Hoera. De winnaars van The Eurovision Dance Contest zijn bekend. Congratulations Finland! Op de prestaties van de winnaars ding ik niets af. Ik kan tenslotte de Rumba niet onderscheiden van de Quickstep, waarvan ik altijd heb gedacht dat dat de naam van een wielerploeg of een voetbalschoen was.
Maar toen ik, ter hoogte van de puntentelling, in het programma viel, zag ik hetzelfde dat het inmiddels flink teloor gegane Songfestival sedert jaren erodeert. Spanje kreeg 12 punten van Portugal. Portugal van Spanje. Ukraïne van Rusland, Rusland van Ukraïne enzovoort. En Nederland? Nederland kreeg niks. Van niemand. Vandaar dat de vraag relevant is: houdt er nog iemand van Nederland?
Als braafste jongetje uit de klas staan we altijd vooraan als er weer ergens de "vrede" bewaakt moet worden. Er is geen natie die per kop meer aan ontwikkelingshulp doet dan wij. Als er ergens in de wereld, Russen, Roemenen of Ruandezen een winter niets te eten hebben, of naar hun voordeur moeten zwemmen, dan helpen wij ze er met de opbrengsten van een marathon TV uitzending wel doorheen. Maar een páár lullige puntjes van vrienden tijdens een danswedstrijd? Ho maar. We hebben geen blijkbaar geen vrienden.
Ik ben trots op Nederland en werkelijk de allerlaatste die in het eigen nest zal schijten, maar af en toe een windje laten kan geen kwaad. Ik vind ten pricipale dat je gewoon moet wegwezen als het je ergens echt niet meer bevalt. Is het u in dat kader overigens ook opgevallen, dat de emigratie uit ons land momenteel zo groot is. Waar rond WO2 in de vorige eeuw, voornamelijk agrarische gelukszoekers de stap waagden, gaan er nu vooral mensen, niet zelden talentvol, die het hier allemaal te eng en te benepen vinden.
Maar de grote bulk blijft hier en laat zich als makke schapen naar de slachtbank leiden. Ja, toen de diesel voor de eerste keer over de euro per liter ging, stond het beroepsvervoer op z'n achterste benen. Hoort u ze nog? Die prijs verandert inmiddels dagelijks. En wij tanken inmiddels zo'n beetje de duurste peut ter wereld. Net zoals we op vele andere terreinen worden uitgebeend. Den Haag heeft inmiddels geleerd: "gewoon vriendelijk glimlachen, de boel uit laten razen en dan gewoon stoïcijns verder.
Ja, af en toe staat er iemand op waarin de meute haar frustratie herkent en daar dan vervolgens hoopvol achteraan jaagt. Tot diegene van het zelfde regenteske hout gesneden blijkt, er binnen zijn partij een zooitje van maakt of vroegtijdig zijn laatste adem uitblaast op het parkeerterrein van het NOB.
De Haagse kaasstolp is inmiddels een schier onneembare veste. En daardoor is de kloof met het volk inmiddels duizelingwekkend. Je proeft bijna de minachting voor de gewone burger. Men woekert ongeremd door op het "mandaat" dat men aan de verkiezing ontleent. "Dan had je maar een andere keuze moeten maken. See you in four years" is de redenatie.
Los van het feit dat ook onze huidige verzameling gereformeerde plucheplakkers, volgens de verkiezingsuitslag, niet de primaire keuze van onze burgers is en mij daardoor het principe van "zo, en nu vier jaar weer je bek dicht" nog minder bevalt, is mijn feitelijke probleem dat ons systeem uiteindelijk niet zo denderend veel alternatieve opties biedt. En als er al een nieuweling in Den haag tracht door te breken, dan is niemand daar te beroerd om hem of haar onmiddellijk bij zijn knieën af te zagen.
Daarnaast beangstigt het me, dat Den Haag nooit eens van het verleden leert.
In retrospectief heeft Joop den Uyl in de jaren 70 van de vorige eeuw, de kiel gelegd voor schade waar we tot aan vandaag de dag last van hebben. Zijn bedoelingen waren ongetwijfeld goed, maar zijn methodes suïcidaal. Hogere belastingen, meer regels, meer ambtenaren om die regels te handhaven etc. Helaas is de nalatenschap van Joop, vandaag de dag, weer hoogst actueel.
