Vorige week donderdag begon het te rommelen, tenminste als je de twee jaar min 1 uur daarvoor niet meetelt. De Blackberry Storm die ik toen aanschafte, bleek direct nadat hij wakker was, niet te kunnen wat de folder beloofde. En dan voelt een veroordeling tot een abonnementje van 2 jaar meteen al claustrofobisch. Tot vorige week dus, toen een retentiemailtje van de vrienden van Vodafone duidelijk maakte dat ik weer welkom was in de winkel.
En dat kwam méér dan goed uit, want inmiddels had ik met mijn fijne motoriek al op 5 plaatsen dwars door het venstertje heen geduwd, moest ik inmiddels steevast een halfuurtje met het USB snoertje wriemelen voordat het ding zich liet opladen én (en da´s pas echt Gods way of telling) produceerde de bes from hell sinds die ochtend weinig meer dan een wat laffe fatal system error 528 op een egaal matwitte achtergrond.
Nu had ik globaal de keuze uit twee. Of ik scoorde als ik binnenkort toch weer in New York was, voor weinig de iPhone 4 (265 dollar en dan even naar de dokter om AT&T te laten verwijderen) of ik liet me hier en nu een andere smartphone om mijn nek hangen.
Omdat het één uiteindelijk het ander niet uitsluit en de beschikking over een mobiel toch tamelijk urgent was, meldde ik me na lezing van een stapel reviews bij mijn vaste en altijd zo vriendelijke Vodafone winkeltje op het Buikslotermeerplein in Amsterdam voor een HTC Desire. Dat leek me wel wat. Prachtig scherm, geinige functies en knoppen die mijn vingers kunnen weerstaan.
Mijn Vodafonewinkeltje bleek nogal veranderd. De wat sjacherijnige medelander van dienst, hielp me onmiddellijk uit de droom. HTC sijn kuttoestellen man. Je moet een Blackberry. Echt waar man. Na een keer of wat met man te zijn aangesproken, informeerde ik beleefd of we soms bij elkaar op school hadden gezeten. Hij miste de pointe van mijn vraag en ik wist het antwoord eigenlijk al, want het ROC prijkt niet op mijn educatieve palmares.
Toen ik na een discussie van enige minuten aandrong om mij gewoon het toestel van mijn keuze te leveren, ging hij verongelijkt overstag. Tot hij zichtbaar triomfantelijk kon melden dat de Desire niet leverbaar was. Pas volgende week weer.
Ik vertrok naar de Vodafonewinkel op de Wibautstraat. De verademend vriendelijke employee vertelde de werkelijke reden van het manco. De prachtige schermpjes van de Desire worden door Samsung geproduceerd en daar hadden ze besloten om de concurrentie eens een potje te dissen door ze voorlopig maar niet aan derden te leveren. En dat kon nog wel even duren en zeker langer dan een paar dagen. Of ik misschien geìnteresseerd was in de HTC Legend. Iets kleiner, absoluut steviger want uit één bonk aluminium gegutst, fractioneel trager, maar verder weinig mis mee. Een toestel naar mijn hand.
Nu weet ik sinds mijn eerste mobiel, de Carvox 2453, de eerste autotelefoon die ook buiten het voertuig te gebruiken was, dat de echte proof of the pudding uiteindelijk bij de installatie wordt geleverd. Ik heb nog niet één exemplaar in een bonte stoet van mobieltjes gehad, die zich vlekkeloos liet wakkermaken, met de Blackberry Storm als adembenemend dieptepunt.
Wat een verademing bleek deze HTC. Het hele installatieproces ging snel en intuïtief als een warm mes door de boter. Hup aan het web en de WIFI, moeiteloos synchroniseren, de hele sociale tralala, google readertjè...binnen een half uur was de Legend tot de tanden toe gewapend.
En toen ging de hele Android market voor me open. Ik had vooral mijn zinnen gezet op Layar, maar scrollend langs de virtuele schappen, kwam ik een vracht aan apps tegen, varierend van ronduit handig tot geinig voor de heb.
Nu moet u weten dat ik niet zo van het nieuwsgierige Google ben. Maar ja....het besturingsysteem Android is nu eenmaal een soort van hun kindje. Dus toen ik de apps van mijn keuze wilde downloaden en installeren werd ik meteen van alle kanten genomen. Het pimpen van het toestel wilde daardoor niet vlotten. De apps lieten zich niet installeren en ik heb uren als een aap naar een horloge zitten staren hoe ik van de waarschuwing af kon komen dat de verificatie van Google Talk was mislukt. En dat terwijl ik niet van het gechat ben en zeker niet via Google.
UIteindelijk bleek de oplossing simpel en dat is mijn tip aan mensen die zich aan een Android smartphone wagen. Door onder "accounts en synchronisatie" een Gmail account aan te maken, bleek er plots voldoende verificatiepower te ontstaan om alle apps te installeren.
En nu loop ik al ruim 24 uur als een aap met een gouden geslachtsorgaan in een gadget high. Ik "verlies" mijn telefoon om 'm vervolgens via sms te laten vertellen waar die is. Ik schut mijn toestel als een dobbelbeker en zie dan 2 digitale dobbelsteentjes rollen. Ik bekijk om de haverklap mijn `friends stream`of er nog iemand een tweet gelaten heeft en lees mijn hele accu leeg aan de 15.000 recepten op Epicurius.
En ik layer mijn meisie tot een meewarige staat van "komt wel goed schatje". Kijk schat er zit hier op 32 meter afstand een slager! Ja liefste....daar komen we al 15 jaar.
God, wat ben ik state of the art bezig!
Heb er beelden bij :-D :-D
Geplaatst door: Anne | 20-7-10 om 12:19
Would you be all for exchanging hyperlinks?
Geplaatst door: web development | 6-11-13 om 20:52