een "original script" te verfilmen en was niet op de hoogte van het bestaan van de film. Na een wandelingetje naar de locale videotheek vielen de schellen van zijn ogen. Uiteraard was het rechtentechnisch wat lastig om het bewuste shot voor de commercial te "clearen" en dus moest Robbie alsnog aan de slag. Onder uit het archief hierbij de bewuste commercial met mijn shot. Mijn allereerste commercialshot...
Reacties