In het buitengewoon prettige gezelschap van Boudewijn & Yvonne en Susanne & Timo, togen we afgelopen donderdag (..vanwege alle files mag ik wel zeggen: "elleboogden" we onszelf) naar het Rotterdamse AHOY. Eerste aanlegpunt: het wereldberoemde pre-concert restaurant: Bowling Zuidplein. Ze zijn daar inmiddels zo ingespeeld op concertgangers, dat ze zorgen dat je op tijd de deur weer uit kunt. Bovendien zijn ze niet te beroerd om maar alvast de muziek van de "Artiest van Dienst" op te zetten.
Alles dat je in de afgelopen 20 jaar niet meer hebt gegeten, prijkt er nog fier op de kaart en is nog lekker ook! Zoals het Oud Hollandse pasteitje met kippenragôut. In combinatie met de parkeergarage er pal naast, ga je zo uiterst relaxt een leuke avond tegemoet. Geen rijen, geen gedoe, geen nerveuze parkeerbegeleiders. Kortom: een superduo dat inmiddels tot routine is verworden bij al onze concertbezoeken in Rotjeknor...
Lionel Richie in Concert is altijd raak. Als je al bijna 30 jaar hit aan hit rijgt en je het bovendien nog steeds kunt opbrengen om te doen alsof het je eerste grote concert is, dan kan het eigenlijk niet stuk.
Hoewel het alibi om langs te komen doorgaans een nieuwe CD is, zoals dit keer het inmiddels al weer Grammy genomineerde Coming Home, stelt Richie zijn gevarieerde publiek al vroeg in het concert gerust: "We will do them all!" En hij maakt die belofte ook waar.
Ritchie is een gehaaid bühnebeest, die geen enkele moeite hoeft te doen om de zaal op de "ceiling" te laten dansen en ze daar te houden. In ijzingwekkend tempo gaat hij "er op en er over" met al zijn grootste hits. Hij maakt er zelfs een wedstrijd van: "wie is het eerste uitgeput, jullie of ik?". Dat buit hij nog eens slim uit door het "valse einde" van het concert wat eerder te plannen, om daarna nog bijna een half uur met toegiften te knallen.
Ik vond het concert ditmaal wat slordiger dan voorgaande keren. Door zijn zangtiming leek het soms of de band en hij, gelijktijdig aan een ander liedje bezig waren. Richie verslikte zich bovendien twee keer in het eind van een nummer, waardoor deze -ook tot zijn eigen verbazing- als een nachtkaars uitgingen. Bovendien is het in Rotterdam niet handig om uit te spreken hoe geweldig je het vindt om weer in Amsterdam op te treden. Het geluid -bij hem doorgaans van onberispelijke CD kwaliteit- werd donderdag bediend door iemand die de schuiven allemaal zo ver had openstaan, dat hij meer met het algemene volume worstelde, dan met harmonie en kwaliteit bezig was.
Om die reden was dit tweede optreden in Rotterdam een stereotiepe "tweede". Vraag het toneelspelers, een tweede voorstelling na een succesvolle eerste is altijd minder. De tweede dag van een meerdaags evenement "voelt" ook altijd zo. Op de één of andere manier zit dan blijkbaar de endorfine van het eerste succes, de concentratie in de weg.
Maar ondanks dat, was deze editie van de Coming Home Tour weer een juweeltje. Met als hoogtepunt voor velen, het blokje onvervalste Commodores met hits als "fire" en "brick house" .
Met een ferm: "See you next year" nam Lionel Richie afscheid van een dampend AHOY. Menigeen strompelde buiten adem naar de uitgang, terwijl Richie nog uiterst vief uit de ogen keek. Eindstand: AHOY - Richie 0-1
Ah, heerlijk ik heb er al zin in. Morgenavond zien we 'm in de HMH, dit keer wel in Amsterdam.
Geplaatst door: Erno Hannink | 4-5-07 om 17:47