Never a dull moment

V21

Een prettig gesprek met Willem de Ridder

November vorig jaar ging zo'n beetje het gehele "bewijs van mijn bestaan" in vlammen op door de brand bij Citybox in Amsterdam. Nog steeds is het onduidelijk wie daarvoor nu verantwoordelijk kan worden gesteld. Citybox en Brandweer concluderen zelf -hoe kan het anno 2010 ook anders- uit eigen onderzoek dat zij dat in ieder geval niet zijn.

Verzekeraar Delta Lloyd wijst de aanspraak op de inboedelverzekering eveneens af omdat er in mijn box geen inboedel zou zijn opgeslagen, doch "inventaris"... hûhh? En expertisebureau Kranz & Polak, die zich indertijd opwierp om de belangen van de ruim 900 boxhuurders te behartigen, houdt zich ook al geruime tijd muisstil.

Onderwijl probeer ik waar mogelijk om "inventaris" van enige emotionele importantie te vervangen. Klanten zijn bijvoorbeeld zo aardig om me hun video's en foto's van roemruchte projecten te laten dupliceren. En soms heeft iemand nog een betekenisvolle foto.

Zo kreeg ik gisteren een kopie van het TV gesprek dat ik 2 jaar geleden met Willem de Ridder had voor de Amsterdamse stadzender Salto1. Hij praat daar wekelijks een uur met mensen over hun leven, drijfveren en passies. Het werd een prettig en openhartig gesprek...

Discussieer mee: Het ambacht moet terug!

 
Het onderwerp kwam organisch bovendrijven tijdens ons beroemde periodieke  "blogballetje" in het Kalfje. Vanwege de vakantie had die overigens meer weg van een bijbal, met slechts HenkJan Winkeldermaat (Punkmedia), Erik Kuperus (MIER) en ondertekende.

Erik vertelde de ene na de andere annecdote over de doldwaze avonturen die hij vanwege zijn improv optredens met organisatiebureaus en corporate opdrachtgevers "in het land" beleeft. De rode draad door zijn met ijskoude pilsners en gloeiende ballen weggespoelde verhalen: het hyperende leger "organisatoren, marketing- medewerkers en PR functionarissen", niet zelden met de air van een DGA, zonder enige bespeurbare inhoudelijke skills of visie.

Dat leidde tot de mijmering, waar in de maatschappij van vandaag de "ambachtslieden" gebleven zijn. Mensen die niet louter denken in Excelbegrippen als "kostenreductie" en "winstoptimalisatie", maar die vooreerst alle ambachtelijke facetten van hun vak in hun vingers hebben en de waarde daarvan (h)erkennen. Zoals de meesters van vroeger, die hun gezellen net zolang door de smederij sloegen tot die boven henzelf uitgestegen waren.

 
Hoe is het met de meesters anno 2010? En wat leren de gezellen? Ik bedoel: als je gedurende je egomaniacaal geadverteerde opleiding al "Young Professional" heet, maar los van een plank boeken, wat sommetjes en een snuffelstage niets meekrijgt van het feitelijke ambacht van je vak (misschien heb je je InHolland diploma zelfs wel met ruimhartige studiepuntenkorting gehad) en je in je werk eigenlijk vind dat je het gruwelijk goed gedaan hebt als je zonder verwijtbare kleerscheuren, binnen budget en met maximale winst de eindstreep hebt bereikt, dan is de angst voor het hellende vlak reeël.

Dat begon bijvoorbeeld in evenementenland halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw, toen slimmerikken bedachten dat het wel lucratief was om als cateraar, elders scherp ingekocht voer voor "maal twee plus een beetje" door te verkopen aan klanten. Ik heb daar voor FZ nog eens de beruchte column "koken zonder pannen" over geschreven. Die "uitzondering" lijkt zo langzamerhand norm te worden.

Want waarom zou je een adembenemende fotograaf inhuren, als je tante uit Marokko ook een camera heeft. Of een begenadigd grafisch ontwerper, als je op sites als Brandsupply een "competitie" kunt uitschrijven waarin 775 "ontwerpers" worden "uitgedaagd" om een logo bij elkaar krabbelen dat uiteindelijk voor tweehonderd piek kan worden ingekocht? Mooi toch? Waarom zou je meer betalen? Pik in 't is winter!

