Never a dull moment

Rob's New York Tips

Het is tamelijk hectisch de laatste maanden, sinds ik mijn New Yorkse avontuur begonnen ben. The Brand Entertainment Group, kortweg: BENG!, begint sedert de soft launch lekker te draaien. En omdat ik voornamelijk nog vanuit Nederland opereer zijn het lange dagen, waarin ik eerst "Nederland" doe en vanaf een uur of 2 's middags via webcam en centrale servers, virtueel aanschuif in ons kantoor op 220 West End Avenue. Voor dingen die echt belangrijk zijn, hop ik -as en weder dienende- heen en weer.

Deze nieuwe uitdaging doet me goed. Het is met al het conceptuele geduw en getrek in Nederland werkelijk een verademing als je weer eens "ouderwetse" reacties zoals deze op je voorstellen krijgt:

"Rob,
I must say you have really impressed me with your presentation. You are a quick study and can't imagine what is possible once you are "officially" part of shaping our Revolution. A crucial next step is to have BENG present to me and to Stephen Selgiman, our CEO in San Francisco. Will have lunch at the White House wed to discuss this. Perhaps we have a call thur or fri and see what the next step could look like.

With appreciation and admiration,

David H. Levy, Chairman"

Sinds het nieuws van mijn avontuur een beetje aan het druppelen is (na de zomer is de officiële launch) krijg ik bijna dagelijks vragen van mensen die voor het eerst naar New York gaan. Waar moet ik heen? Waar is het leuk? En zij de me goed kennen: waar moet ik eten?

Ik heb daarom de "usual suspects" én mijn persoonlijke -en derhalve volstrekt subjectieve en onvolledige- favorieten eens op een rijtje gezet (zie NY volgens Rob). Interactief, met een pak aan links naar handige resources en video's. Daarmee ben je minimaal een week picobello onder de pannen in The Big Apple. Veel plezier!

 

Open brief aan Transavia.com

 

Als tamelijk geroutineerd reiziger (frequent flyer bij 4 maatschappijen wereldwijd en daarnaast jaarlijks toch al snel een keer of 6 te gast in één van uw vliegtuigen) kan ik een boek schrijven over de vele, vaak volstrekt onlogische- en door maatschappijmedewerkers adembenemend individueel geïnterpreteerde “regels”. 

Een nieuw hoogtepunt werd bereikt op uw vlucht HV 5424 vanuit Pisa op 12 mei jl: “corpulente passagiers worden niet toegestaan in exit seats”. “Want –zo luidde het argument- we moeten de nooduitgang binnen 90 seconden open hebben”. In dezelfde categorie als: “van de ARBO mag uw koffer niet meer dan 20 kilo wegen, maar als u bijbetaalt zien we een hernia in de kelder graag door de vingers”.

Vanuit mijn positie op 13F zag ik hoe 2 stewardessen het dusdanig  aan de stok kregen met “corpulento’s” zowel ter linker- als rechterzijde van het gangpad van rij 12, dat de gezagvoerder er met  een “officiële waarschuwing” aan te pas moest komen.

Omdat ik zelf, als niet één van de allerkleinsten, ook wel enige extra beenruimte kan gebruiken, vroeg ik één van de stewardessen of mijn vrouw en ik de vrijgekomen plaatsen mochten innemen. Na van top tot teen de maat genomen te zijn, werd ook ik te “corpulent” bevonden voor de 90 seconden regel.

Hoewel ik als gecertificeerd rescue diver,  een overwing deur in ongeveer 6 seconden uit de romp duw, werd de voorkeur gegeven aan een alles behalve corpulent geriatrisch echtpaar waarop ik in noodgevallen zeker mijn geld niet in zou zetten. Het enige dat de stewardess kon betogen was dat “het nu eenmaal regel was en dat het haar niet aan te rekenen was, dat haar collega’s op andere vluchten die regel niet handhaafden”.

Sinds de gebroeders Wright hun eerste hupsje maakten zijn exit seats bijna het spreekwoordelijke biotoop geworden van mensen met een maatje meer. Zowel om het middel als qua onderstel. De door u gehanteerde definitie van corpulentie is volstrekt onduidelijk. En terwijl je zou verwachten dat een dergelijke draconische regel aan de incheckbalie zou worden gehandhaafd om gedonder aan boord te voorkomen, wijzen de grondstewardessen/ afhandelaars van uw en andere maatschappijen de bewuste stoelen nog steeds zondermeer aan reizigers van formaat toe (of krijgen we binnenkort naast de meetmogelijkheid voor handbagage ook een 3D corpulentiemeter met rode zwaailichten en een sirene aan de incheckbalie?).

Het waarschuwende nooduitgang pop-upje dat het stoelreserveringssysteem op uw site sinds kort toont is bij een ontbrekende corpulentiedefinitie eveneens voor persoonlijke interpretatie bevattelijk. Als de regel inderdaad bedoeld is voor snelle evacuatie, is het voorts onbegrijpelijk waarom deze ook geldt voor de door u met extra beenruimte aangemerkte rij 1, waar zich geen evacuatie exit bevindt (en waar de dikkerdjes van 12D op voornoemde vlucht door uw bemanning nota bene naartoe werden verplaatst).

