Never a dull moment

Rechters en hun kerstgedachten...

Never a Dull Moment die hards herinneren zich wellicht mijn avonturen met de Volvodealer te Haarlem. Deze Petalo meende voor een klein beurtje en een nieuwe ruit ruim € 2.400,00 in rekening te moeten brengen. Ik betrapte ze met de hand in de koektrommel en was vervolgens getuige van het demasqué van deze, anders oh zo klantvriendelijke automobiel detaillisten.

Men bleek voor geen reden vatbaar, de hakken gingen in het zand en men ging -ondanks mijn aanbod om een realistischer bedrag van € 1.250,00 te voldoen- voor The Full Monty middels een deurwaarder en een procedure voor de Amsterdamse Kantonrechter. Vanmorgen kwam de uitspraak: de vordering van Volvo Svala is afgewezen en ze zijn veroordeeld in de proceskosten. Goed nieuws voor mij en al diegenen die door hun "merkdealer" worden uitgekleed. Of zoals de Nieuwe Revu het -met dank aan Hein de Kort- verwoordde (aanklikken voor een grotere versie):

Merry "Christ"mas!

Ook dit jaar hebben we ons weer de belachelijke discussies moeten laten welgevallen rond Sinterklaas. Piet is zwart en knecht. Beide zijn zolangzamerhand politiek incorrect. Knecht heet tegenwoordig: "medewerker m/v" en zwart... tja..? "Een kleurtje?"

Honderden jaren slavernij worden erbij geleept om deze oer-hollandse traditie, zo'n beetje tot issue in de VN Veiligheidsraad te maken. Wat een gelul! Ik ben  opgevoed in die traditie. Piet was niet zwart vanwege zijn afkomst, Piet was zwart als resultaat van zijn werkzaamheden in de schoorsteen. En hij was zeker geen knecht in de zin van "bek dicht en zakken sjouwen". Het waren de helpers van van de Goedheiligman, die immers nooit bij iedereen tegelijk kon zijn.

En of die werkzaamheden op gladde daken en in nauwe schoorstenen ARBO proof waren? Of de partij voor de Dieren een probleem had met een paard op een dak? We didn't gave a shit. De magie van een kinderfeest is dat er iets magisch is. De magie van kind zijn is, dat magie gewoon is. De mens kan zich nog lang genoeg rationeel, zuur en sjacherijning langs 's heren wegen slepen. Laat ze in Godsnaam even dromen.

In onze dolgedraaide consensuscultuur wordt daar helaas anders over gedacht. En niet alleen over Sinterklaas. Sinds dit jaar is ook de kerst officieel aan de beurt... 

Beste Ellen...

Jij bent de eerste die het in zijn m/v botte kop heeft gehaald om mijn weblog te spammen. Gefeliciteerd! Je wilt over mijn rug aandacht voor jouw Canada Connections Fair? Dan krijg je van mij aandacht voor jouw Canada Connections Fair!

Zelfs als kind heb ik nooit om de Mounties kunnen lachen. Canada is bovendien te groot, te koud, te taalverdeeld, te culinair eenzijdig en om nog veel meer redenen te oninteressant om mee te connecten.

Je moet het meer hebben van het profiel Evert van Benthem. Dat soort mensen zoekt het geluk in ruimte en bevroren water. Zij laten hun Unox rookworsten overkomen (als die al niet in het Canadese postkantoor achterover worden gedrukt) en spreken alleen Drents, dus wat zal Engels of Frans hun rotten.

Mijn weblog is niet bedoeld om mensen op te roepen om in februari de "sfeer van Canada" te komen proeven. Ikzelf heb ook geen behoefte aan die proeverij. En mocht ik die behoefte in een vlaag van verstandsverbijstering desondanks niet kunnen onderdrukken, dan lik ik wel de binnenkant van mijn vriezer schoon.

Ik heb je "reactie" onder mijn pennenvruchten verwijderd en de afspraak die ik nu met je maak, is dat jij voortaan met je vingertjes van het reactieveldje onder mijn publicaties afblijft. Capiche?

Mag ik uw handtekening...

Of ik voor een groep 3e en 4e jaars van de HvA een spreekbeurt wilde houden. Het moest gaan over relatiebeheer en loyaliteit. Een pasje en een uitrijkaart zouden worden klaargelegd bij de receptie.

Nu doe ik dat graag. Omdat ik gewild had dat toen ik op school zat, er ook gastsprekers een vleugje praktijk aan de theoretische oefenstof zouden hebben toegevoegd èn omdat mijn ideële kant meent, dat je ook een taak hebt om "the next generation" een beetje fatsoenlijk in het zadel te helpen.