In de maatschappij van vandaag wordt er zo steeds minder kwaliteit geleverd, want van pinda's raken uiteindelijk alleen aapjes voldaan. En omdat een zes min inmiddels de nieuwe achteneenhalf is, vinden we het allemaal wel prima. Maar als we die normdevaluatie niet stoppen, dan is het wachten op het moment dat meesters en gezellen -zowel bij opdrachtgevers als leveranciers- het collectieve geheugen verliezen hoe er ook al weer echte achtens en negens te halen waren. Misschien tegen iets hogere kosten, maar in ieder geval ook met veel meer merkwaarde, impact én rendement.

De lans die ik wil breken is, dat we zonder gepassioneerde koks die iedere dag willen excelleren, we niet beter zouden (w)eten dan fastfood. En als de regenten in de Gouden Eeuw Exceldenkers 2010 waren geweest, Rembrandt naar alle waarschijnlijkheid kozijnen van eenheidswoninkjes zou hebben gewit. En van den Ende nooit verder zou zijn gekomen dan uitbater ener feestartikelenwinkel. Mijn punt is: Ambachtelijke visionairs hebben onze planeet groots en meeslepende dingen nagelaten, opportunistische marktwerkingsfetisjisten niets.

Brandsupply meldt trots, dat aan de in totaal 55 "competities" via hun site, 2.734 "inzenders", hun inspiratie en transpiratie hebben verspild. Da's bijna 50 per klussie van gemiddeld pak 'm beet 250 euro voor de "winnaar" en niets voor de 49 "verliezers". Ik hoor de "marktwerkers" onder u al denken: "Maar daar doen ze toch uit vrije wil aan mee?"...

Ik hoef het antwoord toch hopelijk niet uit te leggen hè? Zoals Lucebert al schreef: "alles van waarde is weerloos". Niet in de laatste plaats tegen uw tante uit Marokko, die in haar hart ook liever hemelbestormende platen had willen schieten, maar slechts met haar wegwerpcamera mag uitrukken omdat steeds minder opdrachtgevers de toegevoegde waarde van een Canon EOS 5D II (h)erkennen.

Wat zijn uw ervaringen? Tips? Suggesties? Heldenverhalen? Het blogballetje nodigt u uit om mee te discussieren....

I Legend

Vorige week donderdag begon het te rommelen, tenminste als je de twee jaar min 1 uur daarvoor niet meetelt. De Blackberry Storm die ik toen aanschafte, bleek direct nadat hij wakker was, niet te kunnen wat de folder beloofde. En dan voelt een veroordeling tot een abonnementje van 2 jaar meteen al claustrofobisch. Tot vorige week dus, toen een retentiemailtje van de vrienden van Vodafone duidelijk maakte dat ik weer welkom was in de winkel.

En dat kwam méér dan goed uit, want inmiddels had ik met mijn fijne motoriek al op 5 plaatsen dwars door het venstertje heen geduwd, moest ik inmiddels steevast een halfuurtje met het USB snoertje wriemelen voordat het ding zich liet opladen én (en da´s pas echt Gods way of telling) produceerde de bes from hell sinds die ochtend weinig meer dan een wat laffe fatal system error 528 op een egaal matwitte achtergrond.

Nu had ik globaal de keuze uit twee. Of ik scoorde als ik binnenkort toch weer in New York was, voor weinig de iPhone 4 (265 dollar en dan even naar de dokter om AT&T te laten verwijderen) of ik liet me hier en nu een andere smartphone om mijn nek hangen.

Omdat het één uiteindelijk het ander niet uitsluit en de beschikking over een mobiel toch tamelijk urgent was, meldde ik me na lezing van een stapel reviews bij mijn vaste en altijd zo vriendelijke Vodafone winkeltje op het Buikslotermeerplein in Amsterdam voor een HTC Desire. Dat leek me wel wat. Prachtig scherm, geinige functies en knoppen die mijn vingers kunnen weerstaan.

Mijn Vodafonewinkeltje bleek nogal veranderd. De wat sjacherijnige medelander van dienst, hielp me onmiddellijk uit de droom. HTC sijn kuttoestellen man. Je moet een Blackberry. Echt waar man. Na een keer of wat met man te zijn aangesproken, informeerde ik beleefd of we soms bij elkaar op school hadden gezeten. Hij miste de pointe van mijn vraag en ik wist het antwoord eigenlijk al, want het ROC prijkt niet op mijn educatieve palmares.

