Waarom New York niet lukte.

 
Ok, dus het sneeuwde een beetje toen we afgelopen vrijdag klaar waren om aan te monsteren voor de vlucht van Amsterdam naar New York via Londen. Wat volgde was een avontuur dat door een via Twitter meelezende relatie werd omschreven als een roadmovie waarvan de realiteit bizarder is dan fictie.  

Om half elf kwam het mailtje. Vlucht naar London gecancelled vanwege het weer in Amsterdam. Omdat het zelfs voor een geroutineerde producer met altijd plan B op zak, fysiek onmogelijk is om in 4 uur én alternatief vervoer naar Londen te regelen én er ook te komen, werd met de vrienden van British Airways gebeld om een alternatief arrangement af te spreken.

Zaterdag vanaf Brussel, bleek de enige optie. Treintje en hotel boeken, 2 afspraken in NY afzeggen, tax naar het station, appeltje, eitje... Tot ik de taxicentrale probeerde te bereiken. Deze bleek dichtgesneeuwd. Nu heb ik een goede relatie bij TCA met een 06 nummer. Hij vertelde me dat in plaats van 2.500 taxi's er op dat moment maar 90 door de stad glibberden en dat de centrale 800 ritten achterliep. Plan B was een goede vriend die ons naar Amsterdam CS reed.

 
Daar totale chaos. Nu moet u weten dat de laatste keer dat ik überhaupt een trein van nabij heb gezien, 1987 moet zijn geweest. Je hoort natuurlijk alle verhalen over een kwakkelende NS, maar nu ik enig vergelijkingsmateriaal heb opgedaan in de afgelopen 4 dagen, moet ik mijn petje afnemen voor de medewerkers die op het perron de boel nog enigszins in goede banen trachten te leiden. Zij maakten de 3 1/2 uur op een overvol, koud, nat en naar ranzige lijflucht meurend perron nog enigszins dragelijk.

Zeven uur na vertrek van huis, meldden we ons aan de balie van het De Valk Hotel op Zaventem, met visioenen van een Russisch Ei met schelvislever, mijn favoriete vdV Classic. Nu denk je bij Gerrit en zijn familie niet direct aan sterren of luxe, maar aan deze buitengewoon prettig geprijsde vestiging mankeert werkelijk helemaal niks. Sterker nog, ik heb regelmatig aanzienlijk slechter overnacht. En supervriendelijke mensen bovendien. Helaas bleek de keuken op het late tijdstip dicht, maar men was niets te beroerd om met ons de personeelslasagne te delen. Uitgeslapen en weldoorvoed pakten we de volgende ochtend de gratis hoteltaxi naar de vertrekhal. Nieuwe ronde, nieuwe kansen...

Het was prachtig weer in Brussel, het zonnetje scheen, de luchthaven lag er ordentelijk en georganiseerd bij, de vliegtuigen vertrokken dat het een lieve lust was... Tot we aan de incheckbalie te horen kregen dat alle vluchten naar Heathrow geannuleerd waren. De British Airways crew die achter ons in het rijtje stond greep onmiddellijk naar de mobiel om op de zaak te informeren wat er aan de hand was. In tegenstelling tot de publieke berichten kreeg men daar te horen dat in ieder geval de ochtendvluchten -en dus ook de onze- zouden kunnen landen.

 
Onderwijl trachtte ik BA zelf te bereiken, zowel via het reserveringsnummer als hun Executive Club waar ik als behoorlijk regelmatig klant lid van ben. Bandje.... in gesprek. Bandje... in gesprek. Onze Engelse vrienden bleken bevroren als een konijn in de koplampen. Totaal incommunicado. Op naar de station manager dan maar. Deze putte zich uit in verontschuldigingen voor alle "inconvenience caused", maar bleek in dezelfde koplampen te staren.