Het kabinet heeft bekendgemaakt (want uitlekken voor Prinsjesdag is daaraan tegenwoordig synoniem) dat er, om de komende zegenrijke begroting te financieren, meer geld nodig is. Ondermeer middels een stevig pakket aan verhogingen van BTW en accijns op zaken als benzine, drank en rookwaren. Daar staat dan wel weer ter compensatie een pakket aan lastenverlichtingen tegenover.
Terwijl mensen met een uitkering in ons fraaie polderlandschap tot de voedselbank zijn veroordeeld, is er op zich natuurlijk van alles te zeggen voor het uitbannen van de oorverdovende bonussen voor ondernemingsbestuurders. Of het extra belasten van huizen boven het miljoen, waarvan de eigenaren ook maximaal profiteren van de hypotheekaftrek. Maar ik begrijp de steevast gehanteerde logica niet.
Onze rekenmeesters hebben het principe "heffen en compenseren" tot kunst verheven. Er is méér geld nodig dus we heffen. Dat begrijp ik. En daarin ontzien we de zwakkeren. Dat begrijp ik ook. Maar "compenseren" impliceert dat die twee maatregelen elkaar opheffen. Wat is dan het netto effect? Of sus je zo een volk in slaap voordat je ze alsnog pootje licht. Het lijkt zo.
Dat je als Robin Hood besluit om meer van de rijken te nemen om aan de armen te geven, is tot op zekere hoogte te billijken. Maar feitelijk harkt men met de komende maatregelen niet alleen ongegeneerd de vanwege het economische tij toegenomen koopkracht de schatkist in, maar steelt men ook nog eens de als aalmoes verstrekte extra koopkracht van de zwakkeren terug, middels BTW en belasting op produkten die het leven nog een beetje aangenaam maken. Bij ons thuis heet dat simpelweg schaamteloze volksverlakkerij.
Of zou men eigenlijk vinden dat er toch alleen maar rottigheid voortkomt uit plezier? Dat het eigenlijk maar beter is dat het gepeupel een borrel, een sigaretje of de bewegingsvrijheid van de auto niet meer kan betalen. Net zoals bejaarden in het bejaardentehuis ook best wel één keer per week onder de douche kunnen. Of leerlingen best zonder leraar hun ervaringen kunnen opdoen. Of de politie effectiever is als arm van de belastingdienst, dan als executeur van allerhande traditionele kerntaken waarin niet meer wordt "geïnvesteerd". Of dat onder de als terrorismebestrijding bedoelde indentificatie- plicht, uitkeringsgerechtigen best wel even op betaaldag aan de uitgang van de Sociale Dienst gevisiteerd mogen worden om te kijken of ze nog een bekeurinkje hebben openstaan. Waar zijn we hier in vredesnaam mee bezig en vooral: in welk gat verdwijnt al dat bij elkaar geharkte gemeenschapsgeld dan?
Als een overheid haar burgers vraagt om dieper in de buidel te tasten voor het nut van het algemeen, dan mogen die burgers één ding verwachten. Dat het er een stukje beter van wordt. Merkt u het? Ik niet. Ik heb het gevoel dat we als samenleving steeds verder wegzakken in een bestuurlijk drijfzand van bedenkelijk beleid en merkwaardig repressieve oplossingen. En het gáát maar door. Wel eens van de Wet Totale Nivellering gehoord?
Het is bijna zoals in de late middeleeuwen. Een grote kloof tussen rijk en arm en een nog grotere tussen macht en klootjesvolk. In het huidige plaatje is alleen de kerk vervangen door de politiek (...hoewel?) en zijn brute lijfstraffen omgezet in "beschaafde" boetes en bekeuringen. Maar verder is het spelletje hetzelfde. Het volk produceert, betaalt zieltogend belasting en wordt gestraft als het één centimeter van de kudde afwijkt. Onderwijl doet de macht wat het wil. En als het gepeupel gaat morren, dan gooi je ze minachtend een rotte appel toe die je met je andere hand weer terugvraagt.