Toen ik na een discussie van enige minuten aandrong om mij gewoon het toestel van mijn keuze te leveren, ging hij verongelijkt overstag. Tot hij zichtbaar triomfantelijk kon melden dat de Desire niet leverbaar was. Pas volgende week weer.

Ik vertrok naar de Vodafonewinkel op de Wibautstraat. De verademend vriendelijke employee vertelde de werkelijke reden van het manco. De prachtige schermpjes van de Desire worden door Samsung geproduceerd en daar hadden ze besloten om de concurrentie eens een potje te dissen door ze voorlopig maar niet aan derden te leveren. En dat kon nog wel even duren en zeker langer dan een paar dagen. Of ik misschien geìnteresseerd was in de HTC Legend. Iets kleiner, absoluut steviger want uit één bonk aluminium gegutst, fractioneel trager, maar verder weinig mis mee. Een toestel naar mijn hand.

Nu weet ik sinds mijn eerste mobiel, de Carvox 2453, de eerste autotelefoon die ook buiten het voertuig te gebruiken was, dat de echte proof of the pudding uiteindelijk bij de installatie wordt geleverd. Ik heb nog niet één exemplaar in een bonte stoet van mobieltjes gehad, die zich vlekkeloos liet wakkermaken, met de Blackberry Storm als adembenemend dieptepunt.

Wat een verademing bleek deze HTC. Het hele installatieproces ging snel en intuïtief als een warm mes door de boter. Hup aan het web en de WIFI, moeiteloos synchroniseren, de hele sociale tralala, google readertjè...binnen een half uur was de Legend tot de tanden toe gewapend.

En toen ging de hele Android market voor me open. Ik had vooral mijn zinnen gezet op Layar, maar scrollend langs de virtuele schappen, kwam ik een vracht aan apps tegen, varierend van ronduit handig tot geinig voor de heb.

Nu moet u weten dat ik niet zo van het nieuwsgierige Google ben. Maar ja....het besturingsysteem Android is nu eenmaal een soort van hun kindje. Dus toen ik de apps van mijn keuze wilde downloaden en installeren werd ik meteen van alle kanten genomen. Het pimpen van het toestel wilde daardoor niet vlotten. De apps lieten zich niet installeren en ik heb uren als een aap naar een horloge zitten staren hoe ik van de waarschuwing af kon komen dat de verificatie van Google Talk was mislukt. En dat terwijl ik niet van het gechat ben en zeker niet via Google.

UIteindelijk bleek de oplossing simpel en dat is mijn tip aan mensen die zich aan een Android smartphone wagen. Door onder "accounts en synchronisatie" een Gmail account aan te maken, bleek er plots voldoende verificatiepower te ontstaan om alle apps te installeren.

En nu loop ik al ruim 24 uur als een aap met een gouden geslachtsorgaan in een gadget high. Ik "verlies" mijn telefoon om 'm vervolgens via sms te laten vertellen waar die is. Ik schut mijn toestel als een dobbelbeker en zie dan 2 digitale dobbelsteentjes rollen. Ik bekijk om de haverklap mijn `friends stream`of er nog iemand een tweet gelaten heeft en lees mijn hele accu leeg aan de 15.000 recepten op Epicurius.

En ik layer mijn meisie tot een meewarige staat van "komt wel goed schatje". Kijk schat er zit hier op 32 meter afstand een slager! Ja liefste....daar komen we al 15 jaar.

God, wat ben ik state of the art bezig!

Rob's New York Tips

Het is tamelijk hectisch de laatste maanden, sinds ik mijn New Yorkse avontuur begonnen ben. The Brand Entertainment Group, kortweg: BENG!, begint sedert de soft launch lekker te draaien. En omdat ik voornamelijk nog vanuit Nederland opereer zijn het lange dagen, waarin ik eerst "Nederland" doe en vanaf een uur of 2 's middags via webcam en centrale servers, virtueel aanschuif in ons kantoor op 220 West End Avenue. Voor dingen die echt belangrijk zijn, hop ik -as en weder dienende- heen en weer.

