Ik ben van de generatie die steigerend te paard gaat om de dingen die er gedaan moeten worden, ook tot succes te brengen. Ik ben iemand die het tegenwoordig steeds lastiger krijgt om de courante mentaliteit te begrijpen, waarin het feit dat je je een beetje hebt ingespannen méér waard is dan het eindresultaat. Of erger nog...
De zaterdagochtendkrant -de enige in de week die ik léés, in plaats van koppensnel- maakt me met de week sjacherijniger als ik lees hoe mensen die wij daartoe hebben aangesteld hun taken opvatten. Hoogtepunt deze week: Een commissie, aangesteld om een oogje in het zeil te houden faalt en nuanceert de uitglijer bij monde van een woordvoerder met het opzienbarende statement dat: "de commissie daar weliswaar voor is aangesteld, maar nergens in de wet staat dat ze dat toezicht ook daadwerkelijk moeten houden". Sorry...!?!
Dat zijn de momenten waarop ik concludeer dat ik gek geworden ben. Immers, alleen gekken denken dat de rest van de wereld gek is, dus moet ik het zelf wel zijn. Het is volstrekt normaal dat de Hoge Raad een megasmokkelaar van sigaretten vrijpleit van een dito belastingclaim, omdat deze niet kon weten dat hij met zijn handeltje (zeg maar gerust: handel) de belasting ontdook. Die moet ik onthouden als ik me op Schiphol met een slofje Marlboro teveel aan de poorten van de Gesloten Afdeling der Nederlanden meldt. "Heus waar agent. Ik wizzet echt niet. Vraag maar aan de Hoge Raad. Hullie hebben zelf gezegd dat ik dat ook niet hoef te weten...".
Maar goed. Ik wil dus mijn deur terug. Dat zit zo. Enige jaren geleden schafte ik mij een aantal kastenwanden aan bij de firma Bed & Bad 2000. Een design design paradijs van hoogwaardig bed & bad meubilair te Amsterdam. Maatwerk van vloer tot plafond, schitterend ingedeeld en deuren, zoevend langs hun fluisterstille monorails. Een investering voor het leven. En dat mag ook wel, gezien het feit dat ik er mijn inboedelverzekering voor moest verdubbelen.
Nu alweer 11 maanden geleden, hield ik op een dag één van die deuren in mijn hand. Iets in het mechaniek had de geest gegeven, met als gevolg dat de majestueuze en niet te torsen plaat edelhout was ontspoord. Ik belde de leverancier. Niet één keer, tientallen keren. Telkens werd me beloofd dat de geëigende employee (de baas) zou terugbellen.
En verdomd, na een bel en mail offensief van een omvang waarvoor mensen nog wel eens voor stalking zijn veroordeeld, kreeg ik de man uiteindelijk te pakken. Hij stuurde een timmerman. Deze constateerde dat de deur mee moest om gerepareerd te worden. En zo geschiedde.
Nu, 11 maanden later is de deur nog steeds niet terug. De timmerman heeft zijn arm gebroken en hoewel daar doorgaans een week of zes voor staat, wordt dit argument nu al al die tijd gehanteerd. En of ik nu op mijn kop ga staan, ultimatums stel, scheld, huil, slijm of dreig; de deur komt niet terug. Het fascineert me inmiddels zo, dat ik het spelletje nu meespeel.
Wat me fascineert is niet eens zozeer de wanprestatie. Wat dit verhaal ademloos maakt is dat de uitbater van die winkel het volstrekt normaal vind. Dat ik toch moet begrijpen dat als de enige man op aarde die de deur repareren kan zijn arm breekt en 11 maanden voor zijn herstel neemt, hij er toch ook niets aan kan doen.
En zo gaan we met z'n allen naar de kl.ten...
Lig helemaal dubbel achter mijn PC.
Bed & Bad zou wellicht op zoek moeten naar een andere timmerman, ze hebben toch niet de laatste der Mohikanen in dienst.
Heb bewondering voor je geduld, chapeau!!
Het spelletje meespelen, nu als je daar lol van hebt, zeker doen, kan me het slecht voorstellen.
Succes ermee, fijne dagen gewenst,
Anne.
Geplaatst door: Anne | 21-12-07 om 21:52