Er waren geen alternatieve vluchten beschikbaar, de treinen lagen stil, hij kon ons niet omboeken naar een andere (partner)airline (Charles Groenhuijsen twitterde ironisch genoeg op dat moment dat BA dat wel voor hem had gedaan), er zou geen compensatie komen, noch een arrangement om weer thuis te komen, want weersongesteldheid was in de verkoop- voorwaarden van BA uitgesloten en... oh ja, de koffie was ook op. Zijn enige optie was cancel en refund. Have a great day and piss off...

Dat is typisch zo'n situatie waarin mijn productiehart pas echt warm gaat draaien. Van BA was er dus niets te verwachten en de telefoonnummers bleven in gesprek (overigens zijn ze dat nu, na 4 dagen en meer dan 150 contactpogingen later, nog steeds).

Zo togen we naar de balie van American Airlines en kochten twee nieuwe tickets voor de volgende dag vanaf Parijs. En je weet hoe airlines zijn. Schaars, last minute, dus voor een tarief waarvan het schaamrood me nu nog naar de kaken stroomt. Laten er het er op houden dat ik nog nooit in mijn leven zoveel geld heb uitgegeven voor een kaartje met de luchtbus.

"wat doe je jezelf toch aan" hoor ik u inmiddels denken. @berendquest stuurde me zelfs een tweet met die strekking. Wel A. omdat het een beetje sukkelig is om het openingsfeestje van BENG! New York te missen. B. omdat mijn voordrachtje voor de American event leadership tralala met 950 New Yorkse eventmanagers en media vertegen- woordigers in de zaal toch wel een heel prettig ruggensteuntje voor mijn nieuwe winkeltje zou betekenen. C. omdat er 20 afspraken met potentiële klanten op de rol stonden en D. omdat het mijn natuur is om bij voorradigheid van een plan B nooit, maar dan ook nooit, te wijken voor "kan niet", "mag niet" of gebullshit.

Op dus naar Parijs. Inderdaad bleken alle treinen en vluchten vol. Dus eerst maar terug naar de Valk voor een potje hergroeperen. Bij een kopje koffie werd ik gegrepen door de logica dat als het hotel gratis taxi's naar de luchthaven verstrekte, ze minimaal over goede relaties met het Brusselse taxiwezen zouden moeten beschikken. Dat bleek inderdaad het geval en omdat er bij de Valk op Zaventem louter vriendelijke en behulpzame mensen werken, kwamen we met hun hulp al snel tot overeenstemming met een chauffeur die voor een alleszins redelijk tarief bereid was om die middag zijn en ons leven op de autoroute te wagen.

 
Dat ging eigenlijk vrij aardig tot pak 'm beet Senlis in noord Frankrijk. Omdat daar geen vrachtwagens op zondag mogen rijden, bleek een lawine aan beroepsvervoer de wegen naar Parijs deze zaterdag te blokkeren. Zo erg dat de politie al het vrachtverkeer stil zette, hetgeen verdere files tot gevolg had. Onderwijl begon het met het uur harder te sneeuwen en de chauffeur hartgrondiger te vloeken dat hij zich aan dit avontuur had gewaagd. Maar ja... 's avonds een man, 's morgens een man. Niet zeuren, doorkachelen!

Het Novotel op Charles de Gaulle werd uiteindelijk in goede orde bereikt en na een stevige discussie over de uiteindelijk verlangde ritprijs, doken we head first in bar, resto en bed. Zondagochtend om 8 uur meldden we ons aan de incheckbalie van het afgestampt volle vliegveld. Volgens de borden zouden we op tijd gaan, maar geen hond die het zeker wist.

 
In de AA business class lounge was het eerste bericht dat er vertraging was. Vervolgens, dat het vliegveld tot 12 uur gesloten zou zijn. En verdomd, rond die klok kwam inderdaad het bericht dat we aan boord konden. Om 12.45 meldde de cockpit olijk dat we nog op 2 dingen moesten wachten: onze koffers en de tankauto. Hûhh? Een met passagiers gevuld vliegtuig aftanken? Mag dat tegenwoordig? Al wat wij overigens vervolgens uit ons raampje zagen waren grondmedewerkers die in een heftig sneeuwballengevecht verwikkeld waren.