Deze nieuwe uitdaging doet me goed. Het is met al het conceptuele geduw en getrek in Nederland werkelijk een verademing als je weer eens "ouderwetse" reacties zoals deze op je voorstellen krijgt:

"Rob,
I must say you have really impressed me with your presentation. You are a quick study and can't imagine what is possible once you are "officially" part of shaping our Revolution. A crucial next step is to have BENG present to me and to Stephen Selgiman, our CEO in San Francisco. Will have lunch at the White House wed to discuss this. Perhaps we have a call thur or fri and see what the next step could look like.

With appreciation and admiration,

David H. Levy, Chairman"

Sinds het nieuws van mijn avontuur een beetje aan het druppelen is (na de zomer is de officiële launch) krijg ik bijna dagelijks vragen van mensen die voor het eerst naar New York gaan. Waar moet ik heen? Waar is het leuk? En zij de me goed kennen: waar moet ik eten?

Ik heb daarom de "usual suspects" én mijn persoonlijke -en derhalve volstrekt subjectieve en onvolledige- favorieten eens op een rijtje gezet (zie NY volgens Rob). Interactief, met een pak aan links naar handige resources en video's. Daarmee ben je minimaal een week picobello onder de pannen in The Big Apple. Veel plezier!

 

Uw man in San Francisco II

Zo, alle zakelijke dingen zijn hier afgerond, nu nog even uitdobberen tot we begin volgende week weer naar Nederland vliegen. Wat zijn die Amerikanen bij vlagen toch verbazingwekkend. Bij vergaderingen nog niet een glaasje water, laat staan een bakkie. En als ze een lunchmeeting plannen, gaat iedereen uiteindelijk naar jou zitten staren om het bonnetje op te pakken omdat zij niet kunnen declareren. Verbijsterend.

San Francisco bevalt prima, hoewel er op het weer geen peil te trekken valt. Dagelijks worden ons mist, heavy rain and T-storms voorspeld, maar afgezien van een niet noemenswaardig buitje is het hier gewoon permanent zonnig lenteweer.

San Francisco is een stad waar ik zou kunnen leven. Groen, relatief compact, buitengewoon relaxed en fascinerend qua lay-out. Met die mix van Victoriaanse huizen, parken, water en fraaie architectuur lijkt het wel of Disney hiervoor als planoloog is aangesteld. Alleen de "vanaf hier nog 25 minuten" bordjes ontbreken. 

Bruggen spelen een belangrijke rol in onze reisbeleving. Vooraf zijn ze een belangrijke peiler onder de voorpret. Dat je op je koude Hollandse bank, in de leader van Law & Order de Brooklyn Bridge ziet en tegen elkaar zegt: "daar rijden we binnenkort". Ter plaatse zijn die bruggen vervolgens plekken om met een kinderlijk soort excitement te realiseren waar we zijn. Sjeses, rijden we toch ineens zomaar maar weer over the Golden Gate"... Bridge moments zijn happy moments en symboliseren voor ons een soort van ultieme vrijheid.

Die voel je ook als je de "1" afzakt richting Los Angeles. Wil je 'm helemaal doen, dan moet je wel een pakje brood meenemen (want met enig doorrijden pak 'm beet 11 uur sturen), maar als je mikt op -laten we zeggen- een mijl of 25 onder Carmel (waar Clint Eastwood ooit burgemeester was), deelt deze adembenemende kustweg ver- en diepgezichten die uniek in de wereld zijn. Dit tripje joeg mijn fotocollectie over de 100 gieg, een nieuw record.

Speaking of which: Ik heb ook voor het eerst in mijn leven het genoegen mogen smaken om geweigerd te worden in een restaurant vanwege "under dressed". En dan niet in een of ander chique dingetje maar in het op z'n best middelmatige knaaghuis in ons hotel. We zijn er inmiddels achter dat The Huntington welliswaar perfect gelegen is, maar vooral voldoet als je in de eerste helft van de vorige eeuw geboren bent. In de kraaklift hangt een herdenkingsplaquette ter ere van de mevrouw die het ding bediende van 1935 tot 1975...

Na van top tot teen de maat genomen te zijn en de ogen van de pederast aan de poort in afgrijzen te hebben rollen, mochten we uit hun culinaire intersanctum (donker, veel hout en opgezette hertenkoppen) opzouten. De maagdelijk witte hertenlederen Zegna instappertjes of Armani spijkerbroek bleken niet van invloed op 's mans inschattingsfoutje. Daarop een fijn gesprekje met de hoteldirectie gehad, met als conclusie dat we los van het slaaparrangement geen cent extra besteden op Nob Hill (in onze vocabulaire inmiddels vooraf gegaan door een S).