Uw stewardessen zijn daarnaast niet gekwalificeerd –en blijkens het voorbeeld ook niet in staat- om het onderscheid te maken tussen veiligheidbedreigende dikkertjes en de fitte passagier van formaat. Dat u zelf ook beperkingen stelt aan het beoordelingsvermogen van uw cabinepersoneel blijkt wel uit het feit dat ze alleen de dood van een passagier mogen vaststellen als het hoofd van de romp gescheiden is, zoals ik ooit eens in het Transavia trainingsmanual las.

Waar andere maatschappijen hun grote passagiers nog de alternatieven  van business class en big seats bieden, doet u dat niet. Derhalve kan deze regel bij u aan boord tot niets anders dan onbegrip, frustratie en worst case; gezagvoerders met gele kaarten leiden. Blind is helder. Een beetje zwanger bestaat niet. Geen tassen voor een nooduitgang is logisch. Maar uw selectie op basis van “corpulentie” is simpelweg discriminatoir en derhalve in alle wetten die prevaleren over uw verkoopvoorwaarden verboden.

En nu mijn punt. Ik ben in principe een fan van Transavia en heb mijn volgende vluchtje alweer geboekt. Ik neig tot mijn spijt inmiddels echter naar de vaststelling dat Transavia zich in het leger maatschappijen aan het scharen is dat passagiers meer en meer beschouwt als lastige, onbeschaafde en derhalve storende factoren  in de wolkenloze wereld van Peter Stuyvesant waarin ze volgens hun glossy inflight magazines nog steeds menen te leven. En een beetje uit het oog verloren zijn hoe het afspraakje tussen klant en leverancier, waarop hun bestaansrecht is gebaseerd,  ook alweer bedoeld is. Ik mag van ganser harte hopen dat u de tegenwoordigheid van geest heeft om niet alleen op de verkoop van ramsjkaartjes te focussen, maar ook af en toe een beetje op de tevredenheid en de waarde slash kwaliteitsperceptie van uw klanten.

Wat te veel maatschappijen maar niet willen begrijpen is dat hun klanten gewoon op een plezierige manier naar hun bestemming gebracht willen worden. Niets meer en niets minder.  Ze menen in intern circulerende brochures dat hun passagiers steeds onbeschaafder worden, maar missen onderwijl volstrekt de pointe dat het belangrijkste deel van de frustratie van hun klanten ontstaat door het steeds verder uitdijende woud van dit soort “regels” en steeds vaker escaleert, omdat er  aan boord geen alternatieve uitlaatklep voor hun frustratie wordt geboden (al was het een begrijpelijk argument), dan de over non-argumenten struikelende stewardess of de botte powerplay van de gezagvoerder met zijn gele kaart.

Voor onze komende vluchten naar Barcelona heb ik de stoelen 1D en 1E  aangevinkt. Ik ben fit en vind mijzelf alles behalve  corpulent in de context van “uw en onze veiligheid”. Op voornoemde argumenten  ga er van uit dat uw bemanning mijn stoelkeuze zal respecteren.

Met vriendelijke groet,
R.H.M. Captijn
Amsterdam  

Have a great 2009

Wij moeten er hier in New York nog even op wachten, maar als het goed is knallen straks de Champagnekurken en rotjes in Amsterdam. En dus: een heel gelukkig 2009. Dat we er dit jaar maar doorheen mogen zeilen zonder al te veel tegenwind. In goede gezondheid en geluk en met hier en daar een zakelijk succesje.

Hier is het net gaan sneeuwen en verwacht de meteorologische dienst een fucking koude jaarwisseling. Meer dan een miljoen mensen worden er op Times Square verwacht om de "ball" (sponsored by Philips) te zien "droppen" om 00.00 uur onze tijd. Meer dan één miljoen! En dat, terwijl er niet meer dan pak 'm beet 30.000 in passen. Al de hele week is de hele stad in rep en roer om dat in goede banen te leiden.

Overal dranghekken, de 2 toevoerwegen vanaf Columbus Circle en Central Park én zo'n beetje heel Broadway afgezet met x-ray poortjes, waardoor de menigte nu reeds (hier nu 10 uur in de morgen) toestroomt zonder drank (want verboden) en met een sterke blaas (want geen plee's). Wie zijn plaatsje even verlaat is de bok, want daarvoor geldt keihard: "opgestaan, plaats vergaan".

Ik ben heel benieuwd of er een beetje is nagedacht over een goed exitplan. Wat denk je wat er gebeurt als die miljoen mensen na afloop om een taxi staan te gillen, terwijl een niet onaanzienlijk deel van de taxichauffeurs zelf oud en nieuw viert? 

Wij doen het anders. We zijn vanavond bij de hottest party in town, in het trendy Gansevoort Hotel in het inmiddels megahippe meatpackersdistrict. Gehost door  rellende überblogger Perez Hilton en bezocht door sterren als Kid Rock en P Diddy én met gegarandeerd vervoer heen en weer.

Wat 2009 hier brengen gaat voorspelt niet veel goeds. In de grote winkelstraten staat behoorlijk wat leeg en opvallend veel winkels houden liquidatieuitverkoop. Anita viste zo gisteren 4 paar prachtige schoenen op voor 100 dollar (waarvan je er inmiddels alweer 1,4 voor een euro krijgt). Zojuist op het ontbijtnieuws hier, de trendwatcher van de New York Times met een lijstje wat uit is in 2009 en wat in.