Wie naar de geschiedenis kijkt, weet dat dat uiteindelijk niet goed kan gaan. Uiteindelijk werd ook het ontstaan van onze huidige parlementaire democratie ingegeven door de dreiging van erger. Uiteindelijk keert de wal het schip.
Maar ja, onderwijl smaakt macht zoet. Bush wilde net als pa en kreeg zijn oorlog. Köhl wilde zijn Euro en kreeg die. En wij? Wij krijgen nog niet eens punten bij het Eurovisie Dansfestijn. Ja, we houden de schijn op met megalomane prestigeprojecten als de Betuwelijn, om er maar eens één te noemen. Iedereen die er een beetje verstand van had heeft vanaf het prille begin gewaarschuwd dat het een even peperdure, als heilloze "investering in onze economie" betrof.
Het is toch ronduit schandalig dat niemand dat achteraf wil toegeven? De allerduurste investering in wat toen al technologie uit de 19e eeuw was, stopt als boemeltje aan de Duitse grens. Eindpunt. Wil alle vracht hier overstappen. Met dit soort onwaarschijnlijke bestuurskunsten bevestigt Nederland haar huidige status als lulletje lampenpit van de klas. Dat geld (of slechts een deel er van) had -om maar eens wat te noemen- beter gestopt kunnen worden in een kinderarmpje glasvezel naar iedere voordeur. Ook dat was op dat moment een keuze. Dan hadden we nu naar alle waarschijnlijkheid aanzienlijk minder in de file gestaan doordat bijvoorbeeld flexwerken veel eerder gemeengoed was geworden. En toch geven wij onze bestuurders keer op keer mandaat om met zulk een dwarsgebakken incompetentie onze centen uit te geven.
Ik ben trots op Nederland. Het Nederland waarvan ik weet waartoe het in staat is. Slim, ondernemend, verdraagzaam, sociaal en toegegeven: dansend als een houten klaas. In Den Haag staan ze dan onmiddellijk klaar om te zeggen dat de tijden en de maatschappij zijn veranderd. Ik meen van niet. Ik denk eerder dat het ze gelukt is om ons te laten denken dat er toch niets aan te doen is. Maar ik voorspel dat als we niet oppassen met elkaar, er zich uiteindelijk een geschiedenis zal herhalen die niet past bij een intelligent volk in de 21 eeuw. Hoewel? Guillotines op de Dam? Het heeft wél wat...
Rob.
Ik heb je stukkie een aantal malen gelezen. Al jaren is er wat loos in de politiek. Ik meen dat het ergens midden tachtig is fout gegaan. Dat toen het regenteske gedrag van politici is ontstaan. Ik kan me herinneren dat ik onder de borrel met vrienden zat te filosoferen over de oprichtig van een eigen politieke partij. Het is er nooit van gekomen.
In Den Haag spreekt met over het bedrijfsleven over het grote graaien, het old boys network en dergelijke. De politiek heeft hier het voorbeeld voor gegeven Werd er al eens een partijleider of minister of ander politiek onbenul aan de kant gezet, dan was er binnen zes maanden wel ergens een erebaantje (goed betaald; meestal beter als het vorige baantje) als commisaris, leider projectteam, burgemeester of wat dies meer zij.
De politiek zegt jaarlijks wat over inflatie en prijsmatiging. Wat doen de politici? Accijnzen verhogen, belastingen erbij, kwartjes heffing een mooie naam geven, etctera. De plaatselijke politiek doet nog harder mee. En de provinciale dort niet onder getuige het recente nieuws over Noord Brabant. Nog steeds krijgen uitgerangeerde politici die grove/ernstige fouten hebben gemaakt duur betaalde erebaantjes. Denk eens aan de voormalig commisaris van Zuid Holland indetijd metde lening aan Ceteco. Ze is er nog steeds. Zelfs linkse politici. Bij hun komt e hypocrisie nog harder aan.
Ach, laat ik hiermee stoppen. Na de dood van Fortuin heb ik niet meer gestemd. Ik heb het vertouwen in de politiek echt verloren.
Henk
Geplaatst door: Henk | 10-9-07 om 22:47