Om 13.50 meldde Kapitein Iglo dat we er helemaal klaar voor waren en zouden vertrekken, om binnen 5 minuten terug te komen op die mededeling met een even olijk "Hello folks....from the flightdeck....we have been informed that we will be delayed for 2 1/2 hours due to weather conditions. We appologize...etc". Wat? Weather conditions? Je hebt met je getrut gewoon je startplekje verspeeld debiel!

Na ruim 2 uur in de stoel met riemen vast werden we dan eindelijk van de kant geduwd. Aan het taxiën kwam geen einde. Waarom bleek na ongeveer een uur: het vliegtuig moest voor vertrek nog "gede-iced" worden. Nu beschikt ieder vliegtuig standaard over vleugelverwarming, maar hier reden we een platform op met een soort van brandweerwagens met grote spuitkoppen die het hele vliegtuig in een soppige substantie zetten.

 
Na weer een uur gesop waren we precies 15 meter onderweg toen het bericht uit de cockpit kwam dat we nu een "maintenance issue" hadden en terug zouden keren naar de gate. Over de reden bestaan 2 verhalen. Het ene is dat men de antivries substantie per abuis ook in de motoren heeft gespoten en de andere dat onze vakbondpiloten zich realiseerden dat ze niet meer binnen hun toegestane werkuren in New York zouden kunnen aankomen.

Het aardige van onze zitplaats was dat we alle gesprekken tussen flight- en groundcrew woordelijk konden volgen. Er bleek inderdaad iets mis, maar er was een ander vliegtuig beschikbaar en ook een andere crew. Het probleem was alleen dat die crew zich had ingedronken voor hun avondje aan de rol in Parijs. Goede raad was duur en alle passagiers compenseren, nog duurder.

 
Het oeverloze overleg tussen deze professionals was zo fascinerend dat ik er een tweetje aan wilde wagen. Ik stapte even de vliegtuigdeur uit die voor een leg stretch der crew en clientèle was opengezet. Met mijn mobiel maakte ik een fotootje van het overlegje tussen de AA beambten, een stuk of 5 geelgeheste mannen en vrouwen op hun rug gezien.

Dit leidde tot "het incident". Een der stewardessen reageerde furieus vanuit het vliegtuig. Het was streng verboden om foto's te maken. Ik vroeg haar de juridische grond van het verbod toe te lichten. Ze kwam niet verder dan dat een van haar collega's in het gefotografeerde groepje stond. Nu moet u weten dat niemand herkenbaar op de foto stond, slechts ruggen, en bovendien had ik gezien dat de foto vanwege de magere lenskwaliteit en het duister, totaal onscherp was.

Ik liep met de nog steeds naar adem happende stewardess naar de bewuste collega en vroeg haar of ze er bezwaar tegen had dat ik haar had gefotografeerd. Toen ze de totaal mislukte foto zag, schoot ze in de lach en riep vrolijk dat ze daar totaal geen probleem mee had.

Na de hyperventilerende stewardess in verbijstering te hebben achtergelaten, tikte ik de tweet. Een actie die onderbroken werd door de Jim de steward. Een obesiteuze gay van het type dat in het afwerklaantje nooit aanspraak zal hebben.

Blijkbaar aangestoken door zijn inferieur, begon hij meteen te gillen dat het "by Law" verboden is om foto's van crew members te nemen. Ik vroeg hem vriendelijk bij "who's law" dan wel niet? "FAA en US" was het antwoord. Ik legde hem vriendelijk uit dat het niet alleen mijn recht was om iedere foto te nemen die ik wilde, er op de foto slechts onscherpe ruggen van mensen te zien waren, de crew member in kwestie er desgevraagd geen enkel bezwaar tegen had en dat ik de foto "by-the-way" op Frans grondgebied had gemaakt, waar FAA en US geen enkele jurisdictie hebben.