Was in 2008 de kreet van het jaar: "all is good", het credo voor 2009 is: "It is what it is". Beter is de gelaten berusting die hier op straat de onvermijdelijkheid van de crisis kenmerkt niet te verwoorden. Andere opvallende trend: Twitter is uit, slow blogging is in (hahaha, told you so!). Advertising toont ook altijd heel fraai de heart beat van een natie. "Comfort" is hier thans het sleutelwoord. Adverteerders zetten vol in op het ontsnappen aan de dreiging van die grote boze buitenwereld.

En financiële besparingen. Die doen het ook goed. Auto's 5 jaar rentevrij kopen bijvoorbeeld. Of nu kopen zonder enige aanbetaling en betalen in 2012.  Maar ook afslankmaaltijden, die niet op hun effectieve werking worden verkocht, maar op het feit dat je daarmee 600 dollar bespaart op "gewoon" eten. Ja....de adverteerders veren keurig mee met the mood of the nation. En die natie danst op de rand van de vulkaan door op de pof te blijven consumeren.

Over consumeren gesproken: op verzoek publiceer ik binnenkort mijn New York's favorietenlijstje dat je gegarandeerd een topverblijf in de stad bezorgt. Voor die troepen uit alvast de ontdekking van deze trip: Bar Boulud. De nieuwste loot aan het culinaire imperium van chef Daniel Boulud (met verder Daniel, mijn mijlenver favoriete restaurant in NY en café Boulud, het wat informelere, familiairder knaaghuis).

Bar Boulud (op 1900 Broadway, ietsje noord van Columbus Circle) is een smalle trendy pijpenla, bedacht als hommage aan chef Daniel's Franse jeugd. Een smikkel en pikkelkaart met fantastische charcuterie, paté's, boudin, zelf gebakken pain de campagne, maak ook een goddelijke steak frites, kazen om de vingers bij af te likken en één van de weinige restaurants in NY die een uitstekende koffie serveert.

Om u de laatste actuele knaagupdate van NY te geven, wordt het nog hard werken tot we 5 januari weer in de sigaar naar Amsterdam stappen. Maar we offeren ons graag op voor de goede zaak. U veel plezier met het Nieuwjaarsconcert en het schansspringen.Tegen die tijd ploffen wij hier noegstreden ons mandje in. Als ik eerlijk ben zou ik nu best wel een klein oliebolletje kunnen handelen. Kijk, en dat hebben ze hier dan weer niet...

New York "de clip"

Terug uit The Big Apple. Een gierende rollercoaster waar we 14 juni rozig, draaierig en intens voldaan uitstapten. Misschien wel de meest intense twee weken van mijn leven en guess what...? We want Móóóóóóóóóóre!

Geen verhalen over restaurants dit keer, geen recenties (want toch lovend) over de musicals die we op Broadway aandeden maar gewoon 2 clipjes van 12 minuten elk, dankzij de nieuwe vrienden van Animoto.

New York, here we come...!

Morgen om 13.30 vertrekken we voor 2 weken naar New York. Directe aanleiding: het huwelijk van Nicole, dochter van lex & Diane Cohen met haar Eric. Alibi voor de rest van die 2 weken: waarom niet in het door het dollarvoordeel nóg leukere New York op zomervakantie als je Ibiza toch de rug hebt toegekeerd (want te crowded met de vervelende kant van Amsterdam Zuid en hordes Engelse all inclusivers)?

Het belooft weer een rollercoaster van indrukken en belevenissen te worden, met top kaarten op zak voor de musicals Wicked, The Jersey Boys en (voor slappe melige lach) Monty Pythons Spamalot, alsmede reserveringen voor de complete New Yorkse Top 5 restaurants. Verder op het program een dagje naar Boston, een bezoekje aan Kees van Liempt in Sag Harbour in The Hamptons en voor de rest.... oerend hard de tourist uithangen.

Ellis Island en het Vrijheidsbeeld, Top of the Rock; het prettige uitkijkje vanaf het dak van Rockefeller Center, Een broodje Pastrami bij Katz's waar Sally voor Harry haar orgasme fakete, Central park, shopje links terrasje rechts en.... een bezoekje aan David Letterman's late night in het beroemde Ed Sullivan Theatre.

Stil zullen we niet zitten. Nou ja.... op die inmiddels bijna 8 uur na die de KLM tegenwoordig nodig heeft om van Schiphol naar JFK te fladderen. En da's nog exclusief de anderhalf uur die het me kostte om een simpele on line check in procedure via 3 halsstarrige helpdesken te doorlopen. Sukkels!

Het bureau is leeg en het koffertje vol, dus.... tot 15 juni.

PS: Wellicht af en toe op deze plek een New York Headline 

Bangkok Headlines III

Zo, de koffertjes zijn weer gepakt. Nog een uur of wat en dan stappen we om 03.30 uur AM local time aan boord van de BR75 naar Amsterdam. Ik hou van nachtvluchten en naar het westen duren die extra lang. Mijn systeem signaleert dan dat het donker is, sluit alle onnodige functies en de luiken.... en vertrokken ben ik.