Dat had als voordeel dat we aan de hand van onze trouwe reisgezel 10best.com, inmiddels de allerleukste ontbijtadressen van de stad hebben ontdekt, voor ongeveer de helft van het hotelbonnetje bovendien. Onze favoriet: Rose's cafe. Eigenlijk een bakkerij waar ze in tegenstelling tot de rest van de Verenigde Staten wel een stevige korst op hun brood kunnen bakken. Licht getoast in een houtoven, een huisgemaakt superjammetje erbij, een kloeke short Americano (een dubbele espresso met wat extra water) en een half litertje grapefruitsap en pappa kan er weer vol tegenaan.

Dat van die eieren, spek en gebakken piepers is voor twee dagen leuk, maar als je die 3 weken lang naar binnen schuift ben je dood. In een lokale supermarkt vond ik een stukje oude Beemster en pindakaas. Er is geen groter genot dan de dag te starten op een getoast bageltje met pindakaas of een van Rose's sneetjes met een een stukkie Holland's topgerijpt welvaren.

Over kaas gesproken: als je hier door een willekeurige supermarkt graast, kom je hele secties "Hollandse kaas" tegen. Het is werkelijk een schande wat voor smakeloos gestold vet hier aldus geafficieerd in de schappen ligt. Het productschap boter, kaas en eieren zou onmiddelijk een campagne moeten starten om hier echte Hollandse kaas te promoten.

Zo wordt ook voorkomen dat je in een sterrenrestaurant door de chauffeur van de kaaswagen een "mimolette from Holland" krijgt voorgeschoteld. Een oogverblindend oranje ding dat vooral in de buurt van Lille in Noord Frankrijk en her en der in Belgie wordt geproduceerd. Ik ben alvast een mini campagne gestart om dat soort foodprofessionals oranje kaas in zijn algemeen en die uit Holland in het bijzonder te laten wantrouwen.

Ons laatste (geplande) avontuur speelt zich vanavond ongeveer 80 Km boven San Francisco af. Daar brengen we een bezoekje aan chef Tomas Keller van The French Laundry, volgens kenners het beste restaurant ter wereld (zeker nu senor Faria zijn Bulli op slot heeft gedraaid wegens een burn out, zoals diverse nieuwsbronnen beweren).

In Nederland wacht alweer een flinke puist werk, te beginnen met de uitreiking van de Gouden Giraffen, aanstaande woensdag in de RAI. Als ik de draaiboeken juist interpreteer, heeft Ad de Haan en zijn team er weer een bijzonder feestje van gemaakt. Maar even een Haagse Harry mee in het vliegtuig om mijn nederlands alvast weer een beetje te oefenen....

 

Uw man in San Francisco I

Gisteren uit Vegas vertrokken. Om met Gordon te spreken: "gillend naar huis". En huis is sindsdien Het Huntington hotel op Nob Hill, San Francisco. Nob Hill is ongeveer het topje van de Hills of San Francisco, waar elke paar minuten oude trammetjes tegen de helling ophijgen en waar Steve Mc Queen ooit vonkend naar beneden knalde in misschien wel de beroemdste achtervolgingsscene allertijden in de film Bullit.

Vanmorgen gedaan wat we altijd doen als we voor het eerst in een stad van enige importantie zijn: ons eerst maar eens een uur of wat door de stad laten rijden. Dat geeft een gevoel van dimensie, brengt je via insider tips op plaatsen die je later " indepth" kunt bezoeken en helpt de fotocollectie (inmiddels 70 gieg) alvast een stukje op weg.

Zo zagen we de zeeleeuwen op pier 39, de Bay Bridge en Golden Gate bridge uit maar liefst 5 verschillende perspectieven, de Pacific Ocean, het huis van Robin Williams, Sausolito, het Hippy District (al net zo'n geriatrische mythe als de hippies op Ibiza) Union Square en de musea in Golden Gate Park, waar de mummie van Toetanchamon een maandje logeert. Als die geweten zou hebben dat zijn lijk een paar duizend jaar na zijn dood nog steeds van hot naar haar gesleept zou worden, had ie waarschijnlijk niet zo uitgepakt met zijn piramide.

