Ik zag eens een adembenemend experiment van econoom Rick van der Ploeg. Hij zette een glas ranja met twee rietjes op tafel en vroeg steeds 2 willekeurige personen om de beurt een slok te nemen tot het glas leeg is. Naar mate de hoeveelheid limonade slonk, bleek werkelijk iedereen snellere én gulziger slokken te gaan nemen.
Aan dat experiment denk ik tegenwoordig regelmatig als ik naar de wereld staar. We hebben zo lang, zo onverantwoordelijk fanatiek aan het rietje gezogen dat we weten wat er nu te wachten staat. Wat mij fascineert is dat we de waan blijven voeden dat we best nog wel kunnen blijven drinken.
De verlaging van de kredietwaardigheid van de Verenigde Staten door Standards &Poor’s komt als zo’n enorme “shock”, dat de hele wereld op deze zondag met zijn vingers in z’n oren zit hoe de beurzen morgen zullen reageren (behalve onze premier. Die staat gewoon gezellig uit z’n kredietplafonnetje te gaan op Lowlands). Hoezo shock? Het glas is daar al sinds 2000 leeg.
“Waarom nemen we S&P zo serieus?” twitterde Diederik Samsom -zelfbenoemd “rode architect” en één van onze meest bekwááááme politici (vrij naar Wim Kan)- “Ze zaten ernaast met de hypotheken, Lehman, en IJsland. Ze zitten er nu ook 2 biljoen naast met de VS-schuld”.
Da’s nu precies wat ik met waan bedoel: het valt wel mee, de boodschapper heeft z’n huiswerk slecht gemaakt. Nee droplul, het glas is gewoon leeg en de poep is supersonisch op weg naar de ventilator. Net als bij Lehman, Icesave, in onze Europese knoflookstaten, Japan en daarmee in de rest van de wereld. De keuze lijkt slechts een oorverdovende of een gewone harde landing.
Is dat erg? Nou ja, een onverdoofde wortelkanaalbehandeling is leuker. Maar als we dit varkentje dan toch globaal moeten wassen, dan kunnen we onze energie net zo goed investeren in een nieuw glas ranja met een andere verdelingsmethode.
Ik ben geen econoom, maar dat hoef je met een beetje gezond verstand ook niet te zijn om als uitgangspunt te nemen dat er in een duurzaam systeem geen plaats is voor krachtenvelden –politiek en economisch- die hun persoonlijke en maatschappelijke prioriteiten in de verkeerde volgorde zetten.
Je schrijverskunsten zijn, net als je kookkunsten, om te smullen.
Geplaatst door: Bob | 7-8-11 om 18:44