De afgelopen twee dagen een beetje aangeklooid in de stad. Op de avond na onze rivierperikelen aten we in V9, de uiterst hippe restauratie van het Sofitel hier een stukkie verderop. Ik  moet zeggen: weer helemaal raak. Een wijnwinkel annex hypermodern ingerichte smullerij-slash-gallery-slash-loungebar op de 37e (kan ook 38e zijn) van dit Franse hotel. Met adembenemend uitzicht op de Bangkok Skyline en een leuke culinaire vondst in de vorm van "trees". Kies er de entree tree, de dessert tree en een lekker flesje en je bent helemaal het mannetje.

Na alle Siam Centertjes eerder in de week, gisteren het hele Skytrain tracé gedaan (minder vermoeiend dan de hele stad over de grond doorbanjeren en lekker ge-aircoot bovendien) en het Emporium winkelcentrum afgevinkt tijdens een gigantische wolkbreuk.

Daar werd die middag de nationale sierbloemwerkkampioenschappen (leuk scrabble-woord) gehouden.

Bijna de nieuwe Sony A700 met Zeiss lenzenset aangeschaft, maar tegenwoordig is die hier duurder dan in Nederland. En bovendien...de nog relatief verse A100 doet het nog helemaal prima, dus laat u maar.

's Avonds weer bal in het eerder geroemde Oriental Hotel. Ditmaal in hun Sala Rim Naam. Nu heb ik het niet zo met dinnershows (die van Frank W. nagelaten), maar ik moet zeggen: dit tot Royal Thai Palace omgebouwde etablissement serveert een excellente show en gerechten die tot niet al te lang geleden alleen aan de Thaise Koninklijke familie werden voorgeschoteld. Ik moet zeggen: de koning kan een chilietje handelen. Respect!

Met verdoofde bek en tranende ogen, deden we een afzakkertje op het terras (in mijn geval was een rietje om de rivier leeg te zuipen voldoende). Wat een avond hier extra speciaal maakt is dat "de Sala" ten opzichte van het Oriental, aan de andere kant van de rivier ligt en een vloot van sprookjesachtig verlichte jonken haasje-over spelen.

Vandaag begon met een prettig gesprek met het hotelmanagement naar aanleiding van een mailtje dat ik hen had gestuurd over onze ervaringen die ik in eerdere headlines beschreef. Ik moet zeggen, zowel de general manager als de eigenaar van het hotel waren opgedraafd en men bleek leergierig en bereid om op mijn suggesties te acteren. Dat siert ze. En die fles Dom Perignon die een half uur later werd bezorgd was dan ook echt niet nodig geweest.

Daarna een laatste poging ondernomen om het Grand Palace te bereiken. Eerder zijn we al twee keer door heftig ja knikkende taxichauffeurs bij het verkeerde optrekje afgezet, dus tot de tanden bewapend met plaatjes, kaarten en een Thais briefje van de hotelconcierge, meldden we ons vol goede moed op de stoeprand.

Worden we GODVERDEGODVER wéér bij het verkeerde paleis afgezet. Het is maar goed dat een gemiddeld taxiritje hier 2 euro kost, want anders waren we hier echt leeggelopen op die kuttenkoppen. Na een snel rondje door deze "Wat" (alle tempels heten hier Wat nog iets, hetgeen tot amusante conversaties leidt als: "could you take us to Wat Tom? What? Wat Tom. What Wat Tom? Wat Tóm. Me don't know what Wat Tom. What wat you mean? Tom!" etc.) de volgende aangehouden.

Omdat we de stad inmiddels beter kennen dan zij, hebben we toen zelf maar wat als Tom Tom gefungeerd. De volgende chauffeur rukken we gewoon achter zijn stuur vandaan, want inmiddels heb ik ook het gevoel dat ik me hier in het chaotische verkeer overeind kan houden. Van deze sukkel kookte de motor droog, zodat we na een overstapje weer overnieuw konden beginnen.

Uiteindelijk bereiken we de bezienswaardigheid die zich qua bekendheid kan meten met de IJffeltoren, de Sagrada Familia of de Zaanse Schans. Het is een vast en inmiddels haast ritueel bezoekje dat in geen enkel bezoek van onze visites aan Bangkok mag ontbreken. Naast een schat aan Thaise cultuur tref je hier de miniatuur van Angkor Wat (wááát....? Angkor!) die ons inspireerde om de real thing te bezoeken in Cambodja eerder deze trip.

Vanavond een laatste happie in Oriental, ditmaal buiten aan de rivier op hun Riverside Terrase. Kunnen we nog even een paar uur naar dat ademloze uitzicht turen alvorens de Lebua Limo ons rond 01.30 naar de luchthaven brengt.

En daarmee eindigt dan een werkelijk fenomenale trip door Azië. Ik heb het gevoel dat we al een half jaar onderweg zijn (effectief 3 weken) en we zullen de 20 gieg aan foto's hard nodig hebben om deze rollercoaster aan ervaringen en indrukken "een plekje te geven". Maar ook: hè lekker...morgen weer aan het werk!

