Gisteren met de R2 Ontspanningsvereniging afgereist naar de nieuwe Cirque du Soleil: Delirium. Vaste afspreekplek, het pre-concert restaurant bij uitstek: Bowling Zuidplein. Verscholen onder de voetgangersbrug tegenover de hoofdingang van Ahoy en op stuikelafstand van de handigste parkeergarage aldaar.
Het laatste bastion van het Oud Hollandse ragoût pasteitje (hoewel Engeland, België en Frankrijk nog steeds vechten om de rechten op de originele Vol au Vent), de kogelbief met champignonnensaus én.... de sorbert zoals die tot de jaren tachtig van de vorige eeuw bij de Valk werd geserveerd. Dus met grenadine, spuitwater, vruchtjes, ijs, slagroom, twee rietjes en een parapluutje. Met acht man aten we er voortreffelijk voor minder dan één viparrangementje bij de Police. Bij uiterst vriendelijke mensen die je precies op tijd weer de deur uit helpen om relaxt je in Ahoy toegewezen stoeltje te vinden.
Hoe Delirium was? In een woord: gewéééldig! Dat gedoe in die tent kende ik zo langzamerhand wel en -na alle shows tot dusver gezien te hebben- vind ik de eersten: Alegria en Saltimbanco, eigenlijk nog steeds de beste.
Maar met Delirium zetten onze Canadese vrienden een nieuwe standaard. Ik ben op het vlak van theatertechnieken niet echt snel meer onder de indruk, maar Delirium grijpt je vanaf de aftrap vol bij je strot en laat niet meer los. Adembenemend!
Het verhaaltje is flinterdun en doet er eigenlijk ook niet zoveel toe. We beleven de droom van een man die vanaf begin tot eind aan een ballon bungelt. Gelukkig constateert hij halverwege zelf dat het maar een droom is. Maar wel een hele "weirde". Wie een conceptuele verantwoording wenst, schaffe zich à 15 euro een programmaboekje aan. Maar nodig is het niet.
Want vanaf de opening, met bühnebrede projecties op 2 reuzeschermen links en rechts en daartussen -over de hele- een beprojecteerd gaasdoek, zowel voor- als achterop het toneel, zit je ook zonder, op het puntje van je stoel.
Althans als je stoel op rij 15 of verder naar achteren is en redelijk in het midden, want anders overzie je dit "breedbeeld" nauwelijks. Bij deze show is de bühne namelijk aan de "lange zijde" van Ahoy geplaatst en daardoor van herniastimulerende proporties. Wat verder naar achteren is dus beter. Of zoals u wilt, meer waar voor uw geld, want de goedkopere plaatsen zien Delirium beter dan de dure, zeg maar.
Persoonlijke visuele hoogtepunten (en dan bedoel ik écht de allermooiste van de mooiste) zijn een scène in de opening waarin duizenden rode bloedlichaampjes op je af lijken te komen. En de wisseling van een scène in de lucht, naar een tafereeltje onder water, waarvoor de hele bühne tot (geprojecteerd) aquarium wordt getransformeerd. En natuurlijk is er dat moment waarop een zangeres omhoog wordt gehesen en aan haar jurk geen einde lijkt te komen. Strerker nog: deze transformeert uiteindelijk tot een lerp van een Bedoeïnentent, waarop -uiteraard- weer de duvel en z'n ouwe moer geprojecteerd wordt. Verder verklap ik niets. Want of u nu liefhebber bent of vakbroeder: U moét Delirium zelf gaan zien.
Dit multimediale stadionexperiment van de voormalige straatartiesten van Cirque, is méér dan geslaagd. Lekker ook dat er geen pauze is. De show start om 20.00 en 22.00 staat u totaal gedesoriënteerd weer buiten. Ja, als een delirium zo smaakt, moet ik toch maar een keer mijn eeuwige Cola Light inruilen voor een stevige neut. Want Delirium smaakt naar meer. Veel meer...
Voorproefje dan maar...?
Reacties