Doof voor welk van de argumenten dan ook eiste hij dat ik niet zou twitteren over wat er met de vlucht aan de hand was en dat ik de foto zou deleten. Anders zou hij mij van boord zetten en door de Franse politie laten arresteren. Ik gaf hem in overweging dat hij vooral moest doen wat hij niet laten kon, maar dat zijn gedreig niet alleen onder het Franse recht, maar ook vanwege het 1st amendmend onder het Amerikaanse, "in court" geen enkele kans van slagen had en dat ik alle consequenties van zijn ongeleide projectiel op hem persoonlijk zou verhalen.

De discussie werd onbevredigend ruw onderbroken door het bericht van de captain dat de vlucht nu officieel geannuleerd was, dat American Airlines voor een overnachting zou zorgdragen en dat we de volgende ochtend om 8 uur in de herkansing zouden gaan met een vers vliegtuig.

 
Een nu al te lang verhaal kort: de twee uur daarna hebben ruim 200 passagiers staan dansen om 2 American Airlines employees met hotelvouchers. Allereerst vanwege de discussies over het feit dat men niet in staat bleek om transport te regelen naar het hotel dat zich -lekker handig- aan de totaal andere kant van Parijs bevond en vervolgens omdat het ontladen van de bagage niet sneller ging dan dat.

Toen uiteindelijk besloten werd om de bagage van wie dat wilde op de luchthaven achter te houden, stonden wij zo ongeveer als eerste op de Taxistandplaats. De ultrakorte nacht werd doorgebracht in het Marriot Rive Gauche en de volgende ochtend -inmiddels maandag- stonden we om 5.30 uur weer aan de incheckbalie.

 
Wat volgde was een herhaling van zetten van de dag er voor: vertraging, aan boord, vertraging, ja nu vertrekken we echt en 1 minuut later: "sorry folks...toch niet". Vanwege het weer was er wederom een long delay. Hoe long kon men niet zeggen. Vanuit onze positie hoorde we dat de AA grondcrew dat wel degelijk wist. We hoorden ze zeggen dat het vliegveld wederom tot 12.00 gesloten was.

Na dit bericht bevestigd te hebben gekregen, besloten we ons te houden aan de "wanneer vinden we het genoeg criteria" die we de avond ervoor afspraken. We pakten onze jassen en handbagage en gaven aan onze grote vriend Jim te kennen dat we van boord gingen. Het enige dat de lul kon zeggen was dat we dan ons geld kwijt zouden zijn. Even later werden we door een grondmedewerker opgehaald die ook zou zorgen dat onze bagage van boord zou worden gehaald.

In de bagageruimte bleek het een uur te gaan duren voordat de koffers daar zouden arriveren. We kregen keurig een kaartje waarmee we snel heen en weer door de douane konden en gingen aan de koffie.

Wat volgde was een droomfinale voor iedere scriptschrijver. Toen we ons op de afgesproken tijd weer meldden in het bagagedepot kregen we te horen dat het vliegtuig zojuist naar New York vertrokken was met onze koffers nog aan boord...

26 december NASCHRIFT
Omdat ik het dramatisch effect van bovenstaand eindje zo prachtig vond, heb ik u nog niet verteld hoe het verder ging. Inmiddels was een soort kosmische gedachte (...en die hebben we zelden) over ons gekomen. We mochten gewoon niet naar New York. 4 dagen loopt je te rossen om het tegen de klippen op voor elkaar te krijgen en je hebt je hielen nog niet gelicht of ehhh...

Goed, terug naar Amsterdam dan maar. Bij een vers kopje koffie en een geurig trottoir Marlborootje met de vriendinnen van Amex gebeld en 2 treinkaartjes met de Thalys van 15.45 laten afritsen. Vervolgens uit pure compensatiedrift de Nederlanden in Vreeland gebled, die zo lief waren om 2e kerstdag nog een tafeltje bij te dekken.

Tevreden met alweer een nieuwe `shooting solution` zoals we onze improvisaties inmiddels naar marinegebruik waren gaan noemen en toch ook wel met een lekker gevoel dat we niet met onze koffers over perrons hoefden te zeulen, was het op naar Gare Du Nord, met voldoende tijd voor een eenvoudige doch voedzame lunch. Zit je dan toch met je klokkenspel in de draaibank....dan in ieder geval maar lekker eten.