   

 

Bangkok Headlines II

Ik heb voor het eerst in mijn leven een Spijker gezien. Ik bedoel uiteraard de auto. Weet u waar? Op de derde verdieping van een winkelcentrum. Een promotie? Een blikvanger? Neen, gewoon te koop. In Siam Paragon, samen met Porsches, Audi's, Lexussen (of Lexi?) en andere toys for boys. "Ach, zorgt u dat ie met een half uurtje afgetankt beneden staat? Dan doe ik onderwijl een bakkie."

Een andere noviteit was de ontdekking van de Pepsi kledinglijn. Er is hier een Pepsi store met -hoe kan het ook anders- mierzoete shirtjes, caps, jeans en tassen. Verder natuurlijk de verplichte Verzakkies, Gukkies, Fuilletonnetjes en Ferragamootjes. En dan niet één outletje. Nee, meteen vier of vijf van elk, in een straal van een vierkante kilometer. Je kunt zeggen wat je wilt, maar vergeleken met het gemiddelde winkelcentrumpje hier, is de PC Hooft toch maar een armetierig zandweggetje.

Verder is Bangkok erg veranderd sedert ons laatste bezoek twee jaar geleden. Harder geworden. Smeriger. Lawaaieriger. We moeten de eerste taxichauffeur nog treffen die zich überhaupt bewust is van het feit dat ie in Bangkok is. Kijk, dat je de Sukhumvit Soi 22 even moet opzoeken OK, maar dat er geen enkele blijkt te weten waar de meest beroemde bezienswaardigheden zijn, geeft je toch te denken. Gelukkig is de altijd weer even betrouwbare Skytrain nog altijd het beste middel van transport (althans in een belangrijk deel van de stad). Zeker als je niet uren in de file wilt staan.

Nadat we besloten hebben om ons hotel, het Lebua at State Tower, zoveel mogelijk te mijden, leven we van vroeg tot laat op straat. En dat is erg leuk. Ontbijten bij Starbucks of de Délifrance, snacken van de straat en 's avonds dineren in een keuze van www.10best.com waar we inmiddels al heel wat reizen op vertrouwen.

Zo hadden we het gevoel dat we het holodeck van Starship Enterprise betraden, toen we in ongeveer het zuurste deel van Sukhumvit -waar zelfs de kapper een sophuis bestiert- het restaurant Bourbon Street binnenstapten. Zo stonden we nog in Bangkok en opeens waren we midden in New Orleans. En dan niet in de Disney variant, maar ècht. We aten er misschien wel de beste Gumbo en blackened rib-eye, oost van de Mississippi.

En het kan natuurlijk niet alle dagen rijst zijn. En daarom werd gisteren Le Normandie aangedaan. Al zo'n 120 jaar de pleisterplaats voor alles dat op koning, keizer en admiraal eindigt. We wilden eigenlijk eergisteren al, maar toen bleek Thailand's kroonprins er Valentijnsdag te vieren. Gestoken in een verplicht kostuum werden we royaal onthaald door een Franse maître en dompelden we ons zeven gangen lang in één van Michelin's finest. Mét een indrukwekkende kaaswagen én een desserttrolley die ik van z'n levensdagen nog niet voorgereden heb gekregen.

Een uitzicht over Bangkok's skyline én een vuurwerk dat iemand blijkbaar voor zijn geliefde had laten aanrukken maakten deze avond tot (alweer)  een onvergetelijke.

Voorts een grappig avontuur op de rivier beleefd. We huurden een longtail voor een rondvaartje en werden opgezadeld met een werkelijk starnakel dronken schipper. En een lol dat ie had. Hé pappi you give me beer yes. Hé pappi..... hahaha murmeldemurmel PAPPIEEEEEEE!!!... you give nice tip yes? Toen hij de melancholische fase van zijn dronkenschap bereikte, hebben we hem en onszelf maar uit ons lijden verlost en ons al na 30 van 90 minuten rondvaart af laten zetten op één van de vele steigertjes. Het wil dit keer niet zo lukken in Bangkok...

Vandaag een nieuwe taktiek op de taxi's toegepast. Eerst via het open raam zeggen waar je naartoe wilt en als je binnen 10 seconden geen begrijpend antwoord terug hebt, doorlopen. We dachten dat die wel zou werken. Tot we vanmiddag bij een geheel ander "big palace" werden afgezet, als waarvan we zowel het plaatje als de locatie op de kaart hadden aangewezen tegen de heftig ja knikkende chauffeur. Was overigens ook best een geinig optrekje, dus geen man overboord.

Ben inmiddels wel weer toe aan de terugreis. D'r ligt een onbehoorlijke puist werk te wachten en ook beginnen een vers wit boterhammetje met smeuïg pikant (mijn favoriete kaasje van Gerben, romig als jonge maar smaakt als belegen) en een Holtkamp garnalenkroketje alweer te kriebelen. Nog maar even doorzetten. Nog maar 3 culinaire toppertjes af te vinken en dan mogen we weer.

Eens kijken of we morgen wel onze geplande bestemmingen bereiken. Daarover meer in de laatste headline van deze serie.

   

Bangkok Headlines I

We hebben ons met de grootste moeite losgescheurd van Cambodja. Op de laatste dag hebben we ons overgegeven aan de spa van het hotel, met een menu aan massage- en beautybehandelingen langer dan de Eifeltoren.

