Vanmorgen in de krant: "ontbijtservices bezwijken onder de werkdruk, omdat het vaders en kinderen steeds vaker aan de creativiteit ontbreekt om zelf een moederdagontbijtje te produceren". Wâââh??? Ontbreekt het ons inmiddels ook al aan de CREATIVITEIT om een sjuutje te persen en een croissantje in de oven te schuiven?
Sedert wij ons als fliebertjes eiwit aan de oersoep ontworsteld hebben, hebben wij de ontelbare gevaren en uitdagingen geconfronteerd waarvoor de evolutie ons plaatste. En overwonnen. Door nieuwsgierig te zijn, leergierig misschien wel. Te proberen, op het gevaar af dat we op ons bek gingen. En als dat gebeurde, overeind te krabbelen, er van te leren en door te gaan.
Pfff....een ontbijtje op bed. Nee hoor, daar hebben we de creativiteit niet voor. Of -om met Joling te spreken- de kracht. We draaien liever de evolutie om en bellen de ontbijtservice. Ik stel dat het produceren van een moederdagontbijtje een buitengewoon nuttige ervaring is in het prille leven van een kind.
Het leert kinderen nadenken over wat daar voor nodig is (wel handig als ze ooit events willen gaan produceren). Het leert ze creëren (al is het een beduimelde boterham met ham en pindakaas en bosbessenjam of een verkruimeld beschuitje met ei en pastachoca). En het leert ze het concept van iemand verrassen en verzorgen.
Nee, in plaats daarvan bereikt het door wolken Ritalin benevelde brein van deze ADHD generatie, dat lulhannes pappa de ontbijtservice belt. Want hij heeft er de creativiteit niet voor. Liever rust en orde (en geen keuken waar orkaan Katrina na een potje kinderkoken doorheen geraasd lijkt) dan je kroost een waardevolle ervaring meegeven.
Dat lijkt anno 2008 overigens schering en inslag. De orde, rust en veiligheid in de oh zo drukke hoofdjes van de papsen en mamsen van tegenwoordig lijkt belangrijker dan de ontwikkeling die goed is voor kinderen. Kinderen horen te ervaren dat bleekwater niet te zuipen is. Een mes scherp is. Het stopcontact niet voor vingers of vloeistoffen bedoeld is. Of dat de onlosmakelijke relatie tussen de top van het klimrek en de zwaartekracht, het gebruikertje tot enige voorzichtigheid noopt.
We leven toch in de "belevingseconomie"? Gun hen dan ook die belevingen! Kids kunnen tegen een stootje. Ik ben van schuttingen gedonderd en door ruiten. Er zijn seringen uit mijn maag gepompt. Ik ben uit menig wak gevist. Er is een spontaan gelanceerde harpoenpijl uit mijn wang gehaald en bij het houthakken is er wel eens een stukje pink tussen de blokken terecht gekomen. Ik heb me gebrand, gesneden, gekneusd en gebroken. Ben van fietsen en brommers geslipt en parkeerde mijn eerste autootje pontificaal in een boom. En guess what? I'm still standing.
OK, je hoeft de katjes niet op het spek te binden, maar hen de hele dag preventief te "doenieten", te "blijfaffen" en ze vol te gieten met Ritalin zorgt, zoals een recent boekje met 50 van die levenslessen in essentie betoogt: "op termijn voor een "de-generatie" die geen weerstand meer heeft tegen (onvermijdelijke) levenservaringen die ieder van ons nu eenmaal op zijn pad krijgt". En dat lijkt me een veel omvattender probleem dan dat er een kans is dat het tere kinderzieltje wellicht het schokkende trauma van een paar hechtinkjes moet doorstaan (of erger nog: paps en mams hun broodnodige mentale rust krijgen).
En dat zit inmiddels al dieper in onze maatschappij dan we ons realiseren. Neem bijvoorbeeld (op dezelfde pagina van de krant) dat ons welzijnspolitburo heeft bepaald dat ziekenhuizen geen slokdarmoperaties bij kankerpatiënten mogen uitvoeren als ze er minder dan 10 per jaar doen.
In feite van het zelfde laken een pak. Liever verbieden dan -zo zou je ook kunnen redeneren- die ziekenhuizen de ervaring laten opdoen door ze deze procedure juist wél te laten uitvoeren. Nee hoor, geen denken aan! We laten patiënten in die ziekenhuizen geen gevaar lopen. Stel je voor. Die zijn beter af in ziekenhuizen waar ze die procedure 11 keer per jaar uitvoeren. Dat daardoor de operatiecapaciteit significant terugloopt, de wachtlijsten oplopen en patiënten daardoor mogelijkerwijs overlijden, tja.... dat moet je in een geciviliseerde maatschappij nu eenmaal voor zorgkwaliteit over hebben. Houdt u het nog droog?
Dat ben je even kwijt :-D
Ben het wel helemaal met je eens, maar ben bang dat het nog minstens een decennium gaat duren eer dit probleem bij vooral de ouders doordringt.
Wij waren deze week voor leuke omstandigheden, dat wel gelukkig, in het ziekenhuis. Een joch van een jaar of 10 gaat over alle stoelen lopen, zowel papa en mama zeggen dat hij het niet mag doen en laten het erbij. Een buurman zei tegen het joch: "dit moet je vooral ook thuis doen hoor". Werd moeder me toch kwaad en het joch liep vrolijk verder over de volgende rij stoelen. Papa en mama hadden niks in te brengen, zoals je wel vaker ziet in allochtone gezinnen waar zonen worden verafgood en alles mogen. Hebben ze op de stranden dezer dagen wel gemerkt.
Jürgen Rayman had hierover in de laatste Zondag Telegraaf een prachtige column, zal je aanspreken.
Geplaatst door: Anne | 15-5-08 om 15:47
Erg leuk. Al heb ik nog geen kinderen, ik ben het erg met je eens. En door Vallen & Opstaan kunnen we nu immers met het vleigtuig naar NY ;-) Zo hoorde ik laatst overigens de prachtige opvoedterm 'liefdevol verwaarlozen'. Komt aardig overeen...
Geplaatst door: Ronald Smit | 29-5-08 om 21:07