Zo, alle zakelijke dingen zijn hier afgerond, nu nog even uitdobberen tot we begin volgende week weer naar Nederland vliegen. Wat zijn die Amerikanen bij vlagen toch verbazingwekkend. Bij vergaderingen nog niet een glaasje water, laat staan een bakkie. En als ze een lunchmeeting plannen, gaat iedereen uiteindelijk naar jou zitten staren om het bonnetje op te pakken omdat zij niet kunnen declareren. Verbijsterend.
San Francisco bevalt prima, hoewel er op het weer geen peil te trekken valt. Dagelijks worden ons mist, heavy rain and T-storms voorspeld, maar afgezien van een niet noemenswaardig buitje is het hier gewoon permanent zonnig lenteweer.
San Francisco is een stad waar ik zou kunnen leven. Groen, relatief compact, buitengewoon relaxed en fascinerend qua lay-out. Met die mix van Victoriaanse huizen, parken, water en fraaie architectuur lijkt het wel of Disney hiervoor als planoloog is aangesteld. Alleen de "vanaf hier nog 25 minuten" bordjes ontbreken.
Bruggen spelen een belangrijke rol in onze reisbeleving. Vooraf zijn ze een belangrijke peiler onder de voorpret. Dat je op je koude Hollandse bank, in de leader van Law & Order de Brooklyn Bridge ziet en tegen elkaar zegt: "daar rijden we binnenkort". Ter plaatse zijn die bruggen vervolgens plekken om met een kinderlijk soort excitement te realiseren waar we zijn. Sjeses, rijden we toch ineens zomaar maar weer over the Golden Gate"... Bridge moments zijn happy moments en symboliseren voor ons een soort van ultieme vrijheid.
Die voel je ook als je de "1" afzakt richting Los Angeles. Wil je 'm helemaal doen, dan moet je wel een pakje brood meenemen (want met enig doorrijden pak 'm beet 11 uur sturen), maar als je mikt op -laten we zeggen- een mijl of 25 onder Carmel (waar Clint Eastwood ooit burgemeester was), deelt deze adembenemende kustweg ver- en diepgezichten die uniek in de wereld zijn. Dit tripje joeg mijn fotocollectie over de 100 gieg, een nieuw record.
Speaking of which: Ik heb ook voor het eerst in mijn leven het genoegen mogen smaken om geweigerd te worden in een restaurant vanwege "under dressed". En dan niet in een of ander chique dingetje maar in het op z'n best middelmatige knaaghuis in ons hotel. We zijn er inmiddels achter dat The Huntington welliswaar perfect gelegen is, maar vooral voldoet als je in de eerste helft van de vorige eeuw geboren bent. In de kraaklift hangt een herdenkingsplaquette ter ere van de mevrouw die het ding bediende van 1935 tot 1975...
Na van top tot teen de maat genomen te zijn en de ogen van de pederast aan de poort in afgrijzen te hebben rollen, mochten we uit hun culinaire intersanctum (donker, veel hout en opgezette hertenkoppen) opzouten. De maagdelijk witte hertenlederen Zegna instappertjes of Armani spijkerbroek bleken niet van invloed op 's mans inschattingsfoutje. Daarop een fijn gesprekje met de hoteldirectie gehad, met als conclusie dat we los van het slaaparrangement geen cent extra besteden op Nob Hill (in onze vocabulaire inmiddels vooraf gegaan door een S).
Dat had als voordeel dat we aan de hand van onze trouwe reisgezel 10best.com, inmiddels de allerleukste ontbijtadressen van de stad hebben ontdekt, voor ongeveer de helft van het hotelbonnetje bovendien. Onze favoriet: Rose's cafe. Eigenlijk een bakkerij waar ze in tegenstelling tot de rest van de Verenigde Staten wel een stevige korst op hun brood kunnen bakken. Licht getoast in een houtoven, een huisgemaakt superjammetje erbij, een kloeke short Americano (een dubbele espresso met wat extra water) en een half litertje grapefruitsap en pappa kan er weer vol tegenaan.
Dat van die eieren, spek en gebakken piepers is voor twee dagen leuk, maar als je die 3 weken lang naar binnen schuift ben je dood. In een lokale supermarkt vond ik een stukje oude Beemster en pindakaas. Er is geen groter genot dan de dag te starten op een getoast bageltje met pindakaas of een van Rose's sneetjes met een een stukkie Holland's topgerijpt welvaren.
Over kaas gesproken: als je hier door een willekeurige supermarkt graast, kom je hele secties "Hollandse kaas" tegen. Het is werkelijk een schande wat voor smakeloos gestold vet hier aldus geafficieerd in de schappen ligt. Het productschap boter, kaas en eieren zou onmiddelijk een campagne moeten starten om hier echte Hollandse kaas te promoten.
Zo wordt ook voorkomen dat je in een sterrenrestaurant door de chauffeur van de kaaswagen een "mimolette from Holland" krijgt voorgeschoteld. Een oogverblindend oranje ding dat vooral in de buurt van Lille in Noord Frankrijk en her en der in Belgie wordt geproduceerd. Ik ben alvast een mini campagne gestart om dat soort foodprofessionals oranje kaas in zijn algemeen en die uit Holland in het bijzonder te laten wantrouwen.
Ons laatste (geplande) avontuur speelt zich vanavond ongeveer 80 Km boven San Francisco af. Daar brengen we een bezoekje aan chef Tomas Keller van The French Laundry, volgens kenners het beste restaurant ter wereld (zeker nu senor Faria zijn Bulli op slot heeft gedraaid wegens een burn out, zoals diverse nieuwsbronnen beweren).
In Nederland wacht alweer een flinke puist werk, te beginnen met de uitreiking van de Gouden Giraffen, aanstaande woensdag in de RAI. Als ik de draaiboeken juist interpreteer, heeft Ad de Haan en zijn team er weer een bijzonder feestje van gemaakt. Maar even een Haagse Harry mee in het vliegtuig om mijn nederlands alvast weer een beetje te oefenen....
Reacties