Je kunt hier zelfs kiezen voor de "blind massage". Een massage door een blinde. Gebaseerd op het concept dat blinden beter voelen waar de knoop wringt, zullen we maar zeggen. Bovendien een uitkomst voor mensen die hun cellulitus niet aan de buitenwereld willen tonen.

Ik vraag me echter af wat daarvan de echte toegevoegde waarde is. Is een masseuse met Parkinson niet effectiever? Of zou het niet reuze grappig zijn als er iemand met Gilles de la Tourette scheldend op je rug staat te bonken? Ik koos voor de Asian Herbal blend, met extra aandacht voor de voeten (want veel gelopen) en het hoofd (want gewoon verschrikkelijk lekker).

Deze headline komt alweer uit onze laatste bestemming: Bangkok. Gisterenmiddag ingechecked in het Lebua at State Tower. Een lid van de Small Luxery hotels of the World, dat zijn bestaansrecht vooral ontleent aan de adembenemende view over de stad, vanuit het dakrestaurant op de 64e verdieping, of zoals hieronder; vanaf ons 51 verdiepingen hoge balkonnetje. Drie uur later waren we er achter dat het bestaansrecht echt louter daaraan werd ontleend en dreigden we de receptionist met uitchecken als ze hun attitude niet per direct zouden veranderen.

Lebua scheurde ons oorverdovend uit onze gelukzalige bubbel. Om te beginnen doordat ze hier top service bedrijven van het soort: "kijk ons eens topservice bedrijven". Een soort van "biggest", "highest", "most acclaimed" lawaailuxe, waarvan we al jaren niet meer onder de indruk zijn en die ze hier zelfs tot een kunstvorm verheven hebben, waar ik uiterst allergisch voor ben.

Hoeveel man is er nodig om Captijn in de lift van Lebua te helpen? 14. Nee, geen Belgenmop of zo. Op de luttele 20 meter tussen voordeur en lift, wordt je 14 keer aangesproken, welkom geheten, bevraagd naar je bestemming en wat al niet. En dat is dan exclusief de strenge bewaker die pas de slagboom naar Colditz opent als hij met een spiegel de bodemplaat van je taxi heeft geïnspecteerd.

We zijn van de hemel in Bangkok State Prison terechtgekomen. Bewakers met oortjes op iedere 30 centimeter. Bewakers in de liften. Bewakers op iedere verdieping. Mijn God, als ik een bewakingsbedrijf had, dan wist ik het wel: op naar Bangkok! En het ergste is, dat ze je als het ware "aan elkaar doorgeven". Één stap buiten het gebaande pad (in hun definitie dan) en je hebt ze in je nek.

Als je de nota bene openstaande deur door wilt die van het hotel naar de hal van State Tower en de daar gevestigde Starbucks leidt bijvoorbeeld. No Sir, no entry. Dan moet je vervolgens dus het hotel uit, langs de slagboom met de strenge bewaker die zijn spiegeltje het liefste in je sterretje zou willen steken, 3 keer links rond het inmense gebouw, om vervolgens in precies dezelfde hal uit te komen, bij de eerder genoemde koffieboer.

Er knapte echt een bloedvat in mijn hoofd toen er drie, DRIE!!!, in paniek in mijn nek sprongen, toen we in een eerste exploiratie van het hotel het eerder genoemde dakterras aandeden en een fotootje wilden maaken van de view. No sir! Please no pictures. Privacy Policy! Maar dan wel de inhoud van je tas willen inspecteren bij binnenkomst. Hoezo privacy? Kortom: hoog tijd voor een goed gesprek met het hotelmanagement.

Het lullige is dat we ons verblijf in dit hotel, bij de firma Hotels.com, al helemaal hebben vooruitbetaald. Maar er is maar hééél weinig voor nodig om desondanks alsnog vroegtijdig te verkassen. Vooralsnog hebben we besloten om hier alleen te slapen en beoogde geneugden, inclusief ontbijt, elders in de stad op te doen.

En dat is helemaal geen straf. Gisterenavond begonnen we meteen maar goed in één van onze favoriete restaurants: The Blue Elephant. Om je vingers bij af te likken (wel alert blijven op de chilibrokken die niet van worteltjes te onderscheiden zijn).

Vandaag om d'r een beetje in te komen, als eerste het traditionele ritje langs alle Skytrain stationnetjes. Dan is de stad vanuit de lucht weer even gezien en heb je je gevoel voor richtingen en verhoudingen weer up to date.

Die Skytrain is geweldig. Want over de grond is Bangkok qua verkeer nauwelijks begaanbaar. Het aardige is, dat er aan ieder stationnetje "iets" is. Een mega mall, een paleis, de rivier... Door bij ieder stationnetje uit te stappen, doe je zo in feite heel Bangkok. Ideaal. Maar daarover binnenkort meer. 

 

Siem Reap Headlines

Hemel op aarde heeft een naam: Hotel de la Paix in Siem Reap Cambodja. Een schriller contrast met de krioelende meute in Hong kong bestaat er niet. Eigenlijk vat de bovenstaande foto, de orgastische lyriek die ik op het punt sta aan dit blog toe te voegen, perfect samen.