Op het afgesproken tijdstip meldde ik mij aan de balie, waarachter een rij norse employees van een extern bewakingsbedrijf. Nee, mijn naam stond niet in de computer en voor wie ik kwam. De naam van mijn contactpersoon bleek zich ook niet aan de spelonken van het automatiseringssysteem te laten ontworstelen, tot bleek dat daarvan de dieslekzie van de employee in kwestie, de oorzaak was.

Na wat heen en weer gespel bleek mijn contact gevonden, maar stond helaas niet "ingelogd" op het "systeem" zodat zij niet kon worden opgebeld. Gelukkig beschikte ik zelf over haar mobiele nummer, zodat de poorten van de Fraijlemaborg zich uiteindelijk toch nog voor mij openden.

Na een oratie van anderhalf uur stond ik weer aan die receptie. Ditmaal om mijn uitrijkaart in ontvangst te nemen. Een nieuwe employee met tot blinkens toe opgepoetste V op het rechter revers, tuurde eindeloos in het scherm. "Nee......sorry, het verzoek voor uw uitrijkaart is geweigerd".

"Hûh?!? Hoezo?" "Er ontbreekt een handtekening onder de aanvraag". Even waande ik me in Oesbekistan aan de Amstel. Gezien mijn ervaringen eerder die morgen, besloot ik niet weer in dialoog te treden, maar even terug te lopen naar het auditorium, waar mijn contactpersoon zich nog bevond.

"Ik kom er niet uit". "Hûh". "Tja, het heeft het politburo van deze instelling niet behaagd om mij een uitrijkaart toe te kennen". "Wááá...zijn ze nou helemaal van god los...?!?"

Met kloeke tred gingen we gezamenlijk op verhaal. In plaats van die botte geveede vrienden over de balie te trekken, probeerde mijn ervaringsdeskundige hen tot mijn verbazing met stroop te vermurwen om de hand over het hart te strijken. Maar "daar konden we natuurlijk niet aan beginnen" aldus het repliek, wijdbeens lichaamstalend met de armen voor de borst gekruist.

Onder de aanvraag van de uitrijkaart horen 5 handtekeningen en onder deze stonden er maar 4. Tja, en "dan kan iedereen wel zeggen dat er een kaart voor 'm klaar ligt". Om aan deze impasse een eind te maken, heb ik uiteindelijk aangeboden om de € 4,25 zelf maar te betalen.

Nu gaat het me natuurlijk niet om die 4 piek. Wat mij micro beangstigt is dat stafmedewerkers van het instituut de voeten moeten kussen van dit soort ingehuurde horken om tot een gastvriendelijk resultaat te komen. Maar meer bezorgd maak ik me over het wereldbeeld van de dienstverleners van morgen, die op hun school zo een volstrekt verknipte "red tape training" krijgen. 5 handtekeningen onder een uitrijkaart....pffff.

Telespam

Sinds enige jaren verloopt de avondmaaltijd zelden normaal. Zo tussen acht en negen gaat de telefoon. Of ik een momentje tijd heb voor een korte enquête of om geheel vrijblijvend het voorgekauwde lulverhaal van een telefonisch bijverdiener aan te horen.

Vroeger had ik dan nog wel eens een milde bui. "ja hoor, ik heb best wel even een momentje voor je vragenlijstje". Maar sinds een "momentje" in telemarketing termen voor een half uur blijkt te staan, ben ik daar mee gekapt. Zeker nu de colportagedruk zo ongeveer op hetzelfde irritatieniveau is aangeland als de stortvloed van TV commercials waar we ons ongevraagd doorheen moeten kauwen.

Ik word zo vaak gebeld dat ik inmiddels aan de kolereherrie op de achtergrond kan horen vanuit welk callcenter het telefoontje gepleegd wordt. Hier mijn Irri Top 3...

Kapitaalvernietiging

Er is dat beroemde verhaal van een groot reclamebureau dat werd benaderd door -ik meen- Martinair Partyservice. De medewerker die het telefoontje aannam, sloeg onmiddellijk groot "New business alarm": "We kunnen Martinair als klant krijgen!".

Het hele bureau in rep en roer: Brainstormsessies, positioneringsexercities, ontwerpen, kartonnen, niets was te veel om deze vis binnen te hengelen. Tienduizenden -toen nog- guldens werden besteed om het beste beentje voor te zetten en de presentatie aan deze prestigieuze prospect voor te bereiden.