We hebben ons laten afzetten op Union Square vanwege een SMS van Frank die voor Monique de verkeerde maat schoenen bij de firma Guess had meegenomen. Of we de goede maat wilden scoren. Fotootje bleek bijgesloten. Helaas pindakaas. Inmiddels is heel San Francisco in rep en roer en duiken in alle Guess vestigingen medewerkers hun respectievelijke magazijnen in om daaruit nog een setje op te duikelen.

Vanmiddag voor de 5e keer nieuwjaar gevierd. Terwijl ik dit tik zwalken de Chinezen nog steeds rotjes knallend door de straten. Vandaag was de grote parade. De grootste buiten Azie. Boven ons hoofd lijkt het Vietnam wel. Choppers van de SFPD en twee handen vol TV stations hangen hier al uren stationair stof te wisselen.

Over TV stations gesproken: ze waren ook in ruime mate aanwezig aan het strand vanwege een merkwaardige hoge waterstand. De reporters speculeerden dat het een lieve lust was over een mogelijke Tsunami die de stad bedreigt na de aardbevingen in Chili. Da's spannender dan te moeten berichten dat de golf in feite richting Azie rolt. Ze blijven toch bij vlagen stapelgek die Yanken.

Als dit berichtje zo is gepost is het in de kleren en off to Fleur de Lys. Een van San Francisco's finest op knaaggebied. En dan morgen ff niks. Ook fijn.

xin nian kuai le

Uw man in Las Vegas

The City of Sin is behoorlijk veranderd sinds ik er een jaar of 15 geleden was. Niet alleen door de adembenemende investeringen in nieuwe hotels en casino's, shows en restaurants, maar vooral door het sfeertje dat we er aantroffen. Kort en goed: Vegas is -los van het feit dat we sowieso geen gokkers zijn- not our kind of town.

Voor de gemiddelde employee hier, bestaat de niet aflatende stroom van bezoekers louter uit wandelende geldautomaten. Men lijkt slechts op te leven at tipping time. Elders in de wereld een teken van waardering voor bovengemiddelde service, hier worden volstrekt overbodige taken gecreërd om de hand op te kunnen houden. En nog tamelijk aggressief ook. Alsof de gast verantwoordelijk is voor de bedenkelijke arbeidsbeloning die hier regeert, in plaats van hun respectievelijke  werkgevers.

Wat voorts opvalt is dat de Vegas Marketeers definitief in paniek zijn. Even is geprobeerd om de stad als perfecte familie vakantie te adverteren, wat het simpelweg niet is en nooit zal worden, en nu gaat het op de eindeloze stroom zelfbevlekkende infomercial kanalen om "rubbing elbows with the stars". Overal lijkt het een zekerheidje om tegen mevrouw Hilton of meneer Depp aan te lopen, maar in de realiteit zijn die die avond nèt niet in town.

Vegas belooft de sterren maar levert stront. De "zing" van luxery & exitement ligt lichtjaren van de realiteit en is aan de gemiddelde Vegas bezoeker simpelweg niet besteed. Ik bedoel dan die zwaarlijvige, luidruchtige, liters bier over straat sjouwende retards die vooral afkomen op de eindeloze stroom free offers.

Inmiddels hebben we de strip van links naar rechts afgevinkt en de conclusie is dat als u hier echt moet zijn, The Wynn wellicht nog de beste optie is. Wij kozen voor de Bellagio. Fout. Het moment dat we er binnenstapten voelde het alsof je voor de verkeerde cruise gekozen had. Het is een mooi schip, maar het idee om voor het (gelukkig korte) verblijf veroordeeld te zijn tot deze medepassagiers bleek vanaf het eerste moment geen prettige vooruitblik.

Wij zijn de oases gaan zoeken. In en buiten de stad. In de stad blijft dat lastig. We schoven aan tafel bij Joël Robuchon, een gelouterde Franse Hall of Famer. Dat ging meer dan uitstekend, tot er een gezelschap van 25 russen binnenkwam met de GSM's op de luidruchtigste handsfree stand. Smakeloos en respectloos. Of bij de locale vestiging van onze favoriete NY chef Daniel Boulud. Daar troffen we een soort van Petalo die onderuit gezakt op een bank, met één hand wat verveeld in z'n bord zat te prikken en met zijn andere continue in zijn oor, neus en tussen de resten van zijn ranzige tanden zat te poeren.