Je moet er overigens wel wat voor doen, want het Koninkrijk Cambodja kom je niet zonder slag of stoot binnen. Douane declaratie, in- en uitreisverklaring, instant visumaanvraag én 20 US dollar per kop zijn nodig om je koffertje aan de andere kant van het hek van de band te mogen halen. Ze lijken allemaal reuze streng, die pak 'm beet 10 m/v die allemaal iets met je paspoort vogelen alvorens ze 'm naar de volgende doorgeven. Maar wie goed langs de trage wachtrij kijkt, ziet de reisdocumenten, trots naar de uiteindelijke uitgiftebalie transporteren door een stralend meisje van een jaar of 8 dat haar mamma na school een uurtje op kantoor is komen helpen.

En dan sijpelen de eerste indrukken van het land en de cultuur binnen. "Oprecht vriendelijk en gastvrij" zijn de eerste woorden die opkomen. Het is een even subtiel als fragiel soort instelling die wij in ons egomaniakale Nederland zo diep hebben weggestopt. "Trots" hoort zeker ook tot de definitie. Dat merkten die lompe moffen, type rinkelende blonde golf vijftiger, die iets te luidruchtig amok maakten over de administratieve toegangsvereisten. Met een zelfde vriendelijkheid en een toenemende vleug beslistheid, werden ze keer op keer terug gestuurd naar het eind van de rij. Zij leerden de les: "misbruik onze vriendelijkheid niet", the hard way.

We hebben toch best wel eens in prettige hotels overnacht, maar op Hotel de la Paix, is zelfs na 72 uur intensief gebruik, niets, maar dan ook helemaal niets aan te merken. Geen lawaailuxe, geen goud uit het plafond, maar louter eerlijke, subtiele, geruisloze, smaakvolle topservice in een aangename walm van Jasmijn en Lotus. Overdag, een beauty- en massageoase, 's avonds een met open vuren uitgelichte droom. Voor iedereen die er een weekje helemaal uit wil (en niet in de laatste plaats, heren van de blije levensovertuiging): zoek niet verder! En gewoon bij Hotels.com, voor een méér dan redelijke prijs uit het digitale schap te vissen.

Wie Siem Reap zegt (in historisch perspectief: Siam Verslagen, refererend aan het langdurige duw en trekwerk met de Thai) zegt Angkor Wat. En wie Angkor Wat zegt, zegt: tempels. De meest geafficieerde tempel is eigenlijk de minst interessante. Je moet hem nu eenmaal afgevinkt hebben, zoals Japanners de Zaanse Schans, maar als je je echt Indiana Jones wilt voelen, zijn er veel betere opties.

De volledig met enorme bomen begroeide ruïne bijvoorbeeld waar ooit Tomb Raider werd opgenomen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n indrukwekkend complex gezien. Angelina Jolie, schonk na de opnames 1 miljoen US voor de restauratie er van, maar volgens mij moeten ze hier helemaal niets aan doen. Nergens ter wereld is vergankelijkheid mooier tentoongesteld.

Het bezoeken van dit soort tempels is fascinerend. Niet alleen vanwege de magnefieke grandeur die ze -zelfs in deplorabele staat- hebben, maar in mijn fantasie vooral vanwege het volgende concept: de koning wordt op een ochtend wakker naast de koningin. Rekt zich nog eens lekker uit en zegt: "weet je wat wij gaan doen? We bouwen een tempel." Als de hofarchitekt zijn eerste tekeningen presenteert, stuurt de koning hem onverrichte zaken retour: "het moet groter, indrukwekkender. Ik wil de geschiedenis in als de voornaamste vorst aller tijden. Méér wil ik. Meer gebouwen, meer beelden. En dan niet met Buddha's gezicht, maar met het mijne. Mijn tempel moet het gebeeldhouwde verhaal vertellen van mijn successen en oh ja, bouw er voor mijn moeder ook een tempeltje naast en het moet wèl klaar zijn voor ik er tussen uit knijp, Capiche?"

Da's toch een intrigerende gedachte? Dank zij dit soort vorsten heeft Cambodja nu dit werelderfgoed, Egypte zijn pyramides, en Nederland...wel...zijn Zaanse Schans (en daar was dan zelfs nog een Rus voor nodig).

Onze english speaking guide; Yem Kosal (Nicky voor intimi) en de chauffeur van de prettige Lexus SUV, hebben ons een dagje meegenomen on and off the tourist route, langs alle schoonheden van Siem Reap. Naast de tempels en de locale snackbar met gegrilde slang, brachten we ook een bezoekje aan "The Floating Village".

Na een rit over steeds hobbeliger zandpaadjes waar de geur van fermenterende vis steeds sterker werd, kwamen we in een soort Waterworld, van rieten hutjes op palen in een zandbruine rivier. Stroom via walmende generatoren. Water uit de put, maar wel allemaal kleuren TV. Huisjes gebouwd om snel te verkassen, want het waterpeil stijgt hier een meter of zeven in het regenseizoen, waardoor het hele, met mangroven omzoomde gebied onderloopt.