In slagorde stonden ze met vers gekamde haren in het gelid, de hele bureaudirectie, op de ochtend van de presentatie. Hoewel ze het wel een beetje vreemd vonden dat er slechts één juffrouw door clientenzijde was afgevaardigd.

De vonken vlogen er af, van die presentatie. De juffrouw werd stiller en stiller. En toen men haar uiteindelijk met verwachtigsvolle ogen aankeek om te vernemen wat ze van de ideeën vond, schoof ze wat ongemakkelijk heen en weer op haar stoel. Uiteindelijk klonk het: "ehh....ik vind het prachtig dat u zo veel moeite heeft gedaan om zich in ons in te leven, maarehh.... ik was in de veronderstelling dat ik u heb benaderd om u als klant te krijgen".

Die andere anekdote blijft ook goud waard. Die pitch waarin een bureau -ik meen- Friki als klant kon krijgen. De trendy creatieven hadden weer alles uit de kast gehaald om de kippenkoningen uit Barneveld e.o., de maan en de sterren voor te schotelen en de presentatieafspraak was daar. Licht te laat voor de afspraak melde de naar Rosé ruikende art director zich na zijn lunch aan de receptie van het bureau. Iets te jolig informeerde hij bij de receptioniste of "die kippenneukers uit Barneveld" al waren geland. Wat de receptioniste wel kon zien, maar hij niet, was dat de keurige delegatie van het bedrijf zich al reeds in de kussens van de design bank achter hem hadden gevleid. Tot een presentatie is het niet meer gekomen...

All inclusive

Ik wist vooraf dat ik deze reis even terug moest om het leukste bouwbedrijf van Nederland door hun bedrijfsuitstap te helpen. Weken geleden had ik al besloten om voor dat op-en-neertje niet met mijn vrienden van Iberia te vliegen, maar een overstap te vermijden door met Martinair rechtstreeks naar Amsterdam te gaan. Weliswaar duurder dan de Spaanse lijnvluchten, maar aangekondigd te vliegen op plezierige tijden. Bovendien draag ik Marinair -lees: "Een verre vriend..."- al jaren een warm hart toe in vergelijking tot die andere veevervoerders die doen alsof ze Peter Stuyvesant zelve zijn. Alleen was het best alweer enige tijd geleden dat ik van de Schreudertjes een lift had gehad...

Jong geleerd, oud gedaan

Je hoort in nederland zo vaak dat we een landje zijn van piepers, zeurders en klagers. Vanmiddag op het strand van Benniras ontdekte ik waarom.

Tijdens de lunch leek het even of het circus in de stad was. Vooruit gerold door 3 kinderwagens op stoere luchtbanden en beladen met speeltjes, emmertjes, schepjes, potjes, flesjes, knuffels en luiers, meldden zich de pappa's en mamma's van Babette, Roos en Sanne.

Ik weet dat die roodaangelopen gillende k.tkotertjes zo heten, omdat de mantra's: "niet doen, Roos", "dat vindt pappa niet fijn, Sanne" en "daarvan wordt mamma een beetje verdrietig Babette", de rest van de overigens weer buitengewoon prettige maaltijd hebben verramsjt.

De Calvinistische Inquisitie

Ik moet even mijn gal spuwen. Als u dat niet handelen kunt, adviseer ik u hier te stoppen met lezen. Want ik moet het nu toch eens even kwijt. Ik wil het namelijk even met u hebben over die jongens en meisjes die wij nota bene zelf gekozen hebben om de boel hier namens ons te laten groeien en bloeien.

Nu zal ik niet alle verbijstering in één stukje persen, want daar is, op dat gebied, bij mij gewoon te veel van (en bovendien is het veel te lekker om je periodiek te beroepen op misschien nog wel het allerlaatste onaangetaste grondrecht: de vrijheid van een lekker potje Balkenbash).

Voer voor dromenuitleggers

Misschien weet u inmiddels dat ik het met de werkplaatsbalie van mijn Volvogarage niet meer zo zie zitten. Momenteel is mijn auto -op advies van mijn leasemaatschappij- voor de jaarlijkse APK en een beurtje bij de firma Duyndam. Van huis uit excellente schadeherstellers, maar eveneens uitbaters van een onderhoudswerkplaats met alle toeters en bellen.

Niet dat ik enige indicatie heb gekregen dat ik ook hier mijn vingers moet natellen, in tegendeel, maar vanacht werd ik echt badend in het zweet wakker...