Naast ons zat een menopauzerige TV producer aan één stuk door te Gillesdelatouretten tegen haar tafelgenoot. Geen enkele aandacht voor het topvoer, of respect voor de excellente prestatie die er werd geleverd. Maar ja, dat ligt ook eigenlijk voor de hand als je in zo'n restaurant buiten de duizelingwekkende kaart een groene salade zonder dressing bestelt en een kaal stukje gepocheerde witvis.

Wat ook keer op keer opvalt is dat Amerikanen niet met mes en vork kunnen eten. Tot in de meest upscsale tent zit men onhandig te stoethaspelen met het eetgerei. Men eet meestentijds met één hand: de vork op rechts. Dat levert een probleem met snijden. Dus verplaatst men de vork naar links. In de volle vuist wel te verstaan, zoals in de beroemde Hitchcock douche scene. Dan wordt er met rechts wat rondgehakt, zoals ook in de beroemde Hitchcock douche scene. Dan wordt het mes weer weggelegd, de vork naar de volle vuist op rechts verplaatst en het voer in het ruim geschoven.

De twee highlites van deze trip bleken een bezoekje aan Cirque du Soleil's "Love", een werkelijk sensationele show rond the life and works van de Beatles. Overigens is Cirque hier meer dan goed vertegenwoordigd. In 5 hotels staan even zovele producties die nergens anders te zien zijn, schouder aan schouder.

Maar de absolute topper was de helicoptervlucht naar de bodem van de Grand Canyon. Omhoog te kijken vanaf de vloer van de in miljoenen jaren milimeter voor milimeter uitgesleten rivierbedding van de Colorado river is een haast spirituele ervaring. In het meer dat heel Las Vegas van water voorziet, zit nog ongeveer voor 15 jaar. En dat is de enige waterbron voor de stad midden in de woestijn. Dus als u onverhoopt nog die kant op wilt, wacht niet te lang.

Morgen gaan we opgelucht naar de laatste locatie: San Francisco. Daar wachten besprekingen en tussen de bedrijven door wat lichte verpozing.

Tot daar.

Uw man in Los Angeles III

 
Terwijl u tussen de zure lappen verkeert, maken wij ons hier op voor onze laatste avond in LA. Morgen -straks voor u- is het off to Las Vegas voor het laatste op showgebied.

Indrukwekkend was onze rondleiding door de studio lot van Universal. Nu heb ik best wat studio's van binnen gezien in mijn leven, maar dit is toch net even een andere ballgame. Als je in de hangar staat waar Pirates of the Caribean is opgenomen of in de geluidstudio waar Shrek is ingesproken achter de tafel zit, dan zijn Aalsmeer of Wisseloord toch opeens studio lampenkap uit de polder. Hier Anita in de stoel waarvan de "kraak" elke keer te horen is als er iemand in Law & Order gaat zitten.

 
Zij ging helemaal los op de set van Ghost Whisperer en in de tuinen van de Desperate Housewives. Verder is aardig om te melden dat de hitmusical Wicked momenteel wordt verfilmd. Het verhaal rond het verhaal van The Wiz is een van de musicals die u, zodra die in Nederland landt -of u op Westend of Broadway bent- absoluut moet gaan zien. En anders dus over enige tijd in de vaderlandse bioskopen.

De film die daaruit geboycot lijkt te gaan worden is Alice in Wonderland. Een adembenemend 3D spektakel, dat hier op 8 maart in premiere gaat, maar door Europa wordt geboycot omdat de DVD al een maand later in de winkels ligt.

We zijn ook nog even "downtown"  LA ingeweest. In de wijk die wordt geadverteerd als "historic center"  troffen we louter louche goud en zilver winkeltjes en meer bendeleden en verwarde geesten dan in Sing Sing en het gemiddelde psychiatrische hospitaal tesamen. Dus rap terug naar de hills of Beverly en het dakterras van ons hotel, dat een indrukwekkende kruidentuin herbergt. En het kokkie hier heeft geen idee wat er allemaal recht onder zijn neus groeit en bloeit. Hûh? Herbs? Here??