Aan de zoom van het grootste meer van Azië, waarvan het water uit de bergen, de Mekong rivier en seizoensgebonden, uit de lucht komt, tref je een magnefieke zonsondergang. Een fraai plaatje om deze editie van headlines mee te eindigen...

 

 

Hong Kong Headlines III

Nou. Gelukkig nieuwjaar dan maar. Het jaar van de rat is hier met donderend geraas begonnen. Volgens de Chinese dierenriem mijn jaar, by the way. En in tegenstelling tot de Nederlandse associaties met het beestje, gaat ie hier door als vlijtig, aardig, behulpzaam en succesvol. 'T is maar dat u het weet.... Waar je ook kijkt: trommels, draken, miljoenklappers, sinaasappels van geluk en veel rode envelopjes met inhoud voor de prosperity. Wij togen naar Macau. Het eiland op een uurtje varen van Hong Kong, waarvoor je weer even door de douane moet, met al het schrijfwerk van dien.

Deze voormalige Portugese kolonie is een stuk relaxter dan HK en als je af en toe de ogen sluit, waan je je in de chinese wijk van Lissabon. Eerst maar eens  op verkenning uitgegaan in het oude centrumpje. We vielen met ons neus in de nieuwjaarsboter. Net op het moment dat een kolonne zwarte limo's met kentekens als M-00-01 aan kwam zeilen. De "top brass" van het eiland kwam het nieuwjaar officieel inluiden. Hordes pers en de hele populatie van het eiland deden mee.

Vervolgens naar Macau Tower. De 61 verdiepingen hoge "Euromast" van het eiland, met adembenemend uitzicht. Én de mogelijkheid om er van af te bungeeën. Stelletje gekken! Wij kwamen niet verder dan wandelen over een glazen vloer, waaronder het duizelingwekkende gat naar de begane grond.

's Avonds werd het spiksplinternieuwe Venetian aangedaan. Het grootste casino in de wereld, naar voorbeeld van The Venetian Vegas. Compleet met gondola's in het Grand Canal op de 3e verdieping. En tja, je bent tourist of niet, dus..Andiamo! Die avond trad The Police op in het feestzaaltje van het casino (15.000 plaatsen) maar die hadden we in Amsterdam al gezien. En ook Celine Dion moetsten we missen, want dan waren we alweer en route. Na een geinig meevallertje in het casino en een ritje per vleugelboot terug naar Hong Kong, maakten we ons op voor ons laatste dagje in de stad.

Wederom een uitzonderlijke ervaring. Op nieuwjaar is hier alles dicht. Waar 364 dagen per jaar de files tot aan de horizon reiken, leek het wel autoloze zondag. Straten: leeg. Winkels: leeg (en dicht). Parken: leeg. Waar was iedereen? Was de bom gevallen en had niemand het ons verteld? Op onze laatste dag was Hong Kong van ons.

We lieten ons afzetten bij The Peak. Een berg slash heuveltop met het mooiste uitzicht over Hongkong en de haven. Voor fotografie-liefhebbers: absoluut het groothoekje of de fisheye mee...

's Avonds onze laatste dinnerdate in Kowloon. We waren gewaarschuwd dat tout Hong Kong zich daar zou verzamelen voor de grote parade en dat we er beslist voor 17.00 uur moesten zijn om nog enig doorkomen te hebben. En waar je normaal haast wordt klemgereden door honderden taxichauffeurs om vooral bij hen in te stappen, was er nu niet één te krijgen. Solly, nieuwjaal...

Dat noopte ons tot een wandelingetje naar de pier en een ritje met de Star Ferry (geen straf, zelfs aanzienlijk leuker!). Aan de overkant liepen we via de Aziatische variant van de Walk of Fame, met palmafdrukken van sterren als Bruce Lee en Jacky Chang (die hier overigens een eigen sportschool uitbaat), naar het Inter-Continental voor een plezierige maaltijd bij Nobu, de edeljap met filialen in London, Milaan, New York en het eerder door ons bezochte Miami. Om er achter te komen hoe hippe Japanse Haute Cuisine smaakt, is er geen beter adres.

Maar we hadden ook nog de afspraak met Tjacko, de Nederlandse headchef van Ducasse om er een toetje te komen eten en een afterservice biertje te drinken, omdat ze toch niet konden hebben dat we in hetzelfde hotel naar de concurrentie gingen. De franse maître had ons met zwaar "inspector Clouseau-accent" toegebeten: "civilized people do not eat raw fish". 

Het werd een dolle avond, met prachtig uitzicht op de festiviteiten. Ons nieuwjaar kon helemaal niet meer stuk toen Ducasse, als dank voor het plezierig samenzijn, ons bonnetje verscheurde. In ruil hebben we een flink blad bier de keuken ingestuurd. Terug was er nog steeds geen doorkomen aan, dus kozen we voor de MTR, de locale metro. "Waar ellenbogen het verschil maken", want de definitie van "de trein is vol" wordt hier nogal relativerend tegemoet getreden.

Wat een week was dit! We zijn helemaal een beetje in de war van die waterval van geweldige indrukken. Gelukkig dat we in Angkor Wat Cambodja even kunnen bijkomen. In 20 graden meer en in een warm bad van de beste dienstverlening in de wereld. Hotel de la Paix, here we come...!