Tot mijn diepe schande stond het vorige berichtje al weer veuls te lang boven aan. Maar ja, regelmatige lezers kennen inmiddels het klappen van de zweep: dit blog houdt verband met mijn dull moments, maar als die er niet zijn....tja.
Ik onderhoud namelijk een zeer bijzondere relatie met de Voorzienigheid moet u weten. Ze houden daar nogal van een geintje en ik heb inmiddels onweerlegbaar bewijs, dat als men door de vrijdagmiddagborrel in een iets te jolige bui bespreekt wie ze nog even voor het weekend in de gordijnen zullen jagen, mijn naam met grote regelmaat door de kroeg schalt. Ze weten inmmers dat ik niet zo snel in de gordijnen te krijgen ben, dus hebben zij hun lolletje en weten ze dat ik er niet ècht van ondersteboven ga. Voorbeeldje?
Vaste lezers weten dat ik zo af en toe een reisje maak. Er is inmiddels een statistiek dat we, op het moment dat ik bij een luchtvaartmaatschappij of hotel op OK klik, bedolven worden onder nieuwe aanvragen of projecten. Inmiddels is die statistiek zo solide, dat ik in slappe periodes geen extra new business effort lever, maar juist een vakantie plan. En ja hoor....
Terwijl u op vakantie was (ik had in juni al mijn New Yorktripje gehad) en ik hier naar het iets te fletse en veels te frisse zwerk staarde, leek het wel een goed plan om eind september nog even weekje zon op de botten te boeken. Vliegtickets OK. Huurauto OK. Hotel OK. Duikarrangementen, resto's OK OK (behalve El Bulli dan...).
TRINGGGGGGG! Binnen 48 uur meldden zich 5 nieuwe opdrachtgevers die allen nog voor 25 september geschoren wensten te worden. En dan hebben we het niet over lullige opdrachtjes. Dan hebben we het over projecten voor prominente merken, waarvan alleen al de normale conceptuele doorlooptijden langer zijn dan de beschikbare tijd.
Aan Gene Zijde kijken ze dan wat sip in het glas als ze zien hoe daarmee wordt omgegaan: mouwen opstropen, steigerend te paard en 600% gáán met dat ding. Strak plannen, weekends en nachten door en presenteren alsof er niets aan de hand is. Hun wraak kwam in de gedaante van een bedrijf waar we al sinds 1992 voor werken en waarmee het de laatste jaren een tikje rustig was geweest.
Op 6 augustus werd ik gebeld of ik de volgende dag wilde komen voor een briefing voor iets dat het bedrijf het komende half jaar volledig zou beheersen en waarvan de aftrap op 29 augustus zou moeten plaatsvinden. Ter plaatse bleek dat men de woensdag daaropvolgend -in feite 3 werkdagen later- de presentatie verwachtte. En dat op basis van de meest summiere briefing uit mijn carrière, omdat de feitelijke plannen van alle betrokken afdelingen van dat bedrijf ook nog in de grondverf stonden. En oh ja..... men had de vraag ook nog een ander bureau neergelegd. Ik hoorde de kroeg aan gene zijde brullen: "Hier Captijn....Eat This!"
In een normale situatie (maar ja, wat is tegenwoordig nog normaal?) had ik de aanvrager vriendelijk bedankt voor de eer en uitgelegd dat men wel over erg stalen zenuwen moest beschikken om voor zoiets cruciaals pas pak 'm beet 14 dagen vooraf na te gaan denken en dan ook nog een competitie te organiseren. Maar dit specifieke bedrijf heeft een heel warm plekje in mijn hart en kan een enorme pot bij me breken.
En zo stapte ik woensdag jongstleden met een haarscherpe strategie, een volledig geproduceerd concept, kartonnen, een volledige begroting én wallen ter grootte van de Deltawerken hun burelen binnen. Het andere bureau zou die middag presenteren. Donderdagochtend zou de beslissing vallen. Ik hoorde gene zijde binnensmonds vloeken: "flikt ie het murmeldemurmel WEER! Wat doen we nu?".
Men koos voor het volgende scenario: Donderdagochtend bleef het stil. Donderdagmiddag bleef het stil. Eind van de dag kreeg ik een mail dat het andere bureau was gevraagd om nog wat aanvullingen te leveren, zodat de beslissing tot vrijdagmorgen was uitgesteld. Ja, de Voorzienigheid greep naar zware middelen. Want voor mij is een pitch en pitch. Je mag toch minstens voor je nauwelijks declarabele inspannning verwachten dat partijen aan gelijke voorwaarden en kansen worden onderworpen. Als één partij laat zien dat ze het wèl in drie dagen krachtig en volledig kunnen, dan lijkt het me duidelijk.
Maar zoals gezegd, dit bedrijf kan een potje bij me breken en wat maakt uiteindelijk één dagje extra uit. Als het tenminste bij één dagje zou zijn gebleven. Vrijdagochtend bleef het wederom oorverdovend stil. Vrijdagmiddag ook. Dus zelf maar weer eens in de telefoon geklommen. "Nee, van het andere bureau was nog geen reactie ontvangen"....."Tja, het begon nu inderdaad wel een beetje gênant te worden"...."Nee vanmiddag verwachtten we geen beslissing meer"......
Zoals de klusjesman van het OM de kans kreeg om zijn alibi drie keer bij te stellen, zo kreeg het andere bureau even onaanvaardbaar extra ruimte om alsnog volledig te zijn. Maar los daarvan, indien men na dit weekend gaat beslissen, resten er nog pak 'm beet 10 werkdagen om een site te ontwerpen en in de lucht te brengen, posters en "iets voor op 1.200 bureaus" te produceren en distribueren en een event neer te zetten. En ze knipperen niet eens met hun ogen!
Alle normen, waarden en ervaringen die ik in mijn inmiddels twintigjarige carrière heb opgedaan schudden op hun grondvesten. Is dit waar onze prachtbranche inmiddels naar afglijdt? Of kan de Voorzieningheid niet tegen zijn verlies? Willen ze me ècht in de gordijnen hebben? Dan moet er maandag het bericht komen dat men voor het andere bureau gekozen heeft.
Naschrift: Het zijn de gordijnen geworden.
Uiteindelijk op dinsdagochtend kwam de afwijzing en de bijpassende motivatie. Men had uit onze overcomplete presentatie geconcludeerd dat we wel heel goed -en dus aanzienlijk beter dan het andere bureau- waren ingevoerd in de materie. Rationeel zou je dan zeggen dat dat positief is. Maar niet in het politieke klimaat van deze onderneming.
Wij hadden onszelf -er werd nog net niet "onrechtmatig" aan toegevoegd- een "informatievoorsprong" toegeeigend door ter voorbereiding van ons plan even contact te zoeken met de afdeling marketing van het bewuste bedrijf (mensen waarmee we overigens pas 20 jaar samenwerken). En omdat het andere bureau dat niet had gedaan, werd het extra tijd en een duwtje in de rug gegund om alsnog bij te krabbelen. Tja, dan lul je niet meer. Dan past alleen stille verbijstering. En een bonnetje uiteraard. Want als je anno 2008 zelfs niet meer mag vertrouwen op het principe "gelijke voorwaarden, gelijke kansen" vervalt iedere reden om een team van 5 man voor niks van hun weekend en nachtrust te beroven.
Wat een prachtig verhaal weer. Wat een woordkunsten, een genot om te lezen. En? Ben je 't geworden?
Geplaatst door: Henk-Jan Winkeldermaat | 28-8-08 om 23:51