Niets dat mijn avond in de Amsterdam ArenA kon vergallen. Om te beginnen vanwege het feit dat ik over een paar uur jarig zou zijn en we dat alvast met een club vrienden zouden vieren. Niet omdat de VIP arrangementen die ik voor die gelegenheid maanden geleden voor een godsvermogen bij de meisjes van de American Express Lifestyle Service bestelde, 2 dagen tevoren nog steeds niet binnen waren.
Ook niet -nee, zelfs opgelucht- dat de altijd weer hoffelijke vrienden van The Security Company mijn -voor wat verjaarskiekjes meegebrachtte- cameraatje confiskeerden, zonder me het mortuarium in te schoppen en zelfs niet toen het door Mojo en Maison van den Boer "gepowerde" VIP diner, plaats bleek te hebben in een lullig zaaltje met slechts zitmeubilair voor ongeveer 10% van de gasten, waaraan het bordje dooie kip met aardappelpuréé genoten diende te worden. Gelukkig waren het als voorgerecht gepresenteerde amuusje en het toetje in een borrelglas zo handzaam, dat je daar geen tafel voor nodig had.
En zelfs bleef het humeur intakt toen het geluid weer ouderwets "op z'n ArenA's" bleek. 3 man op de bühne. Hoe moeilijk kan het zijn? Nee, de jarige job en zijn feestgangers waren niet krom te krijgen gisteravond. Ladies and gentlemen.....The Police!!!
Summers, Copeland en Sting deden gisteren een wedstijdje "wie het eerste thuis was". Tien voor negen er op, kwart over tien alvast maar aan je toegiftjes beginnen. Hoog tempo, weinig -en in ieder geval onverstaanbare- interactie met het publiek, op wat heen en weer geiiijóóójóó na, en veel nummers in de hoogste versnelling.
Maar wàt een concert. Tijdens het diner rondgevraagd welke hits het gezelschap zich nog kon herinneren. We kwamen collectief tot acht. Met Roxanne natuurlijk en de voorloper van "You've got mail": Message in a Bottle (tja, de heren piekten alweer heel wat jaartjes geleden), Don't stand so close to me en na enig gekraak nog een handje vol.
The Police "Live in Concert" (blij dat ze dat er bij vertellen. Ik had me bij "Play backed in Concert" tocht een beetje lullig gevoeld) bleek een feest der herkenning in het afgestampte Ajax Stadion. Waar in de meeste bandjes de bassist authistische trekjes heeft, bleek de tijd op gitarist Andy Summers de meeste invloed te hebben gehad. Je zag de cameraman echt schrikken als hij een keer van zijn plek af kwam.
Maar de nog immer magistraal drummende Stuart Copeland, die op het hoogtepunt van zijn ruzie met Sting indertijd "fuck off you cunt" op zijn trommels caligrafeerde, voor het geval de zingende bassist tijdens een concert iets te dicht bij kwam, was een genot om naar te kijken.
Maar ook Sting performde als een jonge God. Zijn zoon trouwens ook, die het voorprogramma verzorgde met zijn bandje Fiction Plane. Qua stem, 2 druppels Pa.
En zo ging de ArenA pontificaal uit z'n dak. Inclusief Hare Koninklijke Hoogheid de Gravin van Buuren tot Buenos Aires, die er met haar vriendinnen lustig op los stond te swingen op het terras van de Koninklijke loge. Met zo'n toekomstige koningin is er nog hoop voor Nederland.
Na afloop spraken we nog even met de heren...:)
Gefeliciteerd met je verjaardag!
Geplaatst door: Pol | 17-9-07 om 13:25
Nog van harte Rob.
BALLETJE?
Geplaatst door: Rob | 17-9-07 om 20:53
Heerlijk genoten.
Niet zo dicht bij het prodium maar toch.
Geplaatst door: Erno Hannink | 19-9-07 om 13:50