Het werd La Metropole. Een stokoud typisch parijs knaaghuis met veel spiegels, koperen lantarenpalen met Parijse bollen en klassiek franse obers met gillet en lange sloof, recht tegenover het station. Moet zeggen... dat van die Bouillabaisse hebben die rare fransen toch wel heel goed begrepen. Heerlijk!  

 
Na een laatste pitstop bij het bakkertje om de hoek (want een frans stokje en wat zuurdesem voor ´s avonds thuis ook fijn) meldden we ons rond 14.00 uur op het station. Gelukkig moest de Thalys van 10.45 ook nog vertrekken. Ook de poort naar het noorden bleek veranderd in een mierenest van gestrande reizigers in alle gradaties tussen gelatenheid, paniek en woede.

Onze timing bleek voor het eerst in 4 dagen perfect. Zie je wel...het is kosmisch! Precies op dat moment bleek men 2 complete treinstellen aan elkaar te koppelen om de hele voorraad passagiers in een keer weg te duwen. Maar gelukkig weet de incompetente mens er desondanks altijd weer een zooitje van te maken. Omdat je voor die trein specifieke plaatsnummers reserveert, kun je op je vingers natellen dat er in een situatie waarin je 3 treinen samenvoegt, 3 man op stoel 34b willen zitten.

De oplossing is simpel. Er is plaats genoeg, ga lekker zitten waar je wilt. De tot adembenemende veldslagen leidende keuze van de geachte conducteurs was echter om de stoel aan de passagier met de oudste rechten, d.w.z. de langst vertraagde trein, toe te wijzen. Dat heeft tot diep in Belgie tot steeds opnieuw oplaaiende veenbrandjes geleid.

 
Maar goed...we reden. En eigenlijk een uur eerder dan gepland. Tot vlak voor Brussel de mededeling kwam dat deze Thalys helaas niet tot Amsterdam zou gaan en dat de geachte clientéle verzocht werden in Brussel op te zouten.

Toen knapte onze kosmische complottheorie. OK fuckers... als jullie niet willen dat we naar New York gaan fine, maar wat nu... mogen we nu ook niet meer naar huis!! Een lang verhaal kort. Kunt u zich voorstellen wat er gebeurt als 2 afgestampte Thalystreinen zich in het eerstvolgende boemeltje naar Amsterdam proberen te persen.... uiteindelijk waren we rond 23.30 uur thuis.

Het laatste nieuws van 26 december is dat onze koffers (u weet wel, waar o.a. je tandenborstels en zo in zitten en je laptop) nog niet zijn aangekomen. Daarom zojuist maar eens gebeld met American Airlines afdeling koffers nabezorgen.

Uiteraard weer geheel buiten hun schuld en verantwoordelijkheid blijkt de uiteindelijke afhandelaar Air France niet in staat om die met het vliegtuig naar Brussel (hûhh!?!) te brengen om ze van daar uit naar Amsterdam te rijden. En inmiddels zijn er zoveel koffers gestrand dat ze allemaal in een depot zijn opgeslagen met de onze vermoedelijk helemaal achterin. We zijn vriendelijk verzocht rekening te houden met 3 weken levertijd.

Op mijn vraag of ze wel eens van DHL of UPS hadden gehoord kwam het antwoord dat je alleen maar van een luchtvaartmaatschappij kunt verwachten. Jawel, maar zo zijn onze procedures niet...

 

Comments

[Geplaatst door: Bob Karman]

Pff wat een horror verhaal.

[Geplaatst door: anna-maria giannattasio]

en dan had je gewoon lekker met mij op de twitterlunch borrel kunnen staan. WAT EEN HEL!!!

Werd al triest van het lezen..

[Geplaatst door: Monique visser]

Jemig wat een verhaal, als t een boek of gilm was zoubjeczeggen "dat verzin je toch niet" terreur en macht van de airlines