Van het culinaire front valt verder nog te melden dat u de firma Mori Sushi en Melisse, met een gerust hart in uw kleine zwarte boekje mag bijschrijven. De eerste een klein TL verlicht ambachtshuis van de familie Mori, met de lekkerste sushi ter wereld en de tweede een 2 sterren Michelin gelegenheid dat doorgaat voor LA's (feitelijk Santa Monica) beste knaaghuis. Van buiten geef je ze geen kwartje, maar eenmaal binnen is het genieten van orgastische magnitude.

Off to Vegas dus. Daar wacht ons ondermeer Cirque du Soleils "Love", het Beatles spektakel in de Mirage, waar ik een jaar of 15 geleden één van de laatste shows zag van het illustere duitse goochelduo Siegfried und Roy. De één al zichtbaar zuchtend onder de gevreesde ziekte en de ander zo strak door de plasto bij elkaar getrokken dat er zelfs geen konijntje meer in zijn mouw paste. Toen de witte tijger een paar maanden later de keuze had welke van de twee hij zou opeten, moet hij gedacht hebben "liever een ongeneeselijke auto-imuunziekte dan siliconen in mijn voer".

Wir sprechen uns wieder...

Uw man in Los Angeles II

" You guys from Germany?"  Ik moest de blik even naar het zuiden bijstellen om het kleine aziaatje te ontdekken die bij de stem hoorde. "No from Holland". " Ahhh... Goes Hiddung" klonk het met een brede grijns. Een jaar of wat geleden had het vermoedelijk Gohan Croeif geklonken. Maar Guus heeft de Heer uit de Meer inmiddels aan het internationale firmament verdrongen.

De verkoper van het winkeltje in Venice Beach, waar we wat lokale trofeeën aan onze T-shirt collectie toevoegden wist van geen ophouden. Als Koreaan had hij in 2002 voor de TV zitten huilen en kon niet begrijpen dat Hidding zijn vaderland de rug had toegekeerd.

Na een blik op mijn trouwe reisgezel weather underground dot com, hadden we vandaag besloten om vol van het laatste dagje echt zomerweer te profiteren, voordat ons vanavond weer een zware wedstrijd wacht in één van LA's top restaurants: Patina, in de architectonisch onovertroffen Disney Concert Hall in downtown LA.

Sinds we elkaar de laatste keer spraken, hebben we flink de tourist uitgehangen. Zo hebben we uitgebreid  het Kodak Theatre bezichtigd waar over 2 weken weer de Oscars worden uitgereikt (gepresenteerd door Steve Martin en Alec Baldwin, dan weet u dat ook alvast), de walk of fame en het Chinese theatre. We hebben de straten van Beverly Hills en winkels van Rodeo Drive afgestruind en hebben het overleefd. 

En we zijn naar the Hollywood sign gereden die verdwenen bleek. LA voelt zich als een man die uit zijn narcose bijkomt en te horen krijgt dat men zijn geslacht heeft geamputeerd. "Save the peak" prijkt er nu op de plek die al door miljoenen mensen uit de hele wereld is gefotografeerd. Niet door ons dus grumbelgrumbel.

Over fotografie gesproken: er staat al weer 40 gieg aan puike RAW plaatjes op mijn schijfje. En dan zijn we pas een dag of 5 onderweg...

En dan meldde zich ook nog de launching customer van BENG!, mijn  nieuwe bureau in New York. Voor de Tourist Board of Singapore gaan we een adembenemende promotie doen op Times Square en Grand Central Station. Meteen maar op heilige grond. Dat zal ze leren! En dan zijn we officieel nog niet eens open.

Omdat klanten ook hier haast hebben, is de prille crew van BENG! hard aan het werk gegaan om in drie dagen een ronkend plan te produceren. En dan valt meteen alweer zo'n enorm verschil met Nederland op. Waar daar 32 bureaus in de pitch gaan voor een bij voorbaat kansloos klusje, bel je hier met een leverancier van promotiedames die je meteen onderbreekt met: "sorry, we have a $ 20.000 order minimum". Fascinerend.

De komende dagen wordt het half werken, half avonturieren. In het bijzonder kijk ik uit naar vrijdag, als we een persoonlijke VIP tour door Universal krijgen. Een behind the scenes die ons ondermeer achter de schermen van de Tonight Show brengt en in de digitale audio nabewerkingsstudios. En natuurlijk langs alle rijen, via de achteringang in alle rides van het park.

Wordt vervolgd...