Never a dull moment

Ode aan een aimabele vakman.

 
Dit is een ode aan een man, aan wiens wezen het DNA van sociale media lijkt te zijn ontleend. Een bijzonder mens die dagelijks zijn drive en passie, maar ook zijn  twijfel en onzekerheden met de wereld deelt. Een media-omnivoor met vele  talenten; hij schrijft long en short copy, fotografeert, filmt, blogt  en twittert  tamelijk invloedrijk en is ondanks dat toch zo ontwapenend  aimabel  gebleven. Dit is een ode aan Henkjan Winkeldermaat.

Vaak na een middernachtelijke realisatie van het bonte patchwork van projecten in zijn agenda, deelt hij via zijn eigen sociale mediastelsel nog wel eens de  worsteling met zijn existentiële sleutelvraag: "wat ben ik nu eigenlijk".

Eindredacteur?, Journalist?  Ondernemer nieuwe media? Verhalenverteller?   Cameraman-slash-fotograaf? Hij probeert dan te kiezen, maar kan dat niet.

En dat vind ik nou mooi. Ik bewonder zijn gulzigheid om bij ieder type project steigerend te paard te gaan onder een in kapitalen getwitterd: "JOEHOE... WE GAAN KNALLÛHH!!". En dat maakt Punkmedia's Henkjan Winkeldermaat tot een verademing om mee samen te werken. U zou het zelf ook eens moeten doen. Los van het feit dat het één van de aardigste en authentiekste mensen is die ik ken -en een keiharde leergierige werker bovendien- is het is een multitalent, die ongeacht het type opdracht altijd een topprestatie levert.

Prince zong ooit: "when I want sax, I call Candi", doelend op de orale capaciteiten van mejuffrouw Dulfer Jr. Voor mij geldt hetzelfde voor Henkjan: "when it has to be funk, I rely on Punk".

Ik hoop dus dat jij jouw gulzigheid zal kunnen handhaven. Haal er uit wat er in zit mattie! Niet kiezen, blijven knallûhh. Je doet het geweldig!

Een fan.

 

 

Blue man group

Deze week met Maurice en Mari naar de Blue man group geweest. Dat M. in de jaren negentig in New York werkte is op theatergebied nog steeds een voordeel. Naast het feit dat hij ooit een keer naar Nederland kwam met het enthousiaste verhaal van een waanzinnig kluppie Canadezen dat een circus zonder dieren begonnen was -jawel, het later pas in deze richting overgewaaide Cirque de Soleil-, had hij ook op een avond in de sloppen en stegen van Off Broadway, drie blauwgeschilderde mannen aan het werk gezien. U raadt het al........

Het leukste plein van Nederland

Het leuke van een klant in Maastricht is dat je zo af en toe een alibi hebt om lekker een weekend te spenderen op het leukste plein van Nederland: Het Onze Lieve Vrouwe Plein. Aan dat leukste plein ligt één van de leukste hotels van het land: Hotel Derlon. Dat ze zichzelf "designhotel" noemen vind ik persoonlijk nogal meevallen. Of ze moeten de gifgele belichting van de bar bedoelen of de stoelen die er mooier uitzien dan dat ze zitten. Maar Derlon is zóóó lekker!

Al heel lang een heel goed kunstje.

Als u mij nu vraagt waar ik het liefste eet in Amsterdam, heb ik meerdere antwoorden voor u.  In antwoord op mijn wedervraag: "waar heb je trek in?", krijgt u bijvoorbeeld als antwoord, waar u dat gerecht -althans naar mijn smaak- het lekkerste verkrijgen kunt.

Maar in algemene zin ben ik eigenlijk niet zo van de pretentieuze menukaarten met even talloze creaties op bedjes van (Vossius was voor mij in dat opzicht een absoluut dieptepunt met hun gebraden kip van 100 euro). Nee, u doet me een veel groter plezier (en anders ik mezelf wel) met geïnspireerd eerlijk voer.

Thuis, bietjes met een goede bal gehakt bijvoorbeeld, of witlof met ham en een genadeloze kaassaus uit de oven. En buiten de deur heb ik met name een voorkeur voor restaurants die hun eerlijke kunstje al heel lang, heel goed doen.

No mistake. Only a happy accident

Voor wie hem niet kent, Bob Ross is een kruising tussen een tuinkabouter en een jaren 70 straathoekwerker, inclusief Afro permanent en kirrende kreetjes als: "there..." en zijn vaste sign off: "Happy painting my friend. And God bless...". Over de hele wereld zenden televisiestations zijn programma's uit waarin hij in ongeveer 20 minuten een landschapje "doet". Nat-in-nat is zijn techniek, op speciale doeken, met speciale verf die je uiteraard bij Bobby zelf dient te bestellen.

Als verlaat verjaarscadeau van mijn lief, zijn we vandaag zelf gaan Bob Rossen. Bij Bea. Zij is afgestudeerd aan de Bob Ross Landschapjes in 20 minuten academy (op haar examen moest ze het in 10). In één woord: gewèèèldig!.