Wat is de mens toch een opmerkelijk organisme. Na 17 jaar ben je met dezelfde mensen op dezelfde plek, iemand telt af van vijf en dan schiet je plotseling collectief terug in een routine, die blijkbaar al die jaren in je systeem heeft gesluimerd.
Gisteren overkwam me dat. Dankzij Max. Max wie? Max de omroep. Zij hadden bedacht, dat het in het kader van de Nationale Eurometer wel aardig was om voor één keer Prijzenslag uit de mottenballen te halen. En gezien mijn historie met het programma, waaraan ik al eerder een stukkie heb gewijd, hadden ze mij gevraagd om bij die gelegenheid nog één keer voor Pierre te spelen en de kandidaten en de prijzen aan te kondigen.
Het werd een dag als een reunie. Met Hans Kazan, programmamakers van toen en nu en met het publiek -ook al een jaartje ouder- dat ouderwets en geheel spontaan volledig uit het bolletje ging.
Dansers, schaatsers, huis-, en kooibewoners: eat your hart out. Niet op voor de halfmiljoenvraag, maar gewoon voor een muntensetje en een lullig spaarvarkentje. Hoeveel lol kun je hebben met een emmer Latex en blik kattenvoer? Heel veel lol dus, want het publiek vond het prachtig en ondergetekende vond het te leuk om het noggerus met Hans te doen.
Klein sampeltje? Kom er bij en sla je slag! En oh ja, u heeft zojuist de 100e posting op dit log gelezen, met dank aan die ruim 15.000 lezers tot op heden...
de enige echte euro gleuf
als of er niets veranderd was
Geplaatst door: rijkjan liesker | 18-6-07 om 10:20
Proficiat met je 100e!
Sinds je korte verschijning op Smulweb, kom ik hier regelmatig even genieten van jou 'moments'.
Geplaatst door: Anne. | 18-6